Strażnica WOP Wielkie Oczy
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Podległość | |
Strażnica WOP Wielkie Oczy – podstawowy pododdział graniczny Wojsk Ochrony Pogranicza pełniący służbę ochronną na granicy polsko-radzieckiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Strażnica została sformowana w 1945 w strukturze 34 komendy odcinka jako 157 strażnica WOP (Wielkie Oczy)[1] o stanie 56 żołnierzy. Kierownictwo strażnicy stanowili: komendant strażnicy, zastępca komendanta do spraw polityczno-wychowawczych i zastępca do spraw zwiadu. Strażnica składała się z dwóch drużyn strzeleckich, drużyny fizylierów, drużyny łączności i gospodarczej. Etat przewidywał także instruktora do tresury psów służbowych oraz instruktora sanitarnego[2].
Organizowana była i do stycznia 1946 stacjonowała w Przemyślu[3]. 25 stycznia 1946 34 komenda OP, wraz ze swoimi strażnicami, wymaszerowała do Lubaczowa. Tam strażnice kwaterowały do czerwca 1946[4]
W sierpniu 1946 strażnice nr 155 i 157 wymaszerowały na tymczasowy postój do m. Wielkie Oczy i działały tam jako grypa operacyjna[4]. Wiosna 1948 strażnica nr 155 przeszła na swój właściwy odcinek graniczny do m. Sołotwina. Pozostała na miejscu strażnica została w lutym 1948 przekazana do sąsiedniej brygady chełmskiej[4]. Na jej miejsce wiosną 1948 powstała nowa strażnica w Krowicy o tym samym numerze[5]. Od 15 marca 1954 wprowadzono nową numerację strażnic[a]. Strażnica III kategorii otrzymała numer 155[7][5].
Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]
Jesienią 1946 grupa 12 żołnierzy ze strażnicy Wielkie Oczy i 4 milicjantów jadąc furmanką po ziemniaki do m. Młyny zostało zaatakowanych w lesie przez oddział UPA. Zaatakowani odparli atak ogniem i wycofali się pozostawiając 5 rannych i tabor. Upowcy rannych zamordowali, konie zastrzelili, a wozy spalili[8].
4 października 1946 patrol 155 strażnicy Wielkie Oczy pod dowództwem ppor. Werona stoczył walkę z UPA w rejonie wsi Młyny nad rzeką Szkło. Poległo trzech kaprali: Stanisław Adamski, Jan Bury i Stefan Goszczko. Rannego erkaemistę st. szer. Pawia Filipowicza ppor. Weron wyniósł z pola walki. Przybyła pomoc ze strażnicy i komendantury doprowadziła do ujęcia 4 upowców[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ASGran., sygn. 217/143 ↓.
- ↑ Dominiczak 1985 ↓, s. 46.
- ↑ Historia POWOP ↓, s. 20.
- ↑ a b c Historia POWOP ↓, s. 21.
- ↑ a b Historia POWOP ↓, s. 22.
- ↑ Prochwicz 2011 ↓, s. 207.
- ↑ Dyslokacja jednostek WOP 1954 ↓, k.17.
- ↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 115.
- ↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 116.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. Warszawa: Wojskowa drukarnia w Łodzi, 1985.
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza: (1945-1991) : krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945–1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
- Archiwum Straży Granicznej, DWOP, sygn. 217/143 k.119 -123. Wykazy dyslokacyjne WOP 1946.
- ASGran. Historia Przemyskiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza 1945–1955. Przemyśl 1956
- Archiwum SGr., zespół archiwalny DWOP, sygn. 1284/200, Struktury organizacyjno-dyslokacyjne. Dyslokacja jednostek Wojsk Ochrony Pogranicza z 8 kwietnia 1954.