Twierdzenie Picarda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Twierdzenie Picarda – twierdzenie o istnieniu i jednoznaczności rozwiązań zagadnienia Cauchy’ego. Podawane jest także jako twierdzenie Picarda-Lindelöfa lub twierdzenie Cauchy’ego-Lipschitza. Nazwa twierdzenia ma uhonorować Charlesa Picarda, a w innym wersjach także Ernsta Lindelöfa, Rudolpha Lipschitza i Augustina Cauchy’ego.

Twierdzenie[edytuj | edytuj kod]

Załóżmy, że jest obszarem otwartym na płaszczyźnie oraz funkcja jest ciągła na zbiorze i spełnia warunek Lipschitza ze względu na drugą zmienną. Tak więc, dla pewnej stałej mamy, że

ilekroć

Niech Wówczas dla pewnego zagadnienie początkowe

ma dokładnie jedno rozwiązanie określone na przedziale

Uogólnienie na przestrzenie Banacha[edytuj | edytuj kod]

Twierdzenie Picarda w naturalny sposób przenosi się na funkcje spełniające lokalny warunek Lipschitza określone na otwartych podzbiorach produktu prostej rzeczywistej i dowolnej przestrzeni Banacha.

Lokalny warunek Lipschitza[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie przestrzenią unormowaną oraz będzie zbiorem otwartym. Mówimy, że funkcja spełnia lokalny warunek Lipschitza na zbiorze wtedy i tylko wtedy, gdy każdy punkt ma otoczenie, na którym spełnia warunek Lipschitza względem drugiej współrzędnej.

Twierdzenie Picarda[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie przestrzenią Banacha oraz będzie zbiorem otwartym. Jeżeli funkcja jest ciągła oraz spełnia lokalny warunek Lipschitza względem drugiej współrzędnej na zbiorze to

  • każde rozwiązanie równania daje się przedłużyć do rozwiązania globalnego,
  • każde rozwiązanie globalne powyższego równania jest funkcją określoną na przedziale otwartym,
  • dla każdego punktu istnieje dokładnie jedno rozwiązanie globalne spełniające warunek początkowy

Globalne twierdzenie o istnieniu i jednoznaczności rozwiązań[edytuj | edytuj kod]

Korzystając z twierdzenia Picarda można dowieść globalnego twierdzenia o istnieniu i jednoznaczności rozwiązań równań różniczkowych zwyczajnych, znane również jako twierdzenie o istnieniu i jednoznaczności rozwiązania wysyconego[1]. Poza faktem istnienia oraz jedyności rozwiązania opisuje ono również jego zachowanie.

Twierdzenie[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie odcinkiem otwartym, zaś będą zbiorami otwartymi. Niech będzie ciągłą funkcją spełniającą lokalny jednostajny warunek Lipschitza ze względu na drugą współrzędną, tj. dla dowolnego istnieją zbiory otwarte i takie, że:

i

Wówczas dla każdego istnieje dokładnie jedno nierozszerzalne rozwiązanie zagadnienia Cauchy’ego:

Ponadto maksymalny odcinek istnienia rozwiązania jest otwarty i zachodzi następująca alternatywa:

  i  

lub

jeśli     to  
jeśli     to  

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wydawnictwo Naukowe PWN, Równania różniczkowe zwyczajne. Teoria i metody numeryczne z wykorzystaniem programu rachunków symbolicznych, wyd. 2 - 1 dodr. (PWN), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, [cop. 2017], ISBN 978-83-01-19591-5, OCLC 1020470973.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Witold Kołodziej: Analiza matematyczna. Warszawa: PWN, 1979, s. 193–196.
  • Krzysztof Frączek: Równania różniczkowe. [dostęp 2013-03-30]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]