Lotnisko Sanok-Baza
49°34′32″N 22°12′08″E/49,575556 22,202222
.jpg) Bazy lotniska Sanok (2018) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ |
Sanitarne |
| Właściciel |
LPR w Warszawie |
| Zarządca |
LPR w Warszawie |
| Data otwarcia |
5 maja 1961[1] |
| Kod ICAO |
EPSA |
| Strefa czasowa |
UTC +1 |
| Wysokość |
280 m n.p.m. |
Położenie na mapie Sanoka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |
| 49°34′32″N 22°12′08″E/49,575556 22,202222
| |
Lotnisko Sanok-Baza, wcześniej jako „lotnisko sanitarne”[2] (kod ICAO: EPSA) – lotnisko cywilne w Sanoku, w województwie podkarpackim, stanowiące od 1961 roku bazę Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. Przeznaczone jest do wykonywania startów i lądowań śmigłowców sanitarnych i ratowniczych w dzień i w nocy, o dopuszczalnej masie startowej 5700 kg.
Zarządzającym lotniskiem jest Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w Warszawie. W 2012 roku zostało wpisane do ewidencji lądowisk Urzędu Lotnictwa Cywilnego pod numerem 162[3], zaś w 2017 roku do rejestru lotnisk cywilnych[4].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Baza jest usytuowana w Sanoku na Białej Górze w granicach dzielnicy Wójtostwo, na prawym brzegu rzeki San, przy ulicy Biała Góra, w stronę wsi Międzybrodzie, nieopodal Muzeum Budownictwa Ludowego.
Baza obsługuje całe województwo podkarpackie, w szczególności górski teren Bieszczadów, zapewniając szybką pomoc mieszkańcom województwa i turystom odwiedzającym ten region. Sanockie LPR ściśle współpracuje z Bieszczadzką Grupą GOPR, z którą niejednokrotnie razem uczestniczy w akcjach poszukiwawczych i ratowniczych w górach. Rokrocznie piloci wraz z ratownikami Lotniczego Pogotowia Ratunkowego w Sanoku wykonują ok. 300 lotów.
W 1961 bazę lotnictwa sanitarnego w Sanoku współtworzył Tadeusz Augustyniak (pierwszym pilotem był początkowo Jerzy Rzewuski[5], drugim pilotem był Jerzy Mendyka, który później został starszym pilotem i pełnił służbę jako kierownik zespołu[6][7]). Inicjatorem był kierownik powiatowej stacji pogotowia ratunkowego dr Lesław Łukomski, do służby przydzielony został helikopter SM-1, zaś na lądowisko przeznaczono plac nad Sanem[8][9]. Początkowo istniał Zespół Lotnictwa Sanitarnego, następnie Bieszczadzkie Pogotowie Lotnicze, które zostało przeniesione z bazy w Ustrzykach Dolnych do Sanoka[10]. Po pierwszych dwóch latach istnienia do 1964 śmigłowiec sanitarny wykonał 2 tys. lotów[11]. W 1973 w ZLS pracowały cztery osoby na służbie (piloci i mechanicy)[12]. Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w Sanoku powstało w 1974[13]. W 1976 powstał hangar oraz zabudowania[6]. W 1983 zespół dysponował dwoma śmigłowcami Mi-2 oraz samolotem „Gawron”[6]. Przez 36 lat baza w Sanoku dysponowała śmigłowcem Mi-2. Od 18 sierpnia 2010 zastąpił go nowoczesny śmigłowiec Eurocopter EC135[14].
W 1986 sanockie lotnictwo sanitarne obchodziło jubileusz 25-lecia istnienia, analogicznie jak mająca w Sanoku siedzibę Grupa Bieszczadzka GOPR[15]. W lutym pilotem został Janusz Andrzejewicz, który później został kierownikiem Zespołu Lotnictwa Sanitarnego, a po wyodrębnieniu jednostki szefem Lotniczego Pogotowia Sanitarnego[16].
