Jan Mietkowski
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1923 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 lipca 1978 |
| Minister kultury i sztuki | |
| Okres |
od 29 marca 1978 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Janusz Wilhelmi (p.o.) |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Jan Mietkowski (ur. 4 marca 1923 w Nieświeżu, zm. 4 lipca 1978 w Warszawie) – polski dziennikarz i polityk, w 1978 minister kultury i sztuki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Jana i Marii. Z zawodu filolog, ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie okupacji należał do Armii Krajowej. W 1944 został dziennikarzem Polskiego Radia, w 1945 został kierownikiem działu literackiego, a od 1948 do 1950 był zastępcą kierownika działu literackiego. Do 1956 ponownie dziennikarz PR, następnie do 1962 kierownik działu publicystyczno-kulturalnego, a do 1966 zastępca redaktora nczelnego działu literackiego. W 1966 został naczelnym redaktorem III Programu Polskiego Radia, po czym od 1972 do 1978 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”. W 1944 został członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w latach 1974–1978 był przewodniczącym jego Zarządu Głównego.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1950 usunięty z PZPR, ponownie przyjęty do organizacji partyjnej przy Polskim Radio w 1961. Od VII Zjazdu PZPR w grudniu 1975 aż do śmierci był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR.
29 marca 1978 został ministrem kultury i sztuki w rządzie Piotra Jaroszewicza, stanowisko pełnił do śmierci. Zmarł 4 lipca 1978 w Warszawie i został pochowany 7 lipca 1978 z honorami państwowymi w Alei Zasłużonych na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera:B4, rząd:TUJE, grób:10)[1]. W pogrzebie uczestniczyli członkowie Biura Politycznego KC PZPR i Sekretariatu KC PZPR: premier Piotr Jaroszewicz, Edward Babiuch, Józef Tejchma, Jerzy Łukaszewicz, Andrzej Werblan, wicepremier Longin Cegielski, kierownicy wydziałów KC PZPR, prezes ZG Związku Literatów Polskich Jarosław Iwaszkiewicz, a także przedstawiciele środowiska dziennikarskiego i kulturalnego z całego kraju. Premier Piotr Jaroszewicz wygłosił przemówienie pożegnalne oraz odznaczył trumnę przyznanym pośmiertnie Janowi Mietkowskiemu przez Radę Państwa Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[2].
Odznaczony m.in. Ordrem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1945)[3] oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)[4].
Żonaty z Ireną (zm. 2007).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Miejsce pochówku. [dostęp 2018-02-02].
- ↑ "Pogrzeb Jana Mietkowskiego" [w:] "Trybuna Robotnicza", nr 155 (10.636), 10 lipca 1978, s. 1-2
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 39, poz. 94
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 359
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Katalog IPN
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
- Leksykon Historii Polski z 1995
- "Pogrzeb Jana Mietkowskiego" [w:] "Trybuna Robotnicza", nr 155 (10.636), 10 lipca 1978, s. 1-2
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.svg)
- Członkowie Radiokomitetu
- Członkowie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Ministrowie kultury PRL
- Politycy PPR
- Ludzie urodzeni w Nieświeżu
- Urodzeni w 1923
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Medalem 10-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy
- Zastępcy członków Komitetu Centralnego PZPR
- Zmarli w 1978