Sztylet tarczkowy
Sztylet tarczkowy – średniowieczny rodzaj sztyletu, posiadającego jelec i głowicę o formie kolistych tarczek, stanowiących oparcie i osłonę dla dłoni. Szczególnie popularny w XIV-XV wieku wśród rycerstwa[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kwaśniewicz 1981 ↓, s. 195-196.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06559-4.