Tadeusz Pikus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Biskup: poprawa linków |
|||
Linia 82: | Linia 82: | ||
24 kwietnia 1999 papież [[Jan Paweł II]] mianował go [[biskup pomocniczy|biskupem pomocniczym]] [[archidiecezja warszawska|archidiecezji warszawskiej]] ze [[biskup tytularny|stolicą tytularną]] [[Lisinia]]{{r|Nomina di Ausiliare per l'arcidiocesi di Warszawa (Polonia)|Papież mianował trzech nowych biskupów dla Polski}}. [[sakra|Święcenia biskupie]] otrzymał 8 maja 1999 w [[bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie|archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie]]{{r|nota biograficzna}}. Udzielił mu ich kardynał [[Józef Glemp]], prymas Polski, któremu towarzyszyli [[Kazimierz Romaniuk]], biskup diecezjalny warszawsko-praski, i [[Bronisław Dembowski]], biskup diecezjalny włocławski{{r|Prymas Polski konsekrował bp. Tadeusza Pikusa}}. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „''Surrexit Dominus vere!''” (''Pan prawdziwie zmartwychwstał!''){{r|episkopat}}. W latach 1999–2014 sprawował urząd [[wikariusz|wikariusza generalnego]] archidiecezji, ponadto w latach 1999–2008 był przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej{{r|nota Drohiczyn}}. W 1999 został kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej{{r|nota biograficzna}}. |
24 kwietnia 1999 papież [[Jan Paweł II]] mianował go [[biskup pomocniczy|biskupem pomocniczym]] [[archidiecezja warszawska|archidiecezji warszawskiej]] ze [[biskup tytularny|stolicą tytularną]] [[Lisinia]]{{r|Nomina di Ausiliare per l'arcidiocesi di Warszawa (Polonia)|Papież mianował trzech nowych biskupów dla Polski}}. [[sakra|Święcenia biskupie]] otrzymał 8 maja 1999 w [[bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie|archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie]]{{r|nota biograficzna}}. Udzielił mu ich kardynał [[Józef Glemp]], prymas Polski, któremu towarzyszyli [[Kazimierz Romaniuk]], biskup diecezjalny warszawsko-praski, i [[Bronisław Dembowski]], biskup diecezjalny włocławski{{r|Prymas Polski konsekrował bp. Tadeusza Pikusa}}. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „''Surrexit Dominus vere!''” (''Pan prawdziwie zmartwychwstał!''){{r|episkopat}}. W latach 1999–2014 sprawował urząd [[wikariusz|wikariusza generalnego]] archidiecezji, ponadto w latach 1999–2008 był przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej{{r|nota Drohiczyn}}. W 1999 został kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej{{r|nota biograficzna}}. |
||
29 marca 2014 decyzją papieża [[Franciszek (papież)|Franciszka]] został przeniesiony na urząd [[biskup diecezjalny|biskupa diecezjalnego]] [[diecezja drohiczyńska|diecezji drohiczyńskiej]]{{r|Rinuncia del Vescovo di Drohiczyn (Polonia) e nomina del successore|Drohiczyn: Bp Antoni Dydycz OFMCap. przechodzi na emeryturę. Bp Tadeusz Pikus – biskupem drohiczyńskim}}. Diecezję objął kanonicznie 24 maja 2014{{r|Ks. bp Tadeusz Pikus objął kanonicznie diecezję drohiczyńską}}, a 25 maja 2014 odbył [[ingres]] do [[ |
29 marca 2014 decyzją papieża [[Franciszek (papież)|Franciszka]] został przeniesiony na urząd [[biskup diecezjalny|biskupa diecezjalnego]] [[diecezja drohiczyńska|diecezji drohiczyńskiej]]{{r|Rinuncia del Vescovo di Drohiczyn (Polonia) e nomina del successore|Drohiczyn: Bp Antoni Dydycz OFMCap. przechodzi na emeryturę. Bp Tadeusz