Ryszard Legutko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryszard Legutko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1949
Kraków

Współprzewodniczący Europejskich Konserwatystów i Reformatorów
Okres

od 5 lipca 2017

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Syed Kamall[1]

Minister edukacji narodowej
Okres

od 13 sierpnia 2007
do 16 listopada 2007

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Roman Giertych

Następca

Katarzyna Hall

Wicemarszałek Senatu VI kadencji
Okres

od 27 października 2005
do 4 listopada 2007

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

podpis
Odznaczenia
Złoty Medal „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas” Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Portugalia)
Prezydent Lech Kaczyński oraz minister edukacji narodowej Ryszard Legutko (13 sierpnia 2007)
Ryszard Legutko i Krzysztof Putra podczas Zgromadzenia Posłów i Senatorów z okazji rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja w Sali Obrad Senatu (2 maja 2007)

Ryszard Antoni Legutko (ur. 24 grudnia 1949 w Krakowie) – polski filozof, publicysta i polityk, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor książek o tematyce społeczno-politycznej, tłumacz i komentator dzieł Platona.

W latach 2005–2007 senator i wicemarszałek Senatu VI kadencji, w 2007 minister edukacji narodowej, w latach 2007–2009 sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP, od 2009 poseł do Parlamentu Europejskiego VII, VIII i IX kadencji, przewodniczący Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Działalność naukowa i społeczna[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia z zakresu filologii angielskiej w 1973 i z zakresu filozofii w 1976 na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1991 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego (tytuł rozprawy habilitacyjnej: Krytyka demokracji w filozofii politycznej Platona). W 1998 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Został nauczycielem akademickim na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 2003 objął stanowisko profesora zwyczajnego tej uczelni. Specjalizuje się w filozofii politycznej i społecznej, filozofii starożytnej oraz historii filozofii. Członek Collegium Invisibile[2].

W latach 80. redagował w Krakowie podziemne czasopismo „Arka”. Do października 2005 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Edukacyjno-Naukowego Ośrodek Myśli Politycznej, którego w 1992 był współzałożycielem. Publikował m.in. w „Rzeczpospolitej”, „Życiu”, „Wprost”, „Nowym Państwie”, „Naszym Dzienniku” i w angielskojęzycznym „Critical Review”.

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

W wyborach parlamentarnych w 2005 z ramienia Prawa i Sprawiedliwości w okręgu krakowskim uzyskał mandat senatora VI kadencji. Przewodniczył Polsko-Izraelskiej Grupie Parlamentarnej, był członkiem Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Do 4 listopada 2007 pełnił też funkcję wicemarszałka Senatu.

Od 13 sierpnia 2007 do 16 listopada 2007 zajmował stanowisko ministra edukacji narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, zastąpił na tym urzędzie Romana Giertycha. Kontynuował ideę poprzednika dotyczącą wprowadzenia mundurków szkolnych. Zmienił kanon lektur szkolnych, wprowadzając całość niektórych utworów zamiast ich fragmentów. Wprowadził do spisu lektur Pożogę Zofii Kossak-Szczuckiej poświęconą agresji bolszewików na Kresy Wschodnie[3]. Uważał, że religia nie powinna być wliczana do średniej ocen szkolnych, czym wywołał krytyczną odpowiedź przedstawicieli episkopatu[4].

W wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ponownie kandydował do Senatu. Od 4 grudnia 2007 do 16 kwietnia 2009 był sekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 kandydował z pierwszego miejsca dolnośląsko-opolskiej listy Prawa i Sprawiedliwości, zdobywając mandat europosła[5]. W PE przystąpił do grupy Europejskich Konserwatystów i Reformatorów. Został szefem delegacji PiS, a także członkiem Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2012 Sąd Okręgowy w Krakowie w postępowaniu cywilnym uznał, że Ryszard Legutko naruszył dobra osobiste dwojga uczniów jednej z wrocławskich szkół średnich, którzy zorganizowali debatę dotyczącą istnienia krzyży w klasach, przez nazwanie ich „rozpuszczonymi smarkaczami”, nakazując przeproszenie w prasie i uiszczenie kwoty 5 tys. zł na cel społeczny[6]. Sprawa była objęta programem spraw precedensowych Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka[7].

