Kordzik
Kordzik – to biała, obosieczna broń paradna w postaci sztyletu. W Polsce obecnie noszona przez oficerów i chorążych do munduru galowego w Marynarce Wojennej i lotnictwie zawieszona na rapciach na wysokości lewego uda na równi z dolną krawędzią marynarki.
Wywodzi się ze średniowiecznej broni białej, rodzaju krótkiego mieczyka, który służył do dobijania rannych na polu bitewnym – mizerykordii (łac. misereo – okazywać litość + łac. cor – serce = łac. misericordia czyli cios miłosierdzia w serce – stąd etymologia nazwy).
W niektórych szkołach szermierczych, krótki mieczyk trzymany w drugiej ręce był używany podczas fechtunku.
Kordzik w lotnictwie pojawił się w 1919 r. W okresie międzywojennym noszono go w czasie uroczystości na skórzanych rapciach do pasa z koalicyjką. Nosili je także oficerowie Marynarki, załóg pociągów pancernych, artylerii zmotoryzowanej i czołgiści.
Zaraz po II wojnie światowej kordzik nie był używany. Przedwojenny zwyczaj noszenia kordzika lotniczego przywrócono dopiero rozkazem MON nr 30 z 14 czerwca 1958 r.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
