Wojciech Józef Skarszewski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m zamieniam magiczny ISBN na szablon, zdublowane przypisy z nazwą
Konarski (dyskusja | edycje)
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Linia 52: Linia 52:


== Życiorys ==
== Życiorys ==
Pełnił funkcję sekretarza [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] w 1788<ref>''Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788'', Warszawa 1788, [b.n.s]</ref>. Był członkiem konfederacji [[Sejm Czteroletni|Sejmu Czteroletniego]]<ref>''Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ...'', Warszawa 1791, s. 308.</ref>. Sprzeciwiał się [[Konstytucja 3 maja|konstytucji 3 maja]], został konsyliarzem [[konfederacja targowicka|konfederacji targowickiej]]<ref>S. Korwin [Kossakowski], ''Trzeci Maj i Targowica'', Kraków 1890, s. 153.</ref> i jako jeden z nielicznych senatorów duchownych wziął udział w [[Sejm grodzieński (1793)|sejmie rozbiorowym grodzieńskim w 1793]]. Na sejmie grodzieńskim w 1793 został mianowany przez króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]] członkiem deputacji do traktowania z [[Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w Rzeczypospolitej 1763–1794|posłem rosyjskim]] [[Jakob Sievers|Jakobem Sieversem]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 11.</ref>. Z ramienia konfederacji targowickiej mianowany został w 1793 członkiem [[Komisja Edukacyjna Koronna|Komisji Edukacyjnej Koronnej]]<ref>„Korrespondent Kraiowy y Zagraniczny”. 1793, nr 36 + dod., s. 709 (mylnie 789).</ref>. Był członkiem [[konfederacja grodzieńska|konfederacji grodzieńskiej 1793 roku]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 54.</ref>. 22 lipca 1793 podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję, a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w [[II rozbiór Polski|II rozbiorze Polski]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 23, 37.</ref>. Sejm grodzieński (1793) nominował go do [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 344.</ref>. W czasie [[insurekcja kościuszkowska|insurekcji kościuszkowskiej]] został aresztowany i 11 września 1794 skazany przez [[Sąd Kryminalny Wojskowy]] na [[kara śmierci|karę śmierci]]. Uniknął szubienicy dzięki osobistej interwencji nuncjusza papieskiego [[Laurentius Litta|Laurentiusa Litty]]<ref>''Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772–1864'', wybór źródeł opracował Otton Beiersdorf, Wrocław 1960, s. XXIII.</ref> i [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszki]].
Pełnił funkcję sekretarza [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] w 1788<ref>''Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788'', Warszawa 1788, [b.n.s]</ref>. Był członkiem konfederacji [[Sejm Czteroletni|Sejmu Czteroletniego]]<ref>''Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ...'', Warszawa 1791, s. 308.</ref>. Sprzeciwiał się [[Konstytucja 3 maja|konstytucji 3 maja]], został konsyliarzem [[konfederacja targowicka|konfederacji targowickiej]]<ref>S. Korwin [Kossakowski], ''Trzeci Maj i Targowica'', Kraków 1890, s. 153.</ref> i jako jeden z nielicznych senatorów duchownych wziął udział w [[Sejm grodzieński (1793)|sejmie rozbiorowym grodzieńskim w 1793]]. Na sejmie grodzieńskim w 1793 został mianowany przez króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]] członkiem deputacji do traktowania z [[Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w Rzeczypospolitej 1763–1794|posłem rosyjskim]] [[Jakob Sievers|Jakobem Sieversem]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 11.</ref>. Z ramienia konfederacji targowickiej mianowany został w 1793 członkiem [[Komisja Edukacyjna Koronna|Komisji Edukacyjnej Koronnej]]<ref>„Korrespondent Kraiowy y Zagraniczny”. 1793, nr 36 + dod., s. 709 (mylnie 789).</ref>. Był członkiem [[konfederacja grodzieńska|konfederacji grodzieńskiej 1793 roku]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 54.</ref>. 22 lipca 1793 podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję, a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w [[II rozbiór Polski|II rozbiorze Polski]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 23, 37.</ref>. Sejm grodzieński (1793) nominował go do [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]]<ref>''Volumina Legum'', t. X, Poznań 1952, s. 344.</ref>. W czasie [[insurekcja kościuszkowska|insurekcji kościuszkowskiej]] został aresztowany i 11 września 1794 skazany przez [[Sąd Kryminalny Wojskowy]] na [[kara śmierci|karę śmierci]]. Uniknął szubienicy dzięki osobistej interwencji nuncjusza papieskiego [[Laurentius Litta|Laurentiusa Litty]]<ref>''Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772–1864'', wybór źródeł opracował Otton Beiersdorf, Wrocław 1960, s. XXIII.</ref> i nakłonionego do tego przez króla, prawicę i Radę Najwyższą Narodową [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszkę]] (wywołało to oburzenie wśród jakobinów).


