Zbigniew Ziobro

Zbigniew Ziobro

Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1970 Kraków
Minister sprawiedliwości
Okres	od 31 października 2005 ponownie od 14 lipca 2006
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Andrzej Kalwas

{{Polityk infobox}} Nieznane pola: "lata życia". Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Zbigniew Ziobro (ur. 18 sierpnia 1970 w Krakowie) – prawnik, poseł na Sejm IV i V kadencji, od 31 października 2005 minister sprawiedliwości w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, prokurator generalny Rzeczypospolitej Polskiej, członek Krajowej Rady Sądownictwa.

Syn Jerzego i Krystyny. Dzieciństwo i okres szkolny spędził w Krynicy-Zdroju (jego ojciec był dyrektorem krynickiego sanatorium). W 1994 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Odbył aplikację prokuratorską w okręgu Prokuratury Okręgowej w Katowicach i zdał egzamin prokuratorski.

Po ukończeniu studiów pracował w organach ścigania, m.in. w Generalnym Inspektoracie Celnym w latach 1998-2000. Następnie był doradcą ministra spraw wewnętrznych i administracji Marka Biernackiego. Od marca do lipca 2001 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, był jednym z najbliższych współpracowników ministra Lecha Kaczyńskiego. Odszedł z pracy w ministerstwie po zdymisjonowaniu Kaczyńskiego.

W 1997 opracował ekspertyzę prawną zleconą przez klub parlamentarny Akcji Wyborczej Solidarność w sprawie rozstrzygnięcia Prokuratury Wojskowej dotyczącej umorzenia postępowania prowadzonego przeciwko płk Ryszardowi Kuklińskiemu, skazanemu w PRL na karę śmierci.

W II połowie lat 90. opublikował trzy artykuły z zakresu prawa karnego i polityki karnej: "Przestępstwa na szkodę wierzyciela - kontrowersje interpretacyjne" w "Prokuraturze i Prawie" nr 1996/10/31, "Mętne kryteria" w "Rzeczpospolitej" nr 1998/11/24, "Spór o nieznaczną ilość narkotyków" w "Rzeczpospolitej" nr 1999/2/4.

W 1999 roku wraz z Witoldem Gadowskim założył w Krakowie stowarzyszenie "Katon" oraz utworzył Centrum Pomocy Ofiarom Przestępstw, które udziela bezpłatnej pomocy prawnej. Brał też udział przy pracach nad programem "Bezpieczny Kraków", który został przyjęty przez Radę Miasta Krakowa w 1999. Jest autorem projektu nowelizacji Kodeksu karnego zakładającej zaostrzenie kar za najpoważniejsze przestępstwa. Zaangażował się również w działania mające na celu zwiększenie dostępu do zawodów prawniczych.

Od 2001 działacz Prawa i Sprawiedliwości. W tym samym roku został wybrany do Sejmu IV kadencji z okręgu krakowskiego. Zasiadał w komisji śledczej zajmującej się tzw. "Aferą Rywina". Był autorem raportu stwierdzającego, że odpowiedzialność za nieprawidłowości związane z pracami nad nowelizacją Ustawy o Radiofonii i Telewizji ponoszą premier Leszek Miller, wiceminister kultury i szefowa doradców premiera Aleksandra Jakubowska, minister Lech Nikolski, prezes TVP Robert Kwiatkowski oraz sekretarz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Włodzimierz Czarzasty. Zostali oni zaliczeni do tzw. "grupy trzymającej władzę". 24 września 2004 Sejm przyjął ten raport jako ostateczny raport komisji śledczej.

W wyborach samorządowych 27 października 2002 ubiegał się jako kandydat PiS o stanowisko prezydenta Krakowa (nie wszedł do drugiej tury).

W wyborach parlamentarnych w 2005 ponownie uzyskał mandat posła z okręgu krakowskiego, zdobywając 120 188 głosów.

Był szefem kampanii wyborczej Lecha Kaczyńskiego ubiegającego się o urząd Prezydenta RP.

W 2006 zdobył tytuł Człowieka Roku tygodnika Wprost.

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna Zbigniewa Ziobry
• Sejm - strona posła V kadencji Zbigniewa Ziobry - zawiera m.in. oświadczenia, głosowania i wypowiedzi sejmowe