Jō
Jō (jap. 杖 jō) – kij drewniany o przekroju koła, wykorzystywany w kilku tradycyjnych oraz współczesnych sztukach walki, jak np.: jōdō, jōjutsu czy aikido (w formie aikijō).
Według legendy, żyjący w XVI w. Gonnosuke Musō, mistrz sztuki walki, pokonany w pojedynku przez szermierza wszech czasów Musashi Miyamoto, udał się do świątyni Homangu Kamado Shintō na górze Homan (obecna prefektura Fukuoka), gdzie 37 dni medytował nad przyczyną porażki[1]. W końcu doznał „oświecenia”, w którym boska istota przekazała mu nową metodę uderzania. Na podstawie tej wizji opracował metodę posługiwania się kijem dłuższym niż miecz lecz krótszym niż kij bō[2][3]. Takie połączenie zawarło w sobie zalety obu tych broni.
Istnieją, pozostające przedmiotem dyskusji, przekazy wskazujące, że Gonnosuke wygrał swoją rewanżową walkę z Musashi Miyamoto. Gonnosuke Musō po walce założył szkołę sztuk walki, do tej pory istniejącą i skupiającą się na jōjutsu, Shintō Musō-ryū[4][5].
Oryginalne wymiary jō to:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Masaaki Hatsumi, Quintin Chambers: Stick Fighting: Techniques of Self-Defense. Kōdansha, 1981, s. 9. ISBN 0-87011-475-1. [dostęp 2024-07-07]. (ang.).
- ↑ Wayne Muromoto: Muso Gonnosuke and Shinto Muso-ryu Jo. Shutokukan Dojo. [dostęp 2024-07-07]. (ang.).
- ↑ Osano Jun. Muso Gonnosuke Katsuyoshi. „Hiden Koryu Bujutsu”, s. 45, 1994. Tokio.
- ↑ Kazeiro: Muso Gonnosuke and the Creation of Shinto Muso-ryu Jodo. Kokusai Bujin Renmei. [dostęp 2024-07-07]. (ang.).
- ↑ Pat Lineberger. Jodo, the Art of Stick-Fighting. „The Pugilist”, s. 45, 1984. Singapur. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Oscar Ratti, Adele Westbrook: Secrets of the Samurai: A Survey of the Martial Arts of Feudal Japan. Tuttle Publishing, 1991, s. 308. ISBN 0-8048-1684-0.
- Kenji Tokitsu: Miyamoto Musashi: His life and writings. Shambhala Boston & London, 2004, s. 67-68. ISBN 1-59030-045-9. (ang.).