Pałac Woroncowa w Odessie
46°28′N 30°44′E/46,466667 30,733333
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Adres |
Bulwar Nadmorski |
| Architekt | |
| Inwestor | |
| Rozpoczęcie budowy |
1827 |
| Ukończenie budowy |
1830 |
Położenie na mapie Odessy  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie obwodu odeskiego  | |
| 46°28′N 30°44′E/46,466667 30,733333
| |
Pałac Woroncowa[2] (ukr. Воронцовський палац) – pałac w Odessie, zabytek XIX-wiecznej architektury należący przed 1914 rokiem do rodziny Woroncowów, znajduje się na końcu Bulwaru Nadmorskiego.
Został zbudowany w latach 1827–1930 przez sardyńskiego architekta Franciszka Boffo dla generał-gubernatora odeskiego Michaiła Woroncowa na miejscu dawnej drewnianej siedziby poprzedniego zarządcy Odessy Armanda-Emmanuela du Plessis, ks. Richelieu. Obiekt do tego stopnia spodobał się gubernatorowi, że Boffo otrzymał zlecenie na projekt schodów prowadzących z miasta do portu. W 1906 roku w budynku zakwaterowano szkołę inżynieryjną, w czasie rewolucji bolszewickiej w 1917 roku miała tu swoją siedzibą miejscowa rada delegatów robotniczych i marynarskich. Od 1936 roku pałac mieścił dom pionierów.
W czasach ZSRR dokonano wyburzenia części kompleksu pałacowego, m.in. tzw. skrzydła Orłowa, obiekt ucierpiał także na skutek dwóch pożarów. W 1994 roku kompleks wzbogacił się o fontannę „Dzień i noc” autorstwa Michaiła Rewy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wioletta Brzezińska-Marjanowska: Klasycystyczna architektura pałacowa na Wołyniu ok. 1780-1831 r.
- ↑ Polski egzonim przyjęty na 111. posiedzeniu KSNG.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wioletta Brzezińska-Marjanowska: Klasycystyczna architektura pałacowa na Wołyniu ok. 1780-1831 r.