Dynastia konstantyńska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dynastia konstantyńska – dynastia panująca w Cesarstwie Rzymskim w latach 305–363. Pierwszym panującym z tej dynastii był Konstancjusz I Chlorus. Jego syn Konstantyn I Wielki po licznych wojnach domowych zjednoczył państwo (324) i ustanowił nową stolicę w greckim Bizancjum (Konstantynopol). Po jego śmierci nastąpił okres wojen domowych pomiędzy jego potomkami. Ostatnim przedstawicielem dynastii był Julian Apostata (zm. 363).

Cesarze rzymscy z dynastii konstantyńskiej

[edytuj | edytuj kod]

Konstancjusz I Chlorus 305–306
Konstantyn I Wielki 306–337
Kryspus 317–326
Dalmacjusz 335–337
Hannibalian 335–337
Konstantyn II 337–340 (Brytania, Galia i Hiszpanię)
Konstans 337–350 (Bałkany i Afryka; od 350 na całym Zachodzie)
Konstancjusz II 337–361
- Nepocjan 350 (uzurpator w Rzymie)
- Konstancjusz Gallus 351–354 (cezar na Wschodzie)
Julian Apostata 361–363
- Prokopiusz 365–366 (uzurpator w Konstantynopolu)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Michał Kozłowski, Konstancjusz II – kat własnych kuzynów [1].
Aleksander Krawczuk, Konstantyn Wielki, Warszawa: "Wiedza Powszechna" 1985.
Aleksander Krawczuk, Poczet Cesarzy Rzymskich. Dominat, Warszawa: Iskry 1991.
Aleksander Krawczuk, Ród Konstantyna, Warszawa: "Wiedza Powszechna" 1972.
Słownik cesarzy rzymskich, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 2001, s. 220–274.

Cesarze rzymscy

Dynastia julijsko-klaudyjska	Oktawian August (27 p.n.e. – 14 n.e.) Tyberiusz (14–37) Kaligula (37–41) Klaudiusz (41–54) Neron (54–68)
Rok czterech cesarzy	Galba (68–69) Oton (69) Witeliusz (69)
Flawiusze	Wespazjan (69–79) Tytus (79–81) Domicjan (81–96)
Dynastia Antoninów	Nerwa (96–98) Trajan (98–117) Hadrian (117–138) Antoninus Pius (138–161) Marek Aureliusz (161–180) Lucjusz Werus (161–169) Kommodus (180–192)
Bez dynastii	Pertynaks (193) Didiusz Julianus (193)
Sewerowie	Septymiusz Sewer (193–211) Geta (211–212) Karakalla (211–217) Makrynus (217–218) Diadumenian (218) Heliogabal (218–222) Aleksander Sewer (222–235)
Kryzys wieku III	Maksymin Trak (235–238) Gordian I i Gordian II (238) Pupien i Balbin (238) Gordian III (238–244) Filip I Arab (244–249) Filip II (247–249) Decjusz (249–251), Herenniusz i Hostylian (251) Trebonian Gallus i Woluzjan (251–253) Emilian (253) Walerian I (253–260) Galien (253–268) Klaudiusz II Gocki (268–270) Kwintyllus (270) Aurelian (270–275) Tacyt (275–276) Florian (276) Probus (276–282) Karus (282–283) Numerian (283–284) i Karinus (283–285)
Tetrarchia i Dynastia konstantyńska	Dioklecjan (284–305) Maksymian (286–305) Konstancjusz I Chlorus (293–306) Galeriusz (293–311), Sewer II (305–307), Maksymin Daja (305–313) Maksencjusz (306–312) Konstantyn I Wielki (306–337), Licyniusz (308–324) i Licyniusz II (317–324) Konstantyn II (337–340) Konstans I (337–350) i Konstancjusz II (337–361) Julian Apostata (361–363) Jowian (363–364)
Dynastia walentyniańska	Walentynian I (364–375), Walens (364–378), Gracjan (367–383), Walentynian II (375–392) i Eugenius (392–394)
Dynastia teodozjańska	Teodozjusz I Wielki (392–395)
Cesarstwo zachodniorzymskie	Honoriusz (395–423) Pryskus Attalus (409, 414) Konstancjusz III (421) Jan (423–425) Walentynian III (425–455) Petroniusz Maksymus (455) Awitus (455–456) Majorian (457–461) Libiusz Sewer (461–465) Antemiusz (467–472) Olibriusz (472) Gliceriusz (473–474) Juliusz Nepos (474–475) Romulus Augustulus (475–476)