Od 1806 był [[Biskupi lubelscy|biskupem lubelskim]]<ref name="leksykon">[[Michał Czajka|M. Czajka]], [[Marcin Kamler|M. Kamler]], [[Witold Sienkiewicz (historyk)|W. Sienkiewicz]], ''Leksykon Historii Polski'', Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa, 1995, {{ISBN|83-214-1042-1}}, s. 687.</ref>, a od 4 września 1823 był wikariuszem kapitulnym [[archidiecezja warszawska|archidiecezji warszawskiej]]. W dniu 11 lipca 1824 został prekonizowany na arcybiskupa metropolitę warszawskiego<ref>[[Grzegorz Kalwarczyk|G. Kalwarczyk]], ''Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie'', Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, Warszawa, 2015, {{ISBN|978-83-7821-118-1}}, s. 31.</ref>. Jednocześnie był prymasem Królestwa Polskiego<ref name="leksykon">[[Michał Czajka|M. Czajka]], [[Marcin Kamler|M. Kamler]], [[Witold Sienkiewicz (historyk)|W. Sienkiewicz]], ''Leksykon Historii Polski'', Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa, 1995, {{ISBN|83-214-1042-1}}, s. 687.</ref>.
Od 1806 był [[Biskupi lubelscy|biskupem lubelskim]]<ref name="leksykon">[[Michał Czajka|M. Czajka]], [[Marcin Kamler|M. Kamler]], [[Witold Sienkiewicz (historyk)|W. Sienkiewicz]], ''Leksykon Historii Polski'', Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa, 1995, {{ISBN|83-214-1042-1}}, s. 687.</ref>, a od 4 września 1823 był wikariuszem kapitulnym [[archidiecezja warszawska|archidiecezji warszawskiej]]. W dniu 11 lipca 1824 został prekonizowany na arcybiskupa metropolitę warszawskiego<ref>[[Grzegorz Kalwarczyk|G. Kalwarczyk]], ''Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie'', Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, Warszawa, 2015, {{ISBN|978-83-7821-118-1}}, s. 31.</ref>. Jednocześnie był prymasem Królestwa Polskiego<ref name="leksykon">[[Michał Czajka|M. Czajka]], [[Marcin Kamler|M. Kamler]], [[Witold Sienkiewicz (historyk)|W. Sienkiewicz]], ''Leksykon Historii Polski'', Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa, 1995, {{ISBN|83-214-1042-1}}, s. 687.</ref>.

Wersja z 12:49, 10 lis 2017

Wojciech Skarszewski
Prymas Królestwa Polskiego
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1743
Janów

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 1827
Warszawa

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie

Arcybiskup metropolita warszawski
Okres sprawowania

1824–1827

Biskup diecezjalny lubelski
Okres sprawowania

1805–1824

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

21 lipca 1776

Sakra biskupia

6 lutego 1791

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 lutego 1791

Konsekrator

Antoni Onufry Okęcki

Wojciech Skarszewski herbu Leszczyc (ur. 10 listopada 1743, zm. 12 czerwca 1827 w Warszawie) – biskup rzymskokatolicki, biskup diecezjalny chełmski w latach 1791–1805, biskup diecezjalny lubelski w latach 1805–1824, arcybiskup metropolita warszawski i prymas Królestwa Polskiego w latach 1824–1827, pisarz wielki koronny, podkanclerzy koronny.

