Trasa Niestachowska

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
GP433
Data otwarcia

Lata 80.[1]

Długość

3,4 km

Jednostki pomocnicze Poznania

Jeżyce[a],
Ogrody[a],
Osiedle Sołacz,
Winiary

Mapa
Mapa GP433
Zdjęcie
Trasa Niestachowska (tutaj jako ulica Wincentego Witosa) w rejonie Bonina, widok w kierunku południowym. (2014)
Trasa Niestachowska (tutaj jako ulica Wincentego Witosa) w rejonie Bonina, widok w kierunku południowym. (2014)

Trasa Niestachowska – potoczna nazwa ciągu dwujezdniowych ulic w Poznaniu.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Trasa Niestachowska
Trasa Niestachowska w rejonie ul. Wojska Polskiego (Niestachów) – na tym fragmencie nosi nazwę ul. Niestachowska
Trasa Niestachowska i Bonin – widok na północ z Wiaduktu Ryszarda Ganowicza
Trasa Niestachowska w 1989 roku – widok na węzeł ulicy Wincentego Witosa i ówczesnej ulicy Serbskiej (dziś Aleje Solidarności)
Widok na ulicę Wincentego Witosa z wiaduktu węzła z Alejami Solidarności – w kierunku południowym (w tle zabudowania Bonina)

Na Trasę Niestachowską składają się ulice: Żeromskiego, Niestachowska i Witosa od ul. Dąbrowskiego do Ronda Obornickiego. W kierunku południowym przedłużeniem Trasy Niestachowskiej są dwujezdniowe ul. Przybyszewskiego i ul. Reymonta oddane do użytku w 1964[2]. Trasa (od południa) przebiega na terenie wschodniej części Ogrodów, następnie przecina Niestachów, Bonin i Winiary. Przy Trasie znajdują się m.in. VII Liceum Ogólnokształcące, Ogród Dendrologiczny, niektóre zabudowania Uniwersytetu Przyrodniczego i pozostałości po kolei szklarniowej tej uczelni. Nad Trasą Niestachowską przebiega wiaduktem linia kolejowa z Poznania do Piły i Szczecina, a także ul. Wojska Polskiego, Aleje Solidarności i ul. Juraszów (wszystkie wiaduktami). Pod Trasą Niestachowską (na wysokości Parku Sołackiego) przechodzi ul. Warmińska. Pod trasą przepływają następujące cieki wodne: Seganka, Bogdanka i Wierzbak (wszystkie na tym odcinku skanalizowane). W rejonie Bonina istnieje także kładka dla pieszych i duży ekran akustyczny. Tworzy ona ponadto fragment II ramy komunikacyjnej Poznania. Do 19 grudnia 2014 r. trasa była fragmentem drogi krajowej nr 11, która obecnie omija miasto Zachodnią Obwodnicą[3]. Od 1 stycznia 2016 znajduje się w ciągu drogi wojewódzkiej nr 433[4].

Trasę oddano do ruchu w latach 80.[1], fragment stanowiący ulicę Wincentego Witosa wytyczono 2 czerwca 1981 roku[5]. Tego samego dnia odcinek ten otrzymał obecną nazwę[5].

Projektantami trasy byli inż. Jerzy Michalski (ówczesny kierownik Wojewódzkiej Pracowni Inżynierii Ruchu), inż. Wojciech Szkudlarz (Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego w Poznaniu) oraz Bogusław Podbiera. Założyli oni istnienie barier dźwiękochłonnych na całej długości trasy (zrealizowano tylko fragment w rejonie Bonina), a także płytki chodnikowej za krawężnikami od zewnątrz i w pasie rozdziału (nie zrealizowano). Okrojenie projektu przez inwestora motywowane było brakiem środków finansowych[6].

Komunikacja miejska[edytuj | edytuj kod]

Trasą Niestachowską przebiegają linie autobusowe na zlecenie poznańskiego Zarządu Transportu Miejskiego, obsługiwane przez MPK Poznań:

W latach 60. powstał projekt trasy tramwajowej na Piątkowo w ciągu dzisiejszej ulicy Niestachowskiej i Witosa. Planu nigdy nie zrealizowano, projektanci Trasy Niestachowskiej nie przewidzieli na niej linii tramwajowej[9].

Ciekawostka[edytuj | edytuj kod]

Pobocza Trasy Niestachowskiej zasiedla, lubiący otwarte, trawiaste przestrzenie, nornik zwyczajny (Microtus arvalis)[10].

Opisane obiekty[edytuj | edytuj kod]

Od północy:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Granica między osiedlami znajduje się między jezdniami ul. Żeromskiego

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Zarząd Dróg Miejskich w Poznaniu: Historia ZDM. [dostęp 2020-03-28]. (pol.).
  2. ↑ Sprawozdania. XX Sesja Miejskiej Rady Narodowej (absolutoryjna), w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/1988, s.162, ISSN 0137-3552
  3. ↑ Ostatni odcinek zachodniej obwodnicy Poznania oddany do ruchu :: Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad - Serwis informacyjny. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, 19-12-2014. [dostęp 2014-12-19]. (pol.).
  4. ↑ Zarządzenie nr 61 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 23 grudnia 2015 r. zmieniające zarządzenie w sprawie nadania numerów drogom wojewódzkim. GDDKiA. [dostęp 2016-01-05]. (pol.).
  5. ↑ a b „Kronika Miasta Poznania”, nr 3-4/1984, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 1984, s. 63
  6. ↑ Wojciech Szkudlarz, Gdzie będzie jutro katastrofa, w: Poznaniak, nr 9/1991, s. 2
  7. ↑ Zarząd Transportu Miejskiego: Mapa sieci połączeń ZTM Poznań. ztm.poznan.pl, 2021-08-02. [dostęp 2021-08-19]. (pol. • ang.).
  8. ↑ Zarząd Transportu Miejskiego: Mapa sieci połączeń nocnych ZTM Poznań. ztm.poznan.pl, 2021-08-02. [dostęp 2021-08-19]. (pol. • ang.).
  9. ↑ Piotr Dutkiewicz: Tramwaje w Poznaniu. Wyd. 1. Poznań: KOLPRESS, 2005, s. 81. ISBN 839207841-1.
  10. ↑ Jan Śmiełowski, Radosław Dzięciołowski, Drobne i duże ssaki, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2002, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2002, s.187, ISSN 0137-3552

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Poznań – Osiedle Sołacz
Obszary Systemu Informacji Miejskiej
Osiedla mieszkaniowe
Parki i ogrody
Placówki kulturalne
Ulice i place
Kościoły
Pozostałe

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trasa_Niestachowska&oldid=71952208”