Edward Kisiel: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa przek., WP:SK, sort. kat. |
kat. |
||
Linia 87: | Linia 87: | ||
{{SORTUJ:Kisiel, Edward}} |
{{SORTUJ:Kisiel, Edward}} |
||
[[Kategoria:Biskupi białostoccy]] |
[[Kategoria:Biskupi białostoccy]] |
||
[[Kategoria:Absolwenci Wydziału |
[[Kategoria:Absolwenci Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie]] |
||
[[Kategoria:Urodzeni w 1918]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1918]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 1993]] |
[[Kategoria:Zmarli w 1993]] |
Wersja z 23:55, 17 wrz 2017
| ||
Data i miejsce urodzenia | ||
---|---|---|
Data i miejsce śmierci | ||
Biskup diecezjalny białostocki | ||
Okres sprawowania |
1991–1993 (od 1992 arcybiskup metropolita) | |
Administrator apostolski w Białymstoku | ||
Okres sprawowania |
1976–1991 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Prezbiterat |
14 lutego 1943 | |
Nominacja biskupia |
3 maja 1976 | |
Sakra biskupia |
27 czerwca 1976 |
Data konsekracji |
27 czerwca 1976 | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość |
Białystok | ||||||||||
Miejsce | |||||||||||
Konsekrator | |||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||
|
Edward Kisiel (ur. 24 lutego 1918 w Jundziłłowie, zm. 28 września 1993 w Białymstoku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, administrator apostolski w Białymstoku w latach 1976–1991, biskup diecezjalny białostocki w latach 1991–1993 (od 1992 arcybiskup metropolita).
Życiorys
Urodził się 24 lutego 1918 w Jundziłłowie niedaleko Brasławia. W latach 1932–1935 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Grzegorza Piramowicza w Dziśnie, następnie w latach 1935–1937 do Państwowego Gimnazjum im. Józefa Piłsudskiego w Pińsku, gdzie w 1937 złożył egzamin dojrzałości typu humanistycznego. W tym czasie należał do Sodalicji Mariańskiej. W latach 1937–1942 odbył studia filozoficzno-teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego, jednocześnie zdobywając formację kapłańską w Wyższym Seminarium Duchownym w Wilnie. Święcenia diakonatu przyjął w 1941 w archikatedrze wileńskiej przez posługę miejscowego arcybiskupa metropolity Romualda Jałbrzykowskiego. Aresztowany w marcu 1942 wraz z profesorami i innymi klerykami wileńskiego seminarium, został osadzony w więzieniu na Łukiszkach. W maju 1942 wysłany transportem kolejowym na przymusowe roboty w głąb Rzeszy, zbiegł z niego podczas postoju w Warszawie. Ukrywał się u albertynów warszawskich i orionistów łaźniewskich. Na początku 1943 w kolegium jezuitów w Warszawie złożył końcowe egzaminy kursu seminaryjnego. Święceń prezbiteratu udzielił mu 14 lutego 1943 w kaplicy domu sióstr urszulanek w Warszawie biskup diecezjalny piński Kazimierz Bukraba[1]. W latach 1950–1953 odbył dalsze studia na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego[1], które ukończył z doktoratem z teologii dogmatycznej[2] na podstawie dysertacji Wartości społeczne Wcielenia według św. Hilarego z Poitiers[1].
W marcu 1943 przedostał się do Białegostoku, gdzie uzyskał skierowanie do pracy jako wikariusz w parafii Matki Bożej Anielskiej w Czarnej Wsi (1943–1944). Następnie był wikariuszem ekonomicznym w parafii św. Wojciecha w Uhowie (1944–1945), po czym pracował jako prefekt szkolny w parafii św. Rocha w Białymstoku, a także prefekt białostockich szkół: Gimnazjum Krawieckiego, Państwowej Szkoły Powszechnej dla Dorosłych, Państwowego Gimnazjum i Liceum Gospodarczego, Technikum Mechanicznego, Zasadniczej Szkoły Zawodowej, Technikum Mleczarskiego oraz Zasadniczej Szkoły Przemysłu Mięsnego. W latach 1969–1971 administrował parafią św. Rocha w Białymstoku w charakterze wikariusza ekonomicznego. W 1947 został dekanalnym sekretarzem Krucjaty Eucharystycznej, w 1957 wszedł w skład kolegium duszpasterzy akademickich, w 1958 został cenzorem ksiąg religijnych i wydawnictw kościelnych, a w 1960 archidiecezjalnym duszpasterzem młodzieży szkolnej[1]. Od 1957 do 1976 piastował stanowisko archidiecezjalnego wizytatora religii[2]. Pełnił funkcję spowiednika alumnów wyższego seminarium duchownego i sióstr misjonarek św. Rodziny[1]. W 1970 został ustanowiony referentem wydziału duszpasterskiego[1], w 1971 kanclerzem kurii arcybiskupiej[2], a w 1975 wszedł w skład diecezjalnej komisji ds. wychowania w seminarium duchownym[1]. W 1974 został obdarzony godnością kanonika gremialnego kapituły archikatedralnej w Białymstoku. 15 stycznia 1976 po przejściu Henryka Gulbinowicza na urząd arcybiskupa wrocławskiego został wybrany na wikariusza kapitulnego[1].
Od 1970 wykładał zagadnienia pastoralne w Diecezjalnym Ośrodku Kształcenia Soborowego[1].
3 maja 1976 decyzją papieża Pawła VI został prekonizowany[1] administratorem apostolskim polskiej części archidiecezji wileńskiej z siedzibą w Białymstoku i biskupem tytularnym Limaty[3]. Święcenia biskupie otrzymał 27 czerwca 1976 w prokatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku. Konsekrował go kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, w asyście Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Bronisława Dąbrowskiego, biskupa pomocniczego warszawskiego[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Evangelizare misit me” (Posłał mnie, abym głosił Ewangelię)[2]. 5 czerwca 1991, podczas wizyty papieża Jana Pawła II w Białymstoku, został mianowany biskupem diecezjalnym nowo powołanej diecezji białostockiej. Ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku odbył 27 czerwca 1991. 25 marca 1992, w związku z utworzeniem metropolii białostockiej, został ustanowiony jej metropolitą i wyniesiony do godności arcybiskupa. Paliusz metropolitalny otrzymał 29 czerwca 1992 w Bazylice św. Piotra w Rzymie[1]. W 1976 dokonał rozbudowy gmachu wyższego seminarium duchownego, w 1978 założył Archidiecezjalne Studium Katechetyczne, w 1988 rozpoczął przygotowania do rozpoczętego w 1993 synodu diecezjalnego, utworzył 18 parafii[1], przeprowadził reorganizację struktur dekanalnych[3]. 15 maja 1993[3] Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity białostockiego[1].
Był współkonsekratorem podczas sakry[4] biskupa pomocniczego w Białymstoku[5] Edwarda Ozorowskiego (1979), arcybiskupa metropolity Mińska-Mohylewa Kazimierza Świątka (1991), biskupa diecezjalnego Grodna Aleksandra Kaszkiewicza (1991) i biskupa pomocniczego drohiczyńskiego Jana Chrapka (1992)[4].
Zmarł 28 września 1993 w siedzibie biskupiej w Białymstoku. 1 października 1993 został pochowany w krypcie archikatedry białostockiej[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- {{{tytuł}}} [online], catholic-hierarchy.org (ang.). [dostęp 2011-10-30]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieProkop
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieBiskup Edward Kisiel i dzieło katechizacji
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieNitecki
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwiecatholic-hierarchy
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieNitecki: Ozorowski
BŁĄD PRZYPISÓW