J-8 (wiroszybowiec)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Sekcja konstrukcyjna Klubu Wodnego LOK w Bytomiu |
| Konstruktor |
Czesław Jurek |
| Typ | |
| Konstrukcja |
kompozytowa |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1 czerwca 1969 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika |
6,1 m |
| Długość |
3,64 m |
| Wysokość |
1,87 m |
| Masa | |
| Własna |
78 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
42 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
J-8 – polski wiroszybowiec zbudowany w 1969 r. i przystosowany do startu i lądowania na powierzchni wody.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja została opracowana jako rozwinięcie wiroszybowca J-3 z 1968 r. Członkowie sekcji konstrukcyjnej Klubu Wodnego LOK z Bytomia zakończyli jego budowę w maju 1969 r. Konstruktorem maszyny był Czesław Jurek[1]. W porównaniu do poprzednika wydłużono o 20 cm kadłub oraz poszerzono go w przedniej części. Zapewniło to konstrukcji większą stateczność poprzeczną i podłużną podczas operowania na powierzchni wody. Dodatkowo zmianie uległa konstrukcja pasów bezpieczeństwa. Konstruktorzy poświęcili 948 godzin na budowę maszyny, koszt jej zbudowania wyniósł 7600 zł[2].
Oblotu konstrukcji dokonano 1 czerwca 1969 r. Do jego holowania po powierzchni wody użyto łodzi „Zefir-n” wyposażonej w dwa silniki o mocy 36 KM każdy oraz łodzi „Delta” z silnikiem 46 KM. Maszyna była prezentowana publiczności 11–13 września 1969 r. podczas V Mistrzostw Polski w Nartach Wodnych na jeziorze Dzierżno. Do końca tego roku wykonała loty o długotrwałości 7 godz. i 48 min[2].
J-8 został zaprezentowany podczas II Krajowego Zjazdu Konstruktorów Amatorów w 1974 r.[3]
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Dwumiejscowy wiroszybowiec przystosowany do startów i lądowań z powierzchni wody.
Kadłub z redanem wykonano z laminatów poliestrowych. Ma konstrukcję podłużnicową z wręgami, pokrycie ma grubość 2,5 mm. Kabina załogi dwumiejscowa z osłoną chroniącą przed bryzgami wody. Kadłub kończy się belką ogonową ze statecznikiem pionowym. Maszt wirnika jest mocowany do dna kadłuba śrubą M8 i dodatkowo usztywniony czterema odciągami wykonanymi z linek stalowych o średnicy 4 mm. Odciągacze naprężone są za pomocą jednego ściągacza umieszczonego z przodu. Wirnik zamocowany na piaście konstrukcji I. Bensena, samostateczny o konstrukcji mieszanej metalowo-drewnianej, sterowany bezpośrednio za pomocą wiszącego drążka. Pokrycie łopat wirnika wykonano ze sklejki o grubość 3 mm[2].
Malowanie[edytuj | edytuj kod]
Pokład wiroszybowca był pomalowany na czerwono, jego dno na biało. Łopaty wirnika pomalowano przemiennie w kolorach białym i czerwonym. Statecznik pionowy pomalowano lakierem bezbarwnym[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J-8, ok. 1974. samolotypolskie.pl. [dostęp 2023-09-27]. (pol.).
- ↑ a b c d Skrzydlata Polska i 17'1970 ↓, s. 10.
- ↑ Skrzydlata Polska i 42'1974 ↓, s. 8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Czesław Jurek. Wiroszybowiec J-8. „Skrzydlata Polska”. 17/1970, 26 kwietnia 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- II Krajowy Zjazd Konstruktorów Amatorów. „Skrzydlata Polska”. 42/1974, 20 października 1974. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
