SZD-14 Jaskółka M
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
23 lipca 1954 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
16 m |
| Wydłużenie |
18,8 |
| Długość |
6,48 m |
| Wysokość |
1,3 m |
| Powierzchnia nośna |
13,6 m² |
| Masa | |
| Własna |
288 kg |
| Startowa |
373 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
59 km/h |
| Prędkość dopuszczalna |
250 km/h |
| Prędkość min. opadania |
0,79 m/s przy 69 km/h |
| Doskonałość maks. |
26,3 przy 80 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
SZD-14 Jaskółka M – polski, jednomiejscowy szybowiec eksperymentalny zaprojektowany w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie drugiego prototypu SZD-8-2 Jaskółka (SP-1223) powstał szybowiec SZD-14 Jaskółka M (nazywany „Motylkiem”), w którym zastosowano usterzenie motylkowe Rudlickiego. Konstruktorem był inż. Władysław Okarmus a projekt prowadził mgr inż. Tadeusz Kostia. Celem eksperymentów było sprawdzenie własności statecznika motylkowego. W związku z tym, tak został on zaprojektowany, żeby można było regulować kąt jego wzniosu.
Szybowiec został oblatany przez Adama Dziurzyńskiego w 23 lipca 1954 r. Próby wypadły pozytywnie, chociaż w jednym z lotów doszło do ukręcenia ogona z usterzeniem i tylko doskonałe opanowanie pilotażu i zimna krew pilota uratowały szybowiec. Na podstawie lotów wykonanych na Jaskółce M stwierdzono, że usterzenie motylkowe daje wiele poważnych korzyści. Opór usterzenia maleje, zmniejsza się bowiem o około 25% wielkość powierzchni oraz redukuje się opór interferencyjny przez zmniejszenie liczby powierzchni z trzech do dwóch. Start w wysokiej trawie jest dużo łatwiejszy i mniej niebezpieczny. Do cech ujemnych zaliczyć trzeba większe obciążenie skręcające tyłu kadłuba oraz bardziej skomplikowany w stosunku do normalnego napęd.
Na „Motylku” poza konkursem startował w II Szybowcowych Mistrzostwach Polski Stanisław Wielgus zajmując w ogólnej punktacji 18 miejsce.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Jednomiejscowy średniopłat o konstrukcji drewnianej o zakrytej kabinie.
Skrzydło dwudzielne, jednodźwigarowe, trapezowe, pokryte w całości sklejką. Lotki szczelinowe, dwudzielne, różnicowe, kryte płótnem. W części przykadłubowej skrzydła znajdują się klapy szczelinowe. Mogą one być blokowane w położeniach odpowiadających wychyleniom 0°, 9°, 17°, 25°. Hamulce aerodynamiczne płytkowe. Na końcu skrzydła kroplowa podpórka.
Kadłub konstrukcji półskorupowej o przekroju owalnym kryty sklejką, a w miejscach powierzchni nierozwijalnych laminatem. Z przodu i dołu kadłuba zamocowano zaczepy przedni i dolny.
Usterzenie motylkowe o konstrukcji drewnianej.
Podwozie składało się ze szczątkowej płozy drewnianej, w okolicy środka ciężkości półschowane kółko służące do startu i lądowania, z tyłu kadłuba znajdowała się metalowa płoza.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Błasik, Andrzej Glass, Stanisław Madeyski (praca zbiorowa), Konstrukcje lotnicze Polski Ludowej, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1965.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
