Pałac w Jazłowcu
48°57′26″N 25°26′25″E/48,957222 25,440278 Pałac | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Inwestor |
Stanisław Koniecpolski, Aleksander Koniecpolski |
| Ukończenie budowy |
XVII w. |
| Ważniejsze przebudowy |
1747 |
| Pierwszy właściciel |
Stanisław Koniecpolski, |
| Kolejni właściciele |
Aleksander Koniecpolski, Stanisław Poniatowski, Krzysztof Błażowski, ss. niepokalanki |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 48°57′26″N 25°26′25″E/48,957222 25,440278
| |
Pałac w Jazłowcu – pałac wybudowany przez Stanisław i Aleksandra Koniecpolskich[1] w pierwszej połowie XVII w. poniżej zamku w Jazłowcu (obecnie w rejonie buczackim obwodu tarnopolskiego).
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1746 r. został nabyty w drodze kupna przez Stanisława Poniatowskiego, ojca króla Polski Stanisława Augusta, który wiele młodzieńczych lat spędził w Jazłowcu. Poniatowski około 1747 r. poniżej ruin fortecy przebudował tzw. zamek nowy[2]. W 1863 r. kolejny właściciel Krzysztof Błażowski herbu Sas przeznaczył pałac na klasztor ss. Niepokalanek, które prowadziły tu koedukacyjną szkołę podstawową dla polskich i ruskich dzieci oraz cieszącą się świetną opinią Gimnazjum z internatem dla dziewcząt, działające do 1939 r.[1] Po latach opuszczenia, 1 września[3] 1999 arcybiskup metropolita lwowski Marian Jaworski wydał dekret przyznający kaplicy (dawniej sali balowej Poniatowskich) z dniem 1 września status „Sanktuarium błogosławionej Marceliny Darowskiej”.[4] Tym samym siostry Niepokalanki powróciły do Jazłowca, gdzie otaczają opieką i edukacją dzieci ukraińskie i polskich turystów.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Pałac wybudowany na planie litery U, nakryty dachem dwuspadowym. Środkowa część fasady podniesiona o piętro, zwieńczona tympanonem, w którym znajduje się ozdobny kartusz z herbami: Ciołek Poniatowskich (po lewej) oraz Pogoń Czartoryskich (po prawej). Nad nimi umieszczono koronę a pod wizerunek Orderu Orła Białego. Po bokach frontu wieże nakryte dachem czterospadowym. Od strony parku znajduje się ozdobny portal z dwoma kolumnami podtrzymującymi balkon. W portalu, nad wejściem łacińska sentencja Honestus rumor alterum est patrimonium, mówiącą Dobra sława jest drugim dziedzictwem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2006, s. 55-66. ISBN 83-244-0024-9.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 9: Województwo podolskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 127-135, ISBN 83-04-04268-1, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ inna data – 28 sierpnia[potrzebny przypis]
- ↑ Błogosławione Marceliny Darowskiej na Archidiecezja Lwowska
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2006, ss. 55-66. ISBN 83-244-0024-9.
