Rinaldo d’Este (1618–1672)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	19 listopada 1651
Konsekrator	Roberto Fontana
Współkonsekratorzy	Maffeo Vitale; Filippo Casoni
Konsekrowani biskupi
Francesco Casati	1670

Rinaldo d’Este
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1618 ; Modena
Data i miejsce śmierci	30 września 1672 ; Modena
	Biskup Reggio Emilia
Okres sprawowania	5 grudnia 1650–23 kwietnia 1660
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	5 grudnia 1650
Sakra biskupia	19 listopada 1651
Kreacja kardynalska	16 grudnia 1641; Urban VIII
Kościół tytularny	S. Maria Nuova (28 listopada 1644); San Nicola in Carcere (12 grudnia 1644); Santa Pudenziana (12 marca 1668); S. Lorenzo in Lucina (18 marca 1671); Biskup Palestriny (24 sierpnia 1671)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rinaldo d’Este (ur. 1618 w Modenie, zm. 30 września 1672 tamże) − włoski kardynał, wywodzący się z rodu książęcego D’Este, rządzącego księstwem Modeny.

Życiorys

Był synem księcia Modeny Alfonsa III d’Este i jego żony Izabeli Sabaudzkiej^[1]. W wieku zaledwie 23 lat, 16 grudnia 1641 został mianowany kardynałem diakonem przez papieża Urbana VIII (1623–1644), jednak za jego pontyfikatu nie przybył do Rzymu z uwagi na wybuch pierwszej wojny o Castro (1642–1644)^[2]. Przybył dopiero na konklawe zwołane po śmierci Urbana VIII w 1644. Początkowo należał do stronników Hiszpanii i Austrii w Kurii Rzymskiej, jednak z uwagi na konflikt z cesarskim ambasadorem w Rzymie, księciem Savellim oraz zmianę sojuszy po pierwszej wojnie o Castro, dość szybko przeszedł na stronę Francji^[2]. Bronił też krewnych Urbana VIII przed represjami, jakie spotkały ich od nowego papieża Innocentego X^[2]. W 1647 był przejściowo regentem księstwa Modeny, pod nieobecność swego brata, księcia Franciszka, który walczył z Hiszpanami po stronie Francji^[1].

5 października 1650 został wybrany biskupem Reggio Emilia, drugiego co do znaczenia miasta w księstwie Modeny^[1]. 19 listopada 1651 przyjął sakrę biskupią z rąk Roberto Fontany, biskupa Modeny^[1]. Z wielkim oddaniem pełnił swe obowiązki diecezjalne. Kiedy w 1655 musiał znowu tymczasowo zastąpić brata w zarządzaniu księstwem, uczynił do niechętnie z uwagi na konieczność opuszczenia diecezji^[1]. Ostatecznie jednak zrezygnował z biskupstwa 23 kwietnia 1660 z uwagi na obowiązki w Kurii Rzymskiej^[1].

Od 1645 aż do śmierci pełnił w Kurii funkcję kardynała-protektora Królestwa Francji. Z tego tytułu przysługiwało mu prawo do wielu bogatych beneficjów na terenie Francji, np. w 1661 został opatem komendatoryjnym Cluny. W 1652 król Ludwik XIV wysunął jego kandydaturę do objęcia diecezji Montpellier, jednak papież Innocenty X nie zgodził się, z uwagi na normy kanoniczne zabraniające łączenia dwóch lub więcej diecezji w rękach jednego biskupa (d’Este był wówczas biskupem Reggio). Był nadto komendatariuszem wielu opactw i beneficjów we Francji i we Włoszech^[1]. Aresztowanie przez papieską gwardię korsykańską przestępcy, który schronił się w ogrodach jego willi w Rzymie w sierpniu 1662 stało się zaczątkiem jednego z najpoważniejszych kryzysów dyplomatycznych w stosunkach papiestwa z Francją w XVII wieku^[2].

Na konklawe 1655 poparł wybór kardynała Fabio Chigiego, który został papieżem Aleksandrem VII (1655–1667). W październiku 1666 został protodiakonem Kolegium Kardynalskiego. Z racji sprawowania tej funkcji, był jedną z najważniejszych postaci w trakcie obrzędów konklawe 1667; to on wygłosił formułę habemus papam oraz koronował nowego papieża Klemensa IX (26 czerwca 1667)^[1]. W 1668 został promowany do rangi kardynała prezbitera i w marcu 1671 osiągnął pozycję protoprezbitera Kolegium Kardynałów, co uprawniło go do objęcia pierwszej wakującej diecezji suburbikarnej^[1]. Korzystając z tego prawa, 24 sierpnia 1671 Rinaldo otrzymał promocję do rangi kardynała biskupa Palestriny^[1]. Uczestniczył w Konklawe 1669–1670^[1].

Był członkiem kilku kongregacji kurialnych^[3]:

Kongregacji ds. Ceremoniału,
Kongregacji Rozkrzewiania Wiary,
Kongregacji ds. Obrzędów,
Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników,
Kongregacji Świętego Oficjum Inkwizycji,
Kongregacji Konsystorialnej,
Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski.

Rinaldo d’Este zmarł w Modenie w wieku 54 lat^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Este, Rinaldo d'. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-30]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d John Bargrave: Pope Alexander the Seventh and the College of Cardinals. Westminster: 1867, s. 55-57.
↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 108. ISBN 978-3451216534.

[FIU-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Este, Rinaldo d'. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-30]. (ang.).

[Bargrave-2] John Bargrave: Pope Alexander the Seventh and the College of Cardinals. Westminster: 1867, s. 55-57.

[Weber-3] Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 108. ISBN 978-3451216534.

[1]

[2]

[3]