Strażnica WOP Bielawa Dolna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Strażnica WOP
Penzig/Bielawa Dolna
Strażnica SG w Bielawie Dolnej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1945[a]

Rozformowanie

po 16 maja 1991

Organizacja
Kryptonim

Ciupaga 2[b]

Dyslokacja

Bielawa Dolna 92[1]

Formacja

Wojska Ochrony Pogranicza
Straż Graniczna

Podległość

4 komenda odcinka
18 batalion OP
84 batalion WOP
Łużycki Oddział SG

Most kolejowy na Nysie Łużyckiej, przejście graniczne Węgliniec-Horka. To obecnie najbardziej wysunięty na wschód most w Niemczech (czerwiec 2010)

Strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza Penzig/Bielawa Dolna – zlikwidowany podstawowy pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza pełniący służbę graniczną[c] na granicy z Niemiecką Republiką Demokratyczną i Republiką Federalną Niemiec[d].

Strażnica Straży Granicznej w Bielawie Dolnej – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania bezpośrednio w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Załoga strażnicy (1973)

Strażnica została sformowana w 1945 w strukturze 4 komendy odcinka Zgorzelec jako 19 strażnica WOP[2] (Penzig)[3] o stanie 56 żołnierzy. Kierownictwo strażnicy stanowili: komendant strażnicy, zastępca komendanta do spraw polityczno-wychowawczych i zastępca do spraw zwiadu. Strażnica składała się z dwóch drużyn strzeleckich, drużyny fizylierów, drużyny łączności i gospodarczej. Etat przewidywał także instruktora do tresury psów służbowych oraz instruktora sanitarnego[4].

10 listopada 1946 przeniesiono strażnicę do kolonii Bielwa Dolna[5]. W 1947 została przeformowana została na strażnicę I kategorii[6] – 55 wojskowych[7].

W związku z reorganizacją oddziałów WOP, 24 kwietnia 1948 19 strażnica OP Bielawa Dolna została włączona w struktury 18 batalionu Ochrony Pogranicza, a 1 stycznia 1951 84 batalionu WOP w Zgorzelcu. Od 15 marca 1954 wprowadzono nową numerację strażnic na szczeblu krajowym[e], a strażnica I kategorii otrzymała nr 25[9]. W 1956 rozpoczęto numerowanie strażnic na poziomie brygady. Strażnica I kategorii Bielawa Dolna była 25 w 8 Brygadzie Wojsk Ochrony Pogranicza[10].

W 1960, po kolejnej zmianie numeracji, strażnica posiadała numer 3 i zakwalifikowana była do kategorii II w strukturach 84 batalionu WOP w Zgorzelcu 8 Łużyckiej Brygady WOP[3].

W 1964 strażnica WOP nr 2 Bielawa Dolna uzyskała status strażnicy lądowej i zaliczona została do II kategorii w strukturach 84 batalionu WOP w Zgorzelcu[3].

Straż Graniczna:

Po rozwiązaniu Wojsk Ochrony Pogranicza, 16 maja 1991 strażnica w Bielawie Dolnej weszła w podporządkowanie Łużyckiego Oddziału Straży Granicznej[11] i przyjęła nazwę Strażnica Straży Granicznej w Bielawie Dolnej (Strażnica SG w Bielawie Dolnej).

Ochrona granicy[edytuj | edytuj kod]

Żołnierz WOP szer. Jacek Kargol z kbk AK przy polskim znaku granicznym (1972)

W 1968 zainstalowano i włączono do eksploatacji urządzenia na podczerwień typu US-1 na prawym odcinku strażnicy Bielawa Dolna[f].

Strażnice sąsiednie[edytuj | edytuj kod]

Straż Graniczna:

Komendanci/dowódcy strażnicy[edytuj | edytuj kod]

D-ca strażnicy ppor. Gocał z załogą (lato 1981)
stopień imię i nazwisko okres pełnienia służby
por. Tomasz Piwko był w 1951[12]
chor. Tadeusz Koziak był w 1952
kpt. Sobieszak był w 1971–1973
por. Zenon Traczuk 1973−1976
kpt. Beker był w 1980
ppor./por. Gocał 1980–1982
ppor./kpt. Marek Ceglecki 1982−był w 1984

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Od 1991 strażnica Straży Granicznej.
  2. Kryptonim strażnicy w latach 1971–1973.
  3. Pełnienie służby granicznej jest wykonywaniem zadania bojowego w ochronie granicy państwowej. Służbę ochrony granicy państwowej żołnierz WOP powinien pełnić z całkowitym poświęceniem i oddaniem, nie szczędząc swych sił, wiedzy i umiejętności fachowych, a nawet życia. Granica państwa musi być ochraniana zawsze bez względu na porę, doby i warunki (Regulamin Służby Granicznej 1968 ↓, s. 24).
  4. Od 3 października 1990 z RFN.
  5. Rozkaz dowódcy Wojsk Ochrony Pogranicza nr 04 z 22 lutego1954[8].
  6. Zarządzenie szefa WOP nr pf 9 z 24.02.1968.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945–1985. Warszawa: Wojskowa Drukarnia w Łodzi, 1985.
  • Halina Łach: System ochrony polskiej granicy państwowej. Olsztyn: Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych. Wydział Humanistyczny UWM, 2013. ISBN 978-83-935593-8-1.
  • Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945–1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
  • Grzegorz Zaręba. Przyczyny reorganizacji WOP w latach 1946–1948. „Biuletyn Centralnego Ośrodka Straży Granicznej”. 3/2008, 2008. Koszalin: Centralny Ośrodek Straży Granicznej. ISSN 1429-2505. 
  • Archiwum Straży Granicznej, Historia Łużyckiej Brygady WOP 1945–1991.
  • Archiwum Straży Granicznej. Rozkazy personalne dowódcy Wojsk Ochrony Pogranicza.
  • Archiwum Straży Granicznej. Wykazy dyslokacyjne jednostek i pododdziałów Wojsk Ochrony Pogranicza.
  • Archiwum SGr., zespół archiwalny DWOP, sygn. 1284/200, Struktury organizacyjno-dyslokacyjne. Wykaz dyslokacyjny etatowych oddziałów i pododdziałów Wojsk Ochrony Pogranicza z 18 maja 1957.
  • Regulamin Służby Granicznej Część I – Zasady Ogólne. Rozdział V, Obowiązki żołnierza WOP, punkt 70, t. WOP 1/67, Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej Szefostwo Wojsk Ochrony Pogranicza, 20 sierpnia 1967, s. 24.
  • Archiwum SGr., zespół archiwalny DWOP, sygn. 1284/200, Struktury organizacyjno-dyslokacyjne. Dyslokacja jednostek Wojsk Ochrony Pogranicza z 8 kwietnia 1954.