Starożuków

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Starożuków
Ilustracja
Cerkiew św. Michała
Państwo

 Ukraina

Obwód

 rówieński

Rejon

rówieński

Populacja (2001)
• liczba ludności


391

Kod pocztowy

35317

Położenie na mapie obwodu rówieńskiego
Mapa konturowa obwodu rówieńskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Starożuków”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Starożuków”
Ziemia50°41′24″N 25°57′36″E/50,690000 25,960000
Gen. Kazimierz Raszewski, Wspomnienia z własnych przeżyć do końca roku 1920

Starożuków, Stary Żuków (ukr. Старожуків, Starożukiw) – wieś na Ukrainie, w obwodzie rówieńskim, w radzie wiejskiej Zoria. W 2001 roku liczyła 391 mieszkańców.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Położony na Wołyniu Żuków należał w średniowieczu do dóbr królewskich. W 1516 r. Żuków został nadany Bohuszowi Bohowitywowi przez Zygmunta Starego[1]. Następnie przeszedł w ręce Prońskich i Zbaraskich. Od 1630 r. znajdował się w składzie dóbr klewańskich rodu Czartoryskich, którzy tytułowali się książętami na Klewaniu i Żukowie od początku XVIII w. Włość żukowska obejmowała wówczas m.in. miasteczko Żuków (Nowożuków), wieś Żuków (Starożuków) i inne.

W okresie międzywojennym w granicach II Rzeczypospolitej: powiat rówieński, gmina Klewań. W okolicach Starego Żukowa w 1920 rozgrywała się bitwa polskiej 2 Armii z armią konną Siemiona Budionnego[2]. W 1933 na terenie Starożukowa znajdowały się 33 działki osadników wojskowych.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV. Warszawa: 1880-1902, s. 844.
  2. Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004, s. 355–358. ISBN 83-7399-096-8.
  3. Żuków Stary. [dostęp 2013-09-18].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV, Warszawa, 1880–1902, s. 844.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]