No-dachi

No-dachi (jap. 野太刀) – dużych rozmiarów (najczęściej o długości około 1,4 m) miecz dwuręczny, noszony przez plecy, wykorzystywany w feudalnej Japonii do walki w polu, od czego zaczerpnęła ona swoją nazwę (no to w języku japońskim pole).

Nazwa no-dachi jest używana zamiennie z ō-dachi. O ile jednak ō-dachi odnosi się do dowolnego typu dużych mieczy, to no-dachi – do konkretnego rodzaju o określonym przeznaczeniu.

No-dachi

Historia i zastosowanie

No-dachi był zbliżony wyglądem i wykonaniem do tachi, lecz był znacznie dłuższy. Ostrze rzadko mierzyło poniżej 3 shaku, a rękojeść 1 shaku, czyli ponad 120 cm.

Miecz ten był wykorzystywany z racji swoich rozmiarów jedynie przez piechotę oraz wyłącznie na otwartej przestrzeni, najczęściej przeciwko kawalerii. Głównym celem ataku było wykorzystanie siły i przyspieszenia miecza do zrzucenia jeźdźca z konia lub wręcz połamania nóg wierzchowca w celu uziemienia przeciwnika.

No-dachi były jednak rzadko spotykane z kilku powodów:

• trudności wykucia i zahartowania tak długiego ostrza;
• ogromnej siły potrzebnej do prawidłowego władania bronią;
• mniejszej efektywności w porównaniu do naginaty czy nagamaki, które spełniały podobne role na polu walki.

Z powodu imponujących rozmiarów, no-dachi upodobało sobie wielu artystów, którzy na swoich obrazach o tematyce batalistycznej często przedstawiali dzierżących je wojowników.

Prawdopodobnie najsławniejszym szermierzem posługującym się no-dachi był żyjący w XVII w. Kojirō Sasaki, który z użyciem tego miecza stoczył przegrany pojedynek z Musashim Miyamoto, uznawanym za najwybitniejszego japońskiego szermierza.

Współcześnie niewiele jest szkół walki uczących posługiwania się no-dachi, jedną z nich jest Kage-ryū, w której zamiast nazwy no-dachi używa się zamiennie nazwy chōken.

Zobacz też

• Pokaz użycia no-dachi