Zamek w Kozowej
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
zamek |
| Inwestor | |
| Rozpoczęcie budowy |
XVI w. |
| Zniszczono |
1667 |
| Pierwszy właściciel |
Potoccy |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 49°25′54,60″N 25°09′15,88″E/49,431833 25,154411
| |
Zamek w Kozowej – nieistniejący obronny zamek wybudowany w miejscowości Kozowa nad rzeczką Koropiec[1] na początku XVI w.[2]
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Miejsce do budowy fortyfikacji wybrano z uwagi na sprzyjające obronie wojskowej naturalne warunki przyrodnicze. Zamek wzniesiono na wzgórzu, u zbiegu rzeki Koropiec z jej niewielkim dopływem[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zamek wybudowany został w czasach, gdy miasto było własnością szlacheckiej rodziny Potockich. W latach 1575, 1589, 1621 i 1626 zamek atakowany był przez Tatarów. W okresie 6–16 października 1667 r. podczas bitwy pod Podhajcami wojska tatarskie i tureckie spaliły i zniszczyły miasto oraz zamek. Po tym zdarzeniu warowni już nie odbudowano[2]. 28–29 listopada 1671 miejscowość Kozowa odwiedził podróżnik Ulryk Werdum, Fryzyjczyk[3], który w swoich notatkach wspomniał o mieście oraz zrujnowanym zamku. W owym czasie mury i palisady zamku były poważnie uszkodzone[2].
W późniejszym okresie budowla była siedzibą rodziny Moszyńskich, właścicieli ówczesnego klucza kozowskiego, do którego należało kilkanaście wsi i miasteczko Zawałów. Pod koniec XIX w. zamek został przebudowany z przeznaczeniem na sąd powiatowy, więzienie sądowe i mieszkanie sędziego[1]. Obecnie po zamku nie ma śladu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IV. Warszawa: 1880-1902, s. 573.
- ↑ a b c d e Замок в пгт. Козова. zamki-kreposti.com.ua. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Ksawery Liske: Ulryk Werdum 1670—1672. [W:] Cudzoziemcy w Polsce. Lwów, 1876, s. 160–161.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Kozowa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 573.