Zamek w Jaworowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamek w Jaworowie (pozostałości)
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Miejscowość

Jaworów

Typ budynku

zamek

Rozpoczęcie budowy

XIV w.

Kolejni właściciele

Górkowie

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Zamek w Jaworowie (pozostałości)”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Zamek w Jaworowie (pozostałości)”
Ziemia49°56′49″N 23°23′34″E/49,946944 23,392778

Zamek w Jaworowie – zbudowany został w XIV w. prawdopodobnie za panowania Kazimierza Jagiellończyka. W następnych latach, oddany w lenno, należał on do rodziny Górków a następnie powrócił pod rządy królewskie[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Letnia siedziba króla Polski[2] W zamku przebywał król Jan III Sobieski w 1684 r., przygotowując się do odbicia Kamieńca Podolskiego[1]. W tym samym roku w warowni gościli: hr. Montecuculli poseł hiszpańskiego króla; hr. Wallenstein, poseł cesarski oraz Angello Morosini, poseł Republiki Weneckiej[3]. Ze sławnego dworu myśliwskiego[3] Sobieskich, stojącego w rozległym parku, nie pozostał żaden ślad[4].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Przeprowadzona w 1661 r. lustracja tak opisuje obiekt: Zamek nad stawem, wałem otoczony, czosnkami otarniony i drzewem ocebrowany dla ustąpienia wałów. Nad samym stawem budynek wyborny, drewniany, gontami pobity, w którym izb cztery z oknami gdańskimi, drzwi stolarskiej roboty, złocistymi sztukami sadzone. Posadzka w jednej izbie marmurowa, w drugim gdańska polewana, izba stołowa i.t.d. To dolne mieszkanie. Na górce sala, w której okien 8, na rogu skarbiec murowany, łaźnia na sadzawce, kuchnia na stawie, dla kuchmistrza mieszkanie, 2 sadzów dla ryb, ogród włoski dopiero de novo fundują. Armata, która jest własna imci pana chorążego, a nie do starostwa należąca i dział spiżowych 4, żelaznych 2, śmigownic spiżowych 4, żelaznych 4, hakownic z zamkami 4 i organki. Do zamku jest brama na przegrodku, na której izba mała z komnatą, dalej na rogu baszta[3].

Natomiast lustracja z 1771 r. tak opisuje warownię: Zamek i most z poręczami na fosie z drzewa, wałami i fosą otoczone z lipami powalone. Na wale brama z gruntu opadła; za tą stajnia, spichlerz, oficyna z drzewa. Z dziedzińca do zamku idąc, brama z dwoma kordegardami; za tą plac na którym bywał pałac drewniany, teraz rozebrany; skarbiec murowany, budynek ekonomiczny, rezydencja pisarska. Ogród włoski; lipy, smereki, grabina, bukszpan i inne rodzajne dla pożytku, nierodzajne dla ozdoby adornują; altanki i inne budynki, jedne porozbierane, drugie dla starości ruiny czekają; kanały pozałaziły, sadzawka, na której bywały łazienki, trzciną zarosła; figarnia, oranżeria. Staw duży na rzece Szlam, młyn o 6 kamieniach, inne młyny: Awedykowski, Szumiłów, Cherhalizów i Czajków). Gancarze, ślusarze i szklarze w zamku bez żadnej płacy naprawiać powinni. Groblanie raz do roku zażeń odbywają, do zamiatania pokojów, mycia okien, lepienia w zamku, kiedy tego potrzeba chodzą; chmiel w ogrodzie podzameckim zbierają, kapustę ogrzebują i podlewają, jarzynę wykopują i urządzają, z listami poblisko chodzą, na straż do stawu kolejno wychodzą, lub stróża rokowego najmują[3].

Pawilon, skarbiec[edytuj | edytuj kod]

Pawilon pałacowy określany mianem dworku myśliwskiego Sobieskiego stał się siedzibą Dębickich. Z dawnego skarbca do 1939 r. pozostały dwie sale o wysokim sklepieniu[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Jaworów. [dostęp 2013-08-14].
  2. a b Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 308-316, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
  3. a b c d Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. III. Warszawa: 1880–1902, s. 521-24.
  4. Aleksander Strojny, Krzysztof Bzowski, Artur Grossman: Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu.... Kraków: Wyd. Bezdroża, 2005, s. 136. ISBN 83-921981-6-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. III, Warszawa, 1880–1902, ss. 519-27.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]