Zamek w Podhajcach: Różnice pomiędzy wersjami

Zamek w Podhajcach
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Podhajce
Typ budynku	zamek
Zniszczono	1675, 1970
	Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:47, 28 lis 2014

Zamek w Podhajcach – zamek wybudowany w Podhajcach nad rzeką Koropiec^[1].

Położenie

Na miejsce budowy zamku wybrano sztucznie usypaną wyspę^[2], która od wschodu była oblana wodami rzeki Koropiec (ukr. Коропец) – lewobrzeżnym dopływem Dniestru, a od zachodu i północy Mużyłówką (ukr. Мужиливка) – dopływem rzeki Koropiec. Fundamenty cytadeli od zachodu sięgały rzeki i spadły do jej koryta, oddzielającego zamek od budynków miasta, które znajdowało się na zachód od niego^[1]. Zamek położony był tuż poniżej podhajeckiego stawu^[3].

Historia

Najprawdopodobniej zamek został wzniesiony przez Buczackich w wieku XV. Rozbudowywali go kolejni właściciele, zwłaszcza Stanisław Golski na początku XVII w^[3]. W latach 1650-57 właściciel Stanisław Rewera Potocki umocnił miasto i zamek. W 1655 miasto wraz z zamkiem zdobyły wspólne armie rosyjska i kozacka. W 1663 roku na zamku przebywał król Polski Jan Kazimierz Waza^[1]. Podczas bitwy pod Podhajcami w 1667 r. Jan Sobieski, późniejszy król Polski, przygotowując wcześniej przewidywane miejsce walki, obsadził piechotą dwa raweliny położone na północ od podhajeckich fortyfikacji. W 1675 roku stojący na czele wojsk tureckich Ibrahim Basza oblegał miasto i zamek, który zdobył 11 września, a następnie spustoszył, niszcząc zamek oraz uprowadzając mieszkańców z załogą warowni i jego dowódcą Makowieckim.
W 1698 roku Feliks Kazimierz Potocki, wojewoda krakowski i hetman polny koronny, ścigany przez 40 tys. Tatarów oparł się o mury tutejszego zamku 9 września podczas bitwy pod Podhajcami. Po czterogodzinej walce nastąpił odwrót wojsk tatarskich^[4]. Było to ostatnie zwycięstwo polskie nad Tatarami w wojnie z Turcją.

W XVIII w. nie był już zamieszkany i popadł w ruinę. W XIX wieku urządzono w jego wnętrzu browar i gorzelnię, które funkcjonowały do II wojny światowej^[3]. W 1970 ostatecznie zniszczono resztki zamku, które były do tego czasu^[1]. Obecnie zamek nie istnieje. Na jego miejscu znajduje się fabryka konserw^[3].

Architektura

Pierwotnie miasto miało swój własny system fortyfikacji i wybudowany zamek, który prawdopodobnie mógł być traktowany jako cytadela, która była ostatnim bastionem dla obywateli w przypadku przerwania przez wroga obrony na murach miasta^[1]. Podhajce miały obronne mury, stary zamek z potężnymi wieżami, otoczony wałami^[4]. Dalerac, dworzanin króla Polski Jana III Sobieskiego pisał o zamku jako staroświeckiej budowli, mającej potężne baszty i wysokie tarasy, otoczonej wałem^[4].

Zobacz też

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Подгаецкий замок в городе Подгайцы. zamki-kreposti.com.ua. [dostęp 15.10.13].
↑ Підгайці Та Підгаєччина. red. С. Колодницький. Тернопіль: ТзОВ «Терно-граф», 2012, s. 340. ISBN 978-966-457-133-0.
↑ ^a ^b ^c ^d Grzegorz Rąkowski: Przewodnik po Ukrainie zachodniej część II Podole. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006, s. 291. ISBN 83-89188-46-5.
↑ ^a ^b ^c Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII. Warszawa: 1880-1902, s. 384-87.

Linki zewnętrzne

Podhajce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 384 .

[zamki-kreposti-1] Подгаецкий замок в городе Подгайцы. zamki-kreposti.com.ua. [dostęp 15.10.13].

[2] Підгайці Та Підгаєччина. red. С. Колодницький. Тернопіль: ТзОВ «Терно-граф», 2012, s. 340. ISBN 978-966-457-133-0.

[podole-3] Grzegorz Rąkowski: Przewodnik po Ukrainie zachodniej część II Podole. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006, s. 291. ISBN 83-89188-46-5.

[Geo-4] Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII. Warszawa: 1880-1902, s. 384-87.