5 lipca 2012 roku zaczęła funkcjonować po remoncie i rozbudowie, najnowocześniejsza w Polsce baza LPR. Remont kosztował 6 mln złotych. Cała baza została w zasadzie zbudowana od podstaw (m.in. budynki, ogrodzenie). Stacjonujący tam Eurocopter EC-135 Lotniczego Pogotowia Ratunkowego może teraz wykonywać loty ratunkowe zarówno w dzień jak i w nocy dzięki zainstalowaniu najnowocześniejszego oświetlenia naprowadzającego[17].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Baza LPR w 2014 -
Dawna baza LPR Sanok (przed przebudową) -
Poprzedni stan bazy lądowiska wraz z byłym śmigłowcem Mi-2 (SP-SXG) -
Eksploatowany przez LPR w Sanoku helikopter Eurocopter EC135 (SP-HXM) - (Ratownik 10) -
Eksploatowany przez LPR w Sanoku helikopter Eurocopter EC135 (SP-HXK) - (Ratownik 10)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Izabela Wilk. Ratunek przychodzi z powietrza. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 24 (316), s. 4, 1-10 września 1984.
•Andrzej Olejko. Jubileusz ratowników z Białej Góry. „Tygodnik Sanocki”. Nr 20 (497), s. 9, 18 maja 2001. - ↑ Piotr Kamiński (red.): Sanok. Plan miasta. Warszawa: PiTR Kartografia, 1991.
- ↑ Wykaz lądowisk wpisanych do ewidencji lądowisk na dzień 5 maja 2016 roku. Urząd Lotnictwa Cywilnego, 2016-05-05.
- ↑ Rejestr Lotnisk Cywilnych [online], Urząd Lotnictwa Cywilnego [dostęp 2021-06-18] (pol.).
- ↑ Paweł Kłosiński: W wieku 78 lat zmarł Jerzy Rzewuski pilot lotnictwa sanitarnego. gorpol.pl. [dostęp 2017-08-21].
- ↑ a b c Edmund Gajewski. Latające karetki. „Nowiny”, s. 4, Nr 95 z 23-24 kwietnia 1983.
- ↑ Przed i po noworocznych wiwatach. Jubileusz powietrznej służby. „Nowiny”, s. 4, Nr 1 z 2 stycznia 1986.
- ↑ Barbara Guzik. Śmigłowiec z czerwonym krzyżem. „Nowiny”, s. 3, Nr 223 z 15 sierpnia 1973.
- ↑ Barbara Guzik. A mostu w Sanoku jak nie było, tak nie ma. „Nowiny”, s. 3, Nr 229 z 21 sierpnia 1973.
- ↑ Bieszczadzkie Pogotowie Lotnicze. „Nowiny”, s. 3, Nr 123 z 5 maja 1972.
- ↑ Na hasło: „Ratunek”. „Nowiny”. Nr 266, s. 5, 9 listopada 1964.
- ↑ Barbara Guzik. Śmigłowiec z czerwonym krzyżem. „Nowiny”. Nr 223, s. 3, 15 sierpnia 1973.
- ↑ Roman Majewski, Mieczysław Buczek: Historia Pogotowia Ratunkowego w Sanoku. W: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2012, s. 262. ISBN 978-83-934513-1-9.
- ↑ Sanok: nowoczesny śmigłowiec rozpoczął służbę w bazie LPR [online], rynekzdrowia.pl [dostęp 2021-06-18].
- ↑ Elżbieta Kolano. Dyżur przez okrągły rok. „Nowiny”, s. 4, Nr 238 z 11-12 października 1986.
- ↑ Marek Tutak. Nadziemny zawód. „Tygodnik Sanocki”. Nr 29 (506), s. 10, 20 lipca 2001.
- ↑ W Sanoku powstała najnowocześniejsza baza Lotniczego Pogotowia Ratunkowego w Polsce
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Baza HEMS Sanok [online], Lotnicze Pogotowie Ratunkowe [dostęp 2021-06-18].
- Film przedstawiający sanocką bazę LPR po remoncie
- Film z uroczystości otwarcia oraz galeria ukazująca nową bazę LPR w Sanoku po remoncie od środka
