Kazimierz Mijal

Kazimierz Mijal

Data i miejsce urodzenia	15 września 1910 Wilków Pierwszy
Data i miejsce śmierci	28 stycznia 2010 Warszawa
Minister gospodarki komunalnej
Okres	od 27 kwietnia 1950 do 20 listopada 1952
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Feliks Baranowski
Szef Urzędu Rady Ministrów
Okres	od 21 listopada 1952 do 1 lutego 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Janusz Wieczorek
Minister gospodarki komunalnej
Okres	od 1 lutego 1956 do 20 lutego 1957
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Feliks Baranowski
Następca	Stanisław Sroka

Grób Kazimierza Mijala na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie

Kazimierz Mijal (ur. 15 września 1910 w Wilkowie k. Grójca, zm. 28 stycznia 2010 w Warszawie) – polski komunista, podczas wojny współpracownik Pawła Findera i Marcelego Nowotki, a następnie Bolesława Bieruta; sekretarz Krajowej Rady Narodowej, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji.

W czasach stalinowskich Mijal należał do grupy najbardziej wpływowych polskich polityków. Odsuwany stopniowo od władzy po 1956, stał się zwolennikiem maoizmu.

Życiorys

Działalność polityczną rozpoczął w czasie wojny, w 1941, w tajnej organizacji "Proletariusz", potem od 1942 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej. Podczas okupacji pracował w banku Komunalna Kasa Oszczędności. Był współorganizatorem akcji ekspropriacyjnej Gwardii Ludowej w wyniku, której przejęto z KKO ponad 1 mln złotych. Był sekretarzem Krajowej Rady Narodowej. W okresie od 21 stycznia do 6 marca 1945 pełnomocnik Rządu Tymczasowego na Łódź i okręg łódzki. Od 7 marca 1945 do 17 lutego 1947 prezydent Łodzi. W latach 1948–1950 szef kancelarii prezydenta RP Bolesława Bieruta. Od grudnia 1948 do marca 1959 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR (członek-założyciel).

Następnie od 27 kwietnia 1950 do 20 listopada 1952 minister gospodarki komunalnej w rządzie Józefa Cyrankiewicza, po czym 21 listopada 1952 do 1 lutego 1956 minister-szef Urzędu Rady Ministrów, a następnie – do 20 lutego 1957 – ponownie minister gospodarki komunalnej w rządzie Bolesława Bieruta i Józefa Cyrankiewicza.

Uchwałą Prezydium KRN z 19 lipca 1946 "w wyróżnieniu zasług na polu dwuletniej pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju" został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W tym samym roku otrzymał Order Krzyża Grunwaldu II klasy, Medal za Warszawę 1939-1945 i Złoty Krzyż Zasługi.

Po dojściu do władzy Gomułki odsunięty od istotnych funkcji w aparacie. Został szefem Banku Inwestycyjnego, a funkcję pełnił do 1964. Uznawany za zwolennika frakcji natolińczyków. Gomułkę krytykował za kompromis z Kościołem katolickim i zaniechanie kolektywizacji. Członkiem PZPR przestał być w 1966.

W 1965 założył nielegalną Komunistyczną Partię Polski, w której pełnił funkcję przewodniczącego Tymczasowego Komitetu Centralnego. Skłaniał się ku poglądom Mao Zedonga. 14 lutego 1966 wyjechał nielegalnie z Polski (posługując się paszportem wydanym przez Ambasadę Albanii na nazwisko Servet Mehmetka) najpierw przez Berlin do Albanii, potem w 1978 do ChRL; za pośrednictwem Radia Tirana nadawał audycje w języku polskim, przeznaczone dla słuchaczy w kraju, w których propagował koncepcje socjalizmu maoistycznego. Na emigracji jako "sekretarz generalny KPP" kierował partią poprzez ambasady wspomnianych państw – z tego powodu SB monitorowała w pewnym okresie budynek ambasady chińskiej w celu zdekonspirowania jego współpracowników w kraju. W 1983 powrócił potajemnie do kraju. Próbował, bezskutecznie, reaktywować KPP – partia istniała do 1996, ale nie miała znaczenia politycznego. Aresztowany w 1984, po ujęciu w trakcie kolportażu ulotek. Zwolniony po 3 miesiącach. W tym samym czasie, ówczesne władze bezskutecznie próbowały skojarzyć go ze śmiercią ks. Jerzego Popiełuszki. Wspierał w swojej publicystyce działania Zjednoczenia Patriotycznego Grunwald i inne środowiska nacjonalistyczne, ale nie odegrał już żadnej roli w polityce.

W 2001 w "Nowym Państwie" ukazał się jego duży wywiad udzielony Robertowi Mazurkowi, w którym opowiedział o swej działalności politycznej. W 2007 Kazimierz Mijal otrzymał honorowe członkostwo Frontu Narodowo-Robotniczego. Przeciwnik Unii Europejskiej, oskarżany o antysemityzm.

3 lutego 2010 został pochowany w Warszawie na cmentarzu ewangelicko-reformowanym.

Prace

• "Przyczyny upadku realnego socjalizmu w Polsce – zbiór tekstów"
• "Wybory prezydenckie"
• "Socjalizm robotniczy"
• "Plan likwidacji socjalizmu"
• "Udział syjonistów w niszczeniu polskiego ruchu socjalistycznego"
• "Rewizjoniści i nacjonaliści żydowscy w walce z polskim ruchem robotniczym"
• "Obrona proletariatu i godności Narodu Polskiego"
• "Federacja Republiki Krajów Słowiańskich"
• "Federacja wolnych i równych narodów Europy – nie dla UE i NATO"
• "Haniebna rola żydowskich nacjonalistów"

Bibliografia

• "Express Ilustrowany", 11 I 1947, nr 10, s. 1 (zdjęcie portretowe); "Dziennik Łódzki", 1 I 1947, nr 1, s. 3 i 31 X 1952, nr 253, s. 5 (dwa takie same zdjęcia portretowe); "Dziennik Łódzki", 23/24 XI 1952, nr 282, s. 8 (foto portretowe w składzie nowej Rady Ministrów)
• Patora Paweł, Niewzruszony komunista Mijal, [w:] "Kocham Łódź", nr 68, 12 III 2010, s. 5 (dod. do "Polska. Dziennik Łódzki", 12 III 2010).
• Podolska Joanna, Weingertner Przemysław, Prezydenci miasta Łodzi. Łódź 2010.