Ryszard Nieszporek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryszard Nieszporek
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1908
Bielszowice

Data i miejsce śmierci

12 lipca 1985
Katowice

Minister górnictwa
Okres

od 22 kwietnia 1949[1]
do 14 maja 1958

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Następca

Piotr Jaroszewicz

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Order „Znak Honoru”
Grób Ryszarda Nieszporka na cmentarzu ewangelickim przy ul. Francuskiej w Katowicach

Ryszard Nieszporek (ur. 16 maja 1908 w Bielszowicach – ob. Ruda Śląska, zm. 12 lipca 1985 w Katowicach) – polski górnik i polityk, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji, minister górnictwa i energetyki (1949–1950), minister górnictwa (1950–1954).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uzyskał wykształcenie podstawowe, z zawodu górnik. Przed wojną więziony za działalność polityczną w Komunistycznej Partii Polski. Wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PZPR zastępca członka (1948–1959) i członek (1959–1964) Komitetu Centralnego.

Od marca 1945 do listopada 1948 wiceprzewodniczący, a następnie do kwietnia 1949 przewodniczący zarządu głównego Centralnego Związku Zawodowego Górników. Pełnił mandat poselski na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji. Był kolejno ministrem górnictwa i energetyki oraz ministrem górnictwa w latach 1949–1954, następnie w 1954 podsekretarzem stanu i I wiceministrem. W latach 1954–1964 przewodniczący prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach.

Od października 1964 do stycznia 1970 ambasador PRL w Bułgarii. Był przewodniczącym zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Katowicach, w latach 1974–1983 członkiem prezydium Zarządu Głównego, a od 1983 członkiem Krajowej Rady TPPR.

Pochowany wraz z Heleną Nieszporek (1913–2001) na Cmentarzu ewangelickim przy ul. Francuskiej w Katowicach (kwatera 13-1-76)[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Do 30 marca 1950 jako minister górnictwa i energetyki.
  2. Informacje w serwisie Grobonet.
  3. Wręczenie wysokich odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1978, nr 165, s. 1.
  4. Wysokie odznaczenia ZSRR dla działaczy TPPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 182, 1 sierpnia 1984, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]