Stanisław Padewski
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup diecezjalny charkowsko-zaporoski | ||
| Okres sprawowania |
2002–2009 | |
| Biskup pomocniczy lwowski | ||
| Okres sprawowania |
1998–2002 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne |
19 września 1953 | |
| Prezbiterat |
24 lutego 1957 | |
| Nominacja biskupia |
13 kwietnia 1995 | |
| Sakra biskupia |
10 czerwca 1995 | |
| Data konsekracji |
10 czerwca 1995 |
|---|---|
| Miejscowość |
Kamieniec Podolski |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Stanisław Padewski (ur. 18 września 1932 w Hucie Nowej, zm. 29 stycznia 2017 w Sędziszowie Małopolskim) – polski duchowny rzymskokatolicki, kapucyn, biskup pomocniczy kamieniecki w latach 1995–1998, biskup pomocniczy lwowski w latach 1998–2002, biskup diecezjalny charkowsko-zaporoski w latach 2002–2009, od 2009 biskup senior diecezji charkowsko-zaporoskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 18 września 1932 w Hucie Nowej koło Buczacza. W związku z powojennym włączeniem rodzinnej miejscowości do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w grudniu 1945 został wraz z rodziną przymusowo przesiedlony do Nowego Miasteczka koło Nowej Soli[1]. Od 1947 uczęszczał do Liceum Pedagogicznego, a w latach 1948–1949 do Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Soli[2]. W 1949 wstąpił do klasztoru kapucynów w Sędziszowie Małopolskim, gdzie przyjął imię Wenanty. W 1950 złożył pierwszą profesję zakonną[1], a 19 września 1953 w klasztorze kapucynów w Krakowie profesję wieczystą[2]. W latach 1952–1957 odbył[2] studia filozoficzno-teologiczne[1] w Wyższym Seminarium Duchownym Braci Kapucynów w Krakowie[2]. Wyświęcony na prezbitera został 24 lutego 1957 przez Stanisława Rosponda, biskupa pomocniczego krakowskiego[3]. W tym samym roku eksternistycznie złożył państwowy egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kochanowskiego w Krakowie[2]. W 1961 podjął studia na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które od 1964 kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Magisterium z filologii polskiej[4] uzyskał w 1966[1].
W latach 1957–1959 pracował w parafii kapucyńskiej w Bytomiu jako wikariusz i katecheta, po czym przeniósł się do Krakowa, gdzie uczył religii w szkołach i śpiewu w seminarium kapucynów. Od 1964 przez rok był duszpasterzem akademickim we Wrocławiu. Następnie katechizował młodzież szkół średnich w Krośnie. W latach 1970–1973 był gwardianem klasztoru w Krakowie, a także spowiednikiem bernardynek i służebniczek. Po przeprowadzeniu się do Rozwadowa został wikarym domu i katechetą, a w latach 1976–1985 piastował urząd gwardiana i proboszcza klasztoru i parafii. W międzyczasie objął funkcję wikariusza prowincjalnego[1]. Następnie pracował duszpastersko w Pile i Sędziszowie Małopolskim[2].
Od 1988 posługiwał na terenie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Był duszpasterzem w parafiach w Barze, Połonnem, Kijowie, Starokonstantynowie i Szepetówce. W 1989 osiadł w Starokonstantynowie, gdzie podjął starania o odzyskanie klasztoru i kościoła, a w 1990 objął funkcję proboszcza. W 1991 został delegatem prowincjała prowincji krakowskiej na Ukrainie i w Związku Radzieckim. Zajmował się m.in. przyjmowaniem kandydatów do postulatu i nowicjatu, reprezentowaniem prowincjała i prowincji w kontaktach z władzami kościelnymi i państwowymi, koordynowaniem apostolstwa i życia zakonnego braci. W 1992 został gwardianem domu i proboszczem w Winnicy. W międzyczasie był duszpasterzem w okolicznych miejscowościach: Tepłyku, Graczowie, Kunie i Samczyńcach[1]. Od 1994 posiadał obywatelstwo ukraińskie[5].
13 kwietnia 1995 papież Jan Paweł II[1] mianował go biskupem pomocniczym diecezji kamienieckiej ze stolicą tytularną Tigias[3]. Święcenia biskupie otrzymał 10 czerwca 1995 w katedrze w Kamieńcu Podolskim[1]. Konsekrował go arcybiskup Antonio Franco, nuncjusz apostolski na Ukrainie, w asyście arcybiskupa metropolity lwowskiego Mariana Jaworskiego i biskupa diecezjalnego kamienieckiego Jana Olszańskiego[3]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Agnus Vincet”[6].
10 października 1998 został biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej[1].
4 maja 2002 decyzją Jana Pawła II został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego nowo utworzonej diecezji charkowsko-zaporoskiej[7]. Ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Charkowie odbył 10 lipca 2002[1]. 19 marca 2009 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z piastowanego urzędu[8].
Wobec prośby powrotu do Polski został skierowany do klasztoru kapucynów w Kielcach, jednak po kilku miesiącach wrócił do duszpasterskiej posługi na Ukrainie. W 2012 osiadł w klasztorze w Sędziszowie Małopolskim, gdzie zmarł 29 stycznia 2017[1]. 1 lutego 2017 został tymczasowo pochowany w grobowcu kapucynów na miejscowym cmentarzu[9], zaś 8 kwietnia 2017 jego ciało zostało złożone w krypcie konkatedry w Zaporożu[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l Zmarł bp Stanisław Padewski OFMCap. kapucyni.pl (arch.), 2017-01-29. [dostęp 2021-10-27].
- ↑ a b c d e f R. Krawiec: Jubileusz 50. lecia świeceń kapłańskich o. bp Stanisława Padewskiego OFMCap., ordynariusza diecezji charkowsko-zaporoskiej na Ukrainie. katolik.pl. [dostęp 2017-01-31].
- ↑ a b c Stanisław Padewski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2017-01-30]. (ang.).
- ↑ M. Owczarek. Misjonarz kresów. „Niedziela”. 7/2003 (edycja zielonogórsko-gorzowska). ISSN 0208-872X. [dostęp 2017-01-30].
- ↑ Bp Padewski po powrocie z Ukrainy z optymizmem o przyszłości tamtejszego Kościoła. ekai.pl (arch.), 2009-07-10. [dostęp 2018-09-23].
- ↑ Stanisław Padewski. gcatholic.org. [dostęp 2017-01-30]. (ang.).
- ↑ Erezione della Diocesi di Kharkiv-Zaporizhia (Ucraina) e nomina del primo Vescovo. press.vatican.va, 2002-05-04. [dostęp 2017-01-30]. (wł.).
- ↑ Rinuncia e successione del Vescovo di Kharkiv-Zaporizhia dei Latini (Ucraina). press.vatican.va, 2009-03-19. [dostęp 2017-01-30]. (wł.).
- ↑ Pogrzeb bp. Stanisława Padewskiego OFM Cap. rkc.lviv.ua, 2017-02-02. [dostęp 2017-02-03].
- ↑ K. Czawaga. Ponowny pochówek bpa Stanisława Padewskiego. „Kurier Galicyjski”. nr 6–7, s. 11, 11–27 kwietnia 2017. ISSN 1996-2304. [dostęp 2020-04-05].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Padewski [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-02-19] (ang.).