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 40: / Linia 40: @@
 ==Historia==
-Najprawdopodobniej zamek został wzniesiony przez Buczackich w XV w. Rozbudowywali go kolejni właściciele, zwłaszcza Stanisław Golski na początku XVII w<ref name=podole/>. W latach 1650-57 właściciel [[Stanisław Rewera Potocki]] umocnił miasto i zamek. W 1655 miasto wraz z zamkiem zdobyły wspólne armie rosyjska i kozacka. Król Polski [[Jan Kazimierz]] w czasie wizyty w 1663 przebywał na zamku<ref name=zamki-kreposti/>. Podczas [[Bitwa pod Podhajcami (1667)|bitwy pod Podhajcami]] w 1667 r. [[Jan Sobieski]], późniejszy król Polski, przygotowując wcześniej przewidywane miejsce walki, obsadził piechotą dwa [[rawelin]]y położone na północ od podhajeckich fortyfikacji. Ibrahim Basza oblegał miasto i zamek w 1675, które gdy zdobył spustoszył, niszcząc zamek oraz uprowadzając mieszkańców z załogą warowni i jego dowódcą Makowieckim. [[Feliks Kazimierz Potocki]], wojewoda krakowski i hetman polny koronny ścigany przez 40 tys. Tatarów oparł się o mury tutejszego zamku [[9 września]] podczas  [[Bitwa pod Podhajcami (1698)|bitwy pod Podhajcami]] w 1698 r. Po czterogodzinej walce nastąpił odwrót wojsk tatarskich<ref name=Geo>{{cytuj książkę|nazwisko=Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski|tytuł=Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII|miejsce=Warszawa| data=1880-1902| strony=384-87}}</ref>. Było to  ostatnie zwycięstwo polskie nad [[Tatarzy|Tatarami]] w wojnie z Turcją. W XVIII w. nie był już zamieszkany i popadł w ruinę. W XIX wieku urządzono w jego wnętrzu browar i gorzelnię, które funkcjonowały do [[II wojna światowa|II wojny światowej]]<ref name=podole/>. W 1970 ostatecznie zniszczono resztki zamku, które były do tego czasu<ref name=zamki-kreposti/>. Obecnie zamek nie istnieje. Na jego miejscu znajduje się fabryka konserw<ref name=podole/>.
+Najprawdopodobniej zamek został wzniesiony przez Buczackich w wieku XV. Rozbudowywali go kolejni właściciele, zwłaszcza [[Stanisław Golski]] na początku XVII w<ref name=podole/>. W latach 1650-57 właściciel [[Stanisław Rewera Potocki]] umocnił miasto i zamek. W 1655 miasto wraz z zamkiem zdobyły wspólne armie rosyjska i kozacka. W 1663 roku na zamku przebywał król Polski [[Jan Kazimierz Waza]]<ref name=zamki-kreposti/>. Podczas [[Bitwa pod Podhajcami (1667)|bitwy pod Podhajcami]] w 1667 r. [[Jan Sobieski]], późniejszy król Polski, przygotowując wcześniej przewidywane miejsce walki, obsadził piechotą dwa [[rawelin]]y położone na północ od podhajeckich fortyfikacji. W 1675 roku stojący na czele wojsk tureckich Ibrahim Basza oblegał miasto i zamek, który zdobył [[11 września]], a następnie spustoszył, niszcząc zamek oraz uprowadzając mieszkańców z załogą warowni i jego dowódcą Makowieckim. <br />
+W 1698 roku [[Feliks Kazimierz Potocki]], wojewoda krakowski i hetman polny koronny, ścigany przez 40 tys. Tatarów oparł się o mury tutejszego zamku [[9 września]] podczas  [[Bitwa pod Podhajcami (1698)|bitwy pod Podhajcami]]. Po czterogodzinej walce nastąpił odwrót wojsk tatarskich<ref name=Geo>{{cytuj książkę|nazwisko=Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski|tytuł=Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII|miejsce=Warszawa| data=1880-1902| strony=384-87}}</ref>. Było to ostatnie zwycięstwo polskie nad [[Tatarzy|Tatarami]] w wojnie z Turcją.
+W XVIII w. nie był już zamieszkany i popadł w ruinę. W XIX wieku urządzono w jego wnętrzu browar i gorzelnię, które funkcjonowały do [[II wojna światowa|II wojny światowej]]<ref name=podole/>. W 1970 ostatecznie zniszczono resztki zamku, które były do tego czasu<ref name=zamki-kreposti/>. Obecnie zamek nie istnieje. Na jego miejscu znajduje się fabryka konserw<ref name=podole/>.
 ==Architektura==