Ten artykuł wymaga uzupełnienia informacji.Artykuł należy uzupełnić o
istotne informacje: Dodać uogólnienie na funkcję wielu zmiennych. Poprawić zapis (brak LaTeXu).
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Reguła łańcuchowa – reguła pozwalająca obliczać pochodne funkcji złożonych, oparta na twierdzeniu o pochodnej funkcji złożonej.
Niech będą funkcjami zmiennej rzeczywistej o wartościach rzeczywistych. Jeżeli:
- ma w punkcie pochodną oraz
- ma w punkcie pochodną
to funkcja złożona ma w punkcie pochodną równą
Innymi słowy:
Jeśli funkcja jest zdefiniowana jako
to jej pochodna ma następującą postać:
W notacji Leibniza reguła łańcuchowa jest łatwa do zapamiętania, bo przypomina działania na zwykłych ułamkach. Jeżeli to wprowadzając pomocniczą zmienną na oznaczenie mamy i wówczas:
Pochodne obliczamy od zewnątrz: pochodną „cosinusa” jest „minus sinus” i stąd czynnik jednak argument cosinusa jest funkcją zatem wynik cząstkowy mnożymy przez pochodną tej funkcji, czyli
Jak wyżej, pochodne obliczamy od zewnątrz, a tu funkcją jest „podnoszenie zmiennej do kwadratu”. Jej pochodna to „dwa razy zmienna” i stąd Jednak zmienna znów jest funkcją i otrzymany wynik cząstkowy należy pomnożyć przez jej pochodną: Tę obliczamy tak: pochodną „sinusa” jest „cosinus” – stąd jednak i tu zmienna jest funkcją i także ten wynik cząstkowy należy pomnożyć przez jej pochodną
Powyższy przykład ilustruje jak wielokrotnie stosować regułę łańcuchową.
Przykład specjalny, pochodna funkcji Zauważmy, że:
skąd
Niech będą funkcjami dwóch zmiennych rzeczywistych o wartościach rzeczywistych. Jeżeli:
- mają w punkcie pochodne cząstkowe, oraz
- ma w punkcie pochodne cząstkowe, gdzie
to funkcja złożona ma w punkcie pochodne cząstkowe równe[1]
Reguła łańcuchowa daje się uogólniać na wszystkie interesujące przypadki. Na przykład analogiczne twierdzenie można wypowiedzieć dla funkcji określonych między przestrzeniami unormowanymi. W szczególności, gdy funkcje działają między przestrzeniami i dla pewnych naturalnych, to reguła łańcuchowa sprowadza się do mnożenia odpowiednich macierzy Jacobiego. W pełnej ogólności twierdzenie o różniczkowaniu złożenia można sformułować w następujący sposób:
Niech będą przestrzeniami unormowanymi, będą niepustymi, otwartymi podzbiorami oraz dane będą funkcje że Jeśli jest różniczkowalna w punkcie to złożenie jest różniczkowalne w punkcie oraz