Przejdź do zawartości

Juliusz Nepos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juliusz Nepos
Iulius Nepos
Ilustracja
Cesarz rzymski
Okres

od 19 lub 24 czerwca 474 r.
do 28 sierpnia 475 r. (w Dalmacji do 9 maja 480 r.)

Koronacja

19 czerwca 475 r.

Poprzednik

Gliceriusz

Następca

Romulus Augustulus

Dane biograficzne
Data urodzenia

ok. 430

Data i miejsce śmierci

9 maja 480
Salona

Przyczyna śmierci

zasztyletowany

Miejsce spoczynku

Salona

Moneta
moneta
Tremissis Juliusza Neposa (RIC 3221)

Juliusz Nepos, Iulius Nepos (ur. ok. 430, zm. 9 maja 480) – cesarz zachodniorzymski od 19/24 czerwca 474 do 28 sierpnia 475.

Nepocjan ojciec Juliusza Neposa wsławił się za cesarza Majoriana w walkach ze Swebami w Hiszpanii. Jeszcze głośniejsze imię zdobył wuj, Marcellinus, przyjaciel Aecjusza, dowódca wojsk i niemal udzielny władca w Dalmacji, zasłużony w walce z Wandalami na Sycylii za Majoriana i potem Antemiusza, zdradziecko zamordowany na tej wyspie w 468 roku[1].

Juliusz Nepos był dowódcą wojsk na Zachodzie w latach 458–461 i w Dalmacji (magister militum Dalmatiae, ok. 468–474)[2]. Poślubił w 472 krewną (prawdopodobnie siostrzenicę) Weryny, żony cesarza wschodniorzymskiego Leona I[3]. Był cesarzem zachodniorzymskim od 19/24 czerwca 474 do 28 sierpnia 475 po obaleniu Gliceriusza, a wysłany do Italii przez cesarza Leona[1].

Mianował w 474 głównodowodzącym wojskami (magister militum praesentalis) Ekdycjusza, który bronił w tym czasie Augustonemenum (obecnie Clermont-Ferrand) i nadał mu tytuł patrycjusza. Zawarł z Wizygotami pokój i oddał im rejon Owernii w zamian za Prowansję i na miejsce Ekdycjusza w 475 mianował Orestesa. Ten po kilku miesiącach zbuntował się i zaatakował Rawennę, a na tronie cesarskim osadził swego syna Romulusa. Nepos uciekł do Dalmacji, gdzie utrzymał władzę aż do śmierci. W 477 próbował odzyskać tron przy pomocy Zenona, którego namawiała do pomocy Weryna. Jednakże cesarz musiał niechętnie uznać władzę Odoakra w Italii. Nepos został zabity 9 maja 480 prawdopodobnie z rozkazu swego poprzednika, Gliceriusza, który wtedy był biskupem Salony, przez dwóch swoich żołnierzy[4][5].

W 474 władzę nad miastem Vaison przejęli spod władzy Burgundów miejscowi arystokraci i podporządkowali się Juliuszowi Neposowi[6]. Władza Juliusza Neposa właściwie ograniczała się do Italii, odzyskanej w 475 Prowincji (Prowansji). W tym samym roku zwolnił Wizygotów i Burgundów z obowiązków sojuszników rzymskich (foederati), co formalnie dawało im swobodę działania w Galii i Hiszpanii[7]. Odizolowane części Galii uznawały jeszcze jego zwierzchnictwo, ale były zdane już wyłącznie na swoje siły i możliwości oraz układy z barbarzyńskimi królestwami Franków, Burgundów i Wizygotów.

Późniejszy pan Italii Odoaker przez jakiś czas bił monety z wizerunkiem Neposa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Krawczuk 1991 ↓, s. 561.
  2. Martindale 2006 ↓, s. 777.
  3. Twardowska 2009 ↓, s. 41–45.
  4. Krawczuk 1991 ↓, s. 562–563.
  5. Pawlak 2010 ↓, s. 69–71.
  6. Zołoteńki 2011 ↓, s. 257–259.
  7. Zołoteńki 2011 ↓, s. 363.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]