Kandydował z ramienia PiS również w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014, uzyskując mandat europosła VIII kadencji[8]. Został przewodniczącym delegacji Prawa i Sprawiedliwości w PE, wiceprzewodniczącym, a w lipcu 2017 współprzewodniczącym grupy Europejskich Konserwatystów i Reformatorów[9].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 kandydował z listy komitetu wyborczego Prawo i Sprawiedliwość w okręgu wyborczym nr 10 (Kraków), uzyskując po raz kolejny mandat poselski[10]. W czerwcu tegoż roku Ryszard Legutko ponownie został wybrany na współprzewodniczącego Europejskich Konserwatystów i Reformatorów[11] (drugim współprzewodniczącym do października 2022 był Raffaele Fitto, którego w lutym 2023 zastąpił Nicola Procaccini). W IX kadencji został w PE także członkiem m.in. Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz Komisji Kultury i Edukacji[12].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Tłumaczenia i komentarze dialogów Platona[edytuj | edytuj kod]

  • Fedon (1995, 2018)
  • Eutyfron (1998)
  • Obrona Sokratesa (2003)
  • Kriton (2017)

Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Syed Kamall był samodzielnym przewodniczącym frakcji, następnie do końca VIII kadencji PE pełnił funkcję współprzewodniczącego. W IX kadencji drugim współprzewodniczącym obok Ryszarda Legutki do października 2022 był Raffaele Fitto, którego w lutym 2023 zastąpił Nicola Procaccini.
  2. Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-04-02].
  3. Anna Wittenberg: Legutko: Lista lektur powinna być o wiele dłuższa niż obecnie. W szkole trzeba czytać książki. gazetaprawna.pl, 2 grudnia 2015. [dostęp 2019-05-27].
  4. Kard. Dziwisz: nie chcemy nowej walki z religią w szkole. tvn24.pl, 18 sierpnia 2007. [dostęp 2019-05-27].
  5. Wybory do Parlamentu Europejskiego zarządzone na dzień 7 czerwca 2009. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-06-06].
  6. Jacek Harłukowicz: Legutko musi przeprosić za „rozwydrzonych smarkaczy”. gazeta.pl, 17 kwietnia 2012. [dostęp 2013-06-26].
  7. Prof. Ryszard Legutko musi przeprosić wrocławskich licealistów. hfhr.pl, 18 kwietnia 2012. [dostęp 2019-06-26].
  8. Wybory do Parlamentu Europejskiego zarządzone na dzień 25 maja 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-06-06].
  9. About. ecrgroup.eu. [dostęp 2018-12-11]. (ang.).
  10. Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019. pkw.gov.pl. [dostęp 2018-06-06].
  11. PE: Prof. Legutko współprzewodniczącym grupy EKR. interia.pl, 19 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-19].
  12. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2020-05-14].
  13. Wręczenie medali „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas”. gov.pl, 24 listopada 2023. [dostęp 2023-11-29].
  14. Chancelaria das Ordens Honoríficas Portuguesas. dre.pt, 26 lutego 2009. [dostęp 2010-09-12]. (port.).
  15. Krzyż PRO SYRIA. templariusze.org.pl, 8 czerwca 2017. [dostęp 2021-01-01].
  16. Premier Mateusz Morawiecki Człowiekiem Roku 2018 „Gazety Polskiej”. tvp.info, 25 lutego 2019. [dostęp 2019-05-12].
  17. Aleksander Mimier: „Podnosi i pokazuje, że można być trochę lepszym”. Prof. Ryszard Legutko z nagrodą TV Republika. niezalezna.pl, 20 maja 2021. [dostęp 2021-09-30].
  18. Prof. Ryszard Legutko otrzymał nagrodę im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. pap.pl, 12 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-17].
  19. Za nami gala rozdania nagród Strażnik Pamięci 2022. dorzeczy.pl, 7 listopada 2022. [dostęp 2022-11-13].
  20. Wręczenie Nagrody im. ks. Idziego Radziszewskiego prof. dr. hab. Ryszardowi Legutce. kul.pl, 17 listopada 2022. [dostęp 2022-11-18].
  21. Krystyna Świdzińska: Osobowość Roku Warmii i Mazur. Znamy zwycięzców. tko.pl, 21 stycznia 2023. [dostęp 2023-01-23].
  22. Prof. Ryszard Legutko Człowiekiem Roku „Gazety Polskiej”. „Polaków, którzy śpią, trzeba obudzić”…. niezalezna.pl, 15 stycznia 2021. [dostęp 2024-01-17].
  23. Eseu despre sufletul polonez. Autor: Ryszard Legutko. casacartii.ro. [dostęp 2018-12-11]. (rum.).
  24. Triumful omului de rând. Autor: Ryszard Legutko. casacartii.ro. [dostęp 2018-12-12]. (rum.).
  25. Demon v demokraciji. Ryszard Legutko. druzina.si. [dostęp 2023-04-27]. (słoweń.).
  26. Los demonios de la democracia. Tentaciones totalitarias en las sociedades libres. edicionesencuentro.com. [dostęp 2021-09-29]. (hiszp.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]