PZL-103
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
14,96 m |
| Długość |
6,2 m |
| Wysokość |
1,83 m |
| Powierzchnia nośna |
11,13 m² |
| Profil skrzydła |
NACA 633618 |
| Masa | |
| Własna |
176 kg |
| Użyteczna |
90 kg |
| Startowa |
226 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
62 km/h |
| Prędkość dopuszczalna |
250 km/h |
| Prędkość min. opadania |
0,62 m/s przy 72 km/h |
| Doskonałość maks. |
32 przy 76 km/h |
| Dane operacyjne | |
PZL-103 – projekt polskiego szybowca opracowany w Polskich Zakładach Lotniczych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1959 r. w biurze konstrukcyjnym WSK-Okęcie powstał projekt metalowego szybowca klasy standard. Został opracowany przez inż. Ryszarda Orłowskiego i inż. Zdzisława Lewalskiego, w pracach uczestniczył również inż. Stanisław Lassota[1].
Nowa konstrukcja pod względem sylwetki przypominała szybowiec SZD-22 Mucha Standard, posiadała jednak mniejszą powierzchnię nośną, krótszy kadłub i usterzenie motylkowe[2]. Doświadczenia konstrukcyjne związane z projektowaniem PZL M-3 Pliszka pozwoliły na zastosowanie kesonu skorupowego ze wzmocnionej blachy, co poprawiło aerodynamikę oraz uprościło konstrukcję. Zrezygnowano z podłużnic, w celu zapewnienia odpowiedniej sztywności konstrukcji w projekcie przewidziano wykonanie pokrycia z grubszej blachy.
Dokumentacja projektowa została ukończona, jednak brak zamówień na szybowiec spowodował wstrzymanie dalszych prac.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Jednomiejscowy średniopłat o konstrukcji metalowej (z elementami laminatowymi)[1][2].
Skrzydło o konstrukcji skorupowej jednodźwigarowe z kesonem skorupowym, bez podłużnic. Zadźwigarowa część miała szkielet z kształtowników duralowych, zaś pokrycie z płyt laminatowych lub nitowanej sklejki bakelitowej. Wyposażone w lotki bezszczelinowe kryte płótnem i płytowe hamulce aerodynamiczne. Na końcach skrzydeł kroplowe zakończenie spełniające rolę płozy skrzydłowej.
Kadłub w części przedniej kratownicowy z pokryciem laminatowym, w tylnej skorupowy, z wręgami, ale bez podłużnic. Kabina zakryta, osłona kabiny jednoczęściowa. Przewidywano możliwość zabudowy radia i aparatury tlenowej.
Usterzenie motylkowe o niezależnym sterowaniu (kierunkowym i wysokości). Stateczniki skorupowe z blachy duralowej. Stery o szkielecie duralowym, kryte płótnem.
Podwozie jednotorowe z płozą przednią, kołem głównym i płozą ogonową.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 65.
- ↑ a b PZL-103, 1959 (1956). [dostęp 2018-08-23]. (pol.).
