Strażnice Wojsk Ochrony Pogranicza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Strażnice Wojsk Ochrony Pogranicza – podstawowy pododdział graniczny Wojsk Ochrony Pogranicza ochraniający odcinek granicy państwowej poza przejściami granicznymi w celu niedopuszczenia do jej nielegalnego przekraczania oraz wykonujący określone zadania w systemie bezpieczeństwa i porządku publicznego[1].

Formowanie[edytuj | edytuj kod]

Rozkazem organizacyjnym naczelnego dowódcy WP0245/org. z 13 września 1945 roku powołano Wojska Ochrony Pogranicza. Do 1 października 1945 roku miano sformować Departament Wojsk Ochrony Pogranicza. Pośredni organ dowodzenia, wydziały WOP, organizowane były w nadgranicznych okręgach wojskowych. Sformowano łącznie sześć wydziałów służby pogranicza, jedenaście oddziałów ochrony pogranicza i siedemnaście samodzielnych kompanii łączności. Poszczególne oddziały ochrony pogranicza różniły się pod względem liczby komend odcinków i strażnic. Łącznie miały powstać 53 komendy odcinków oraz 249 strażnic[2].

W 1947 roku wprowadzono klasyfikację strażnic granicznych na[3]:

  • strażnice I kategorii – 55 wojskowych
  • strażnice II kategorii – 43 wojskowych
  • strażnice III kategorii – 31 wojskowych
  • strażnice IV kategorii – 25 wojskowych

Struktura organizacyjna strażnicy[edytuj | edytuj kod]

W 1945 roku stan etatowy strażnicy WOP był jednakowy i liczył 56 żołnierzy. Kierownictwo strażnicy stanowili: komendant strażnicy, zastępca komendanta do spraw polityczno-wychowawczych i zastępca do spraw zwiadu. Strażnica składała się z dwóch drużyn strzeleckich, drużyny fizylierów, drużyny łączności i gospodarczej. Etat przewidywał także instruktora do tresury psów służbowych oraz instruktora sanitarnego[4]. Uzbrojenie strażnicy stanowiło: 3 pistolety, 25 pistoletów maszynowych, 2 ręczne karabiny maszynowe, 2 karabiny wyborowe, 23 karabiny, 7 szabli[5]. Do dyspozycji obsady strażnicy było 11 koni wierzchowych i 2 taborowe[6].

Jesienią 1946 roku nastąpiło zmniejszenie etatów strażnic z 56 do 47 żołnierzy. Między innymi zniesiono wówczas etaty zastępców dowódców strażnic ds. polityczno-wychowawczych[7].

Struktura strażnicy I kategorii w latach 60. XX wieku

Dowódca strażnicy

  • dowództwo strażnicy
    • zastępca dowódcy strażnicy do spraw politycznych
    • szef strażnicy
    • podoficer łączności
    • radiotelegrafista-konserwator urządzeń technicznych
  • 1 pluton piechoty
    • trzy drużyny piechoty
  • 2 pluton piechoty
  • drużyna obsługi

Razem w strażnicy I kategorii - 84 ludzi

Strażnice WOP – 1946[edytuj | edytuj kod]

W maju 1946 roku dyslokacja strażnic WOP przedstawiała się następująco[8]

dodano w 1948

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Rozkazem ND WP nr 077/Org. z 13.02.1947 roku nakazano przeprowadzenie zmian w strukturze organizacyjnej WOP. Rozformowano wówczas 6 i 8 komendę odcinka oraz 26,29,33,37,38.42.43,47 i 48 strażnicę → Dominiczak 1985 ↓, s. 63
  2. Przeniesiona do Strzegowa
  3. Wiosną 1947 roku 28 strażnicę z Markosic przeniesiono do Polanowic
  4. Do maja 1946 stacjonowała – Sadzarzewicach
  5. Rozwiązana w 1966 roku
  6. Połączona w 1950 roku z 32 strażnicą
  7. Rozwiązana w 1947 roku
  8. W maju 1947 roku przeniesiona do Gronowa → Rabij 2000 ↓, s. 29
  9. W czerwcu 1947 roku przeniesiona do Asun → Rabij 2000 ↓, s. 29
  10. W marcu 1946 przeniesiono strażnicę 235 z Bobrzy do Pisar
  11. Na początku roku 1947 strażnicę nr 236 przeniesiono z Marynowa do Lesicy
  12. Na początku roku 1947 strażnicę nr 244 z Konar przeniesiono do Bytowa

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. WOP wewn. 1/78. Instrukcja Służby Granicznej Strażnic Lądowych. s.9
  2. Jerzy Prochwicz; Organizacja Wojsk Ochrony Pogranicza wrzesień 1945 – grudzień 1945, w: Problemy Ochrony Granic. Biuletyn44 (2010), s. 12-14
  3. Grzegorz Zaremba; Przyczyny reorganizacji WOP w latach 1946 – 1948, s. 100
  4. Dominiczak 1985 ↓, s. 46.
  5. Jerzy Prochwicz; Organizacja Wojsk Ochrony Pogranicza wrzesień 1945 – grudzień 1945, w: Problemy Ochrony Granic. Biuletyn44 (2010), s.24
  6. Prochwicz 2011 ↓, s. 46.
  7. Dominiczak 1985 ↓, s. 62.
  8. a b c d e ASGran., sygn. 217/143 ↓.
  9. Wolne Forum Gdańsk [dostęp 26.02.2014]
  10. a b c d e Jarosiński 2000 ↓, s. 80.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945–1985. Warszawa: Wojskowa Drukarnia w Łodzi, 1985.
  • Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
  • Marek Jarosiński. Rys historyczny beskidzko-karpackiego pogranicza polsko-słowackiego. „Biuletyn Centralnego Ośrodka Straży Granicznej”. 1/2000, 2000. Koszalin: Centralny Ośrodek Straży Granicznej. ISSN 1429-2505. 
  • Jerzy Prochwicz; Organizacja Wojsk Ochrony Pogranicza wrzesień 1945 – grudzień 1945, w: Problemy Ochrony Granic. Biuletyn 44 (2010)
  • Jerzy Prochwicz, Wojska Ochrony Pogranicza 1945–1965, Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011, ISBN 978-83-7726-027-2.
  • Grzegorz Zaręba. Przyczyny reorganizacji WOP w latach 1946 – 1948. „Biuletyn Centralnego Ośrodka Straży Granicznej”. 3/2008, 2008. Koszalin: Centralny Ośrodek Straży Granicznej. ISSN 1429-2505. 
  • Archiwum Straży Granicznej, sygn. 217/143 k.119 -123. Wykazy dyslokacyjne WOP 1946.