Życiorys

Pełnił funkcję sekretarza Rady Nieustającej w 1788[1]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[2]. Sprzeciwiał się konstytucji 3 maja, został konsyliarzem konfederacji targowickiej[3] i jako jeden z nielicznych senatorów duchownych wziął udział w sejmie rozbiorowym grodzieńskim w 1793. Na sejmie grodzieńskim w 1793 został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem[4]. Z ramienia konfederacji targowickiej mianowany został w 1793 członkiem Komisji Edukacyjnej Koronnej[5]. Był członkiem konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[6]. 22 lipca 1793 podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję, a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[7]. Sejm grodzieński (1793) nominował go do Komisji Edukacji Narodowej[8]. W czasie insurekcji kościuszkowskiej został aresztowany i 11 września 1794 skazany przez Sąd Kryminalny Wojskowy na karę śmierci. Uniknął szubienicy dzięki osobistej interwencji nuncjusza papieskiego Laurentiusa Litty[9] i nakłonionego do tego przez króla, prawicę i Radę Najwyższą Narodową Tadeusza Kościuszkę (wywołało to oburzenie wśród jakobinów).

Od 1806 był biskupem lubelskim[10], a od 4 września 1823 był wikariuszem kapitulnym archidiecezji warszawskiej. W dniu 11 lipca 1824 został prekonizowany na arcybiskupa metropolitę warszawskiego[11]. Jednocześnie był prymasem Królestwa Polskiego[10].

W Królestwie Polskim został senatorem i jako obrońca nierozerwalności małżeństwa przyczynił się w 1820 do upadku ministra oświecenia publicznego Stanisława Kostki Potockiego.

Biskup zdawał się tolerować na swym terenie szerokie wpływy wolnomularstwa. Wydaje się, że nawet w roku supresji zakonów skłonny był współpracować z władzami w sprawach skarg masonów na potępiających ich księży. W końcu jednak przywołał bullę Klemensa XII z 1738, zakazującą katolikom przynależności do masonerii[12].

Jego szczątki znajdują się w podziemiu archikatedry św. Jana Chrzciciela w Warszawie. W czasach II Rzeczypospolitej wśród lewicowej młodzieży przyjął się zwyczaj zostawiania na jego trumnie sznura szubienicznego.

W 1787 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[13]. W 1791 został odznaczony Orderem Orła Białego[14].

  1. Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788, Warszawa 1788, [b.n.s]
  2. Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 308.
  3. S. Korwin [Kossakowski], Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 153.
  4. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11.
  5. „Korrespondent Kraiowy y Zagraniczny”. 1793, nr 36 + dod., s. 709 (mylnie 789).
  6. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
  7. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 37.
  8. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 344.
  9. Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772–1864, wybór źródeł opracował Otton Beiersdorf, Wrocław 1960, s. XXIII.
  10. a b M. Czajka, M. Kamler, W. Sienkiewicz, Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa, 1995, ISBN 83-214-1042-1, s. 687.
  11. G. Kalwarczyk, Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie, Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, Warszawa, 2015, ISBN 978-83-7821-118-1, s. 31.
  12. M. Deszczyńska, Biskup Wojciech Skarszewski a dymisja Stanisława Kostki Potockiego, [w:] „Kwartalnik Historyczny”, rocznik CVI nr 1, Warszawa 1999, s. 50–51.
  13. Z. Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 254.
  14. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008, s. 218.

Linki zewnętrzne

  • {{{tytuł}}} [online], catholic-hierarchy.org (ang.). [dostęp 2010-11-16]