Przejdź do zawartości

AOS-71

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
AOS-71
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Politechnika Warszawska

Konstruktor

Wojciech Frączek

Typ

motoszybowiec

Konstrukcja

kompozytowa

Załoga

2

Historia
Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

Sineton A37K015

Moc

30 kW

Wymiary
Rozpiętość

16,4 m[1]

Wydłużenie

17

Długość

7,7 m

Wysokość

2,5 m

Powierzchnia nośna

15,8 m²

Profil skrzydła

NN-18/17

Masa
Własna

470 kg

Użyteczna

180 kg

Startowa

650 kg

Osiągi
Prędkość maks.

250 km/h

Prędkość minimalna

68 km/h

Prędkość holowania

150 km

Prędkość min. opadania

0,8 m/s

Zasięg

100 km (w locie silnikowym)

Doskonałość maks.

31

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

AOS-71 – pierwszy polski motoszybowiec z napędem elektrycznym skonstruowany przez zespół inżynierów z Politechniki Warszawskiej i Politechniki Rzeszowskiej. Nazwa oznacza konstrukcję powstałą w Akademickim Ośrodku Szybowcowym, siódmą na Politechnice Warszawskiej i pierwszą na Politechnice Rzeszowskiej[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 2006 r. w Akademickim Ośrodku Szybowcowym na lądowisku w Bezmiechowej utworzono Międzyuczelniane Wielofunkcyjne Lotnicze Laboratorium Naukowo-Badawcze, które przystąpiło do opracowania motoszybowca doświadczalnego AOS-71 (wcześniej oznaczonego jako PW-10)[2]. Kierownikiem projektu został prof. dr hab. inż. Marek Orkisz z Politechniki Rzeszowskiej a głównym konstruktorem mgr inż. Wojciech Frączek z Politechniki Warszawskiej[3].

Zgodnie z założeniami miał to być dwumiejscowy szybowiec wyposażony w silnik elektryczny, służący jako laboratorium lotnicze używane w Międzyuczelnianym Wielofunkcyjnym Lotniczym Laboratorium Naukowo-Badawczym w Bezmiechowej do badań nad profilami aerodynamicznymi, różnymi typami śmigieł lub nad wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii do napędu statków powietrznych i in[1]. Może również służyć do szkolenia podstawowego pilotów, nauki podstawowej akrobacji, do startów w zawodach, do lotów rekreacyjnych i pasażerskich, a także do patrolowania lasów[4].

Projekt opracowania i budowy prototypu dwumiejscowego motoszybowca z napędem elektrycznym był realizowany w ramach programu "Inicjatywa Technologiczna", finansowanego z Narodowego Centrum Badań i Rozwoju przez Politechnikę Rzeszowską i Politechnikę Warszawską[4].

Od 2006 r. rozpoczęły się prace nad zbudowaniem makiety funkcjonalnej kabiny motoszybowca, właściwe prace projektowe rozpoczęły się w lipcu 2008 r.[5] Skrzydło i usterzenie przygotowano we współpracy z Zakładem Szybowcowym "Jeżów". W Jeżowie zostały wykonane również okucia oraz układy sterowania. W 2009 r. w Olecku wykonano kompozytowe modele kadłuba, na podstawie których na Politechnice Warszawskiej przygotowano foremniki do jego budowy[2].

Próby statyczne wykonano w lipcu 2011 r. na Politechnice Rzeszowskiej, następnie przeprowadzono próby rezonansowe w Instytucie Lotnictwa. Po ich zakończeniu motoszybowiec został dopuszczony przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego do prób w locie. 23 czerwca 2012 r. pilot doświadczalny I kl. mgr inż. Jerzy Kędzierski dokonał oblotu wersji szybowcowej (ze schowanym silnikiem), oznaczonej znakami rejestracyjnymi SP-8071, na lotnisku Warszawa Babice. 20 grudnia 2012 r. na lotnisku w Mielcu motoszybowiec został oblatany w locie z silnikiem przez pilota doświadczalnego I kl. mgr inż. Bogusława Mrozka[6].

Motoszybowiec był prezentowany podczas piątych Targów Kompozyt Expo w Krakowie w 2014 r., gdzie został nagrodzony[7] oraz podczas 23 edycji Targów AERO Friedrichshafen 2015[8].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]
Silnik Sineton A37K015

Dwumiejscowy motoszybowiec w układzie górnopłata wykonany z hybrydowych kompozytów[2][3].

Skrzydło jednodźwigarowe, o obrysie prostokątnym z zaokrąglonymi końcówkami. Wyposażone w lotki z napędem popychaczowym, płytowe hamulce aerodynamiczne wysuwane na górnej powierzchni skrzydła. Na końcach skrzydeł znajdują się dodatkowe kółka ułatwiające start[2]. W kesonie skrzydła zamontowane baterie akumulatorów (dwa pakiety po 24 ogniwa[9]) o łącznej masie ok. 50 kg[2].

Kadłub o konstrukcji skorupowej wykonany jako całość ze statecznikiem pionowym. Kabina zakryta z miejscami obok siebie, osłonięta dwuczęściową limuzyną otwieraną do przodu i do góry[2]. Lewy fotel przewidziany jest dla pilota, dlatego też przyrządy pokładowe umieszczone są wyłącznie po lewej stronie tablicy przyrządów. Prawy fotel przewidziany jest dla operatora aparatury badawczej lub pasażera[9].

Podwozie jednotorowe z kółkiem przednim, kołem głównym (osłoniętym owiewką) i kółkiem ogonowym.

Napęd: chowany, trójfazowy elektryczny silnik synchroniczny Sineton A37K015 o mocy 30 kW zasilany akumulatorami litowo-polimerowymi firmy Kokam umieszczonymi w skrzydłach[2]. Pakiety z akumulatorami wykonała firma Wamtechnik z Piaseczna[5]. Śmigło dwułopatowe wykonane z kompozytu węglowego. Baterie pozwalają na godzinny lot po starcie za wyciągarką lub na około 20 minut przy starcie samodzielnym. Pełne naładowanie baterii jest możliwe w ciągu 3,5 godziny[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
Kółko ogonowe szybowca
  1. a b c Szybowiec AOS-71 dostęp: 2018-08-24
  2. a b c d e f g Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 250-254
  3. a b AOS-71 / PW-10, 2012. [dostęp 2018-08-24]. (pol.).
  4. a b Elektryczny motoszybowiec AOS-71 prosto z Polski dostęp: 2018-08-24
  5. a b Pierwsze loty motoszybowca AOS-71. „Gazeta Politechniki”. 2-3, s. 3-5, 2013. Rzeszów: Politechnika Rzeszowska im. Ignacego Łukasiewicza. ISSN 1232-7832. 
  6. W Mielcu oblatano elektryczny motoszybowiec AOS-71 dostęp: 2018-08-24
  7. AOS-71 nagrodzony na Targach Kompozyt Expo dostęp: 2018-08-24
  8. Motoszybowiec AOS-71 na targach AERO Friedrichshafen 2015. pw.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-25)]. dostęp: 2018-08-24
  9. a b AOS-71. Motoszybowiec nowej generacji. [dostęp 2018-09-18]. (pol.).
  10. Motoszybowiec podłączany do kontaktu. [dostęp 2018-09-18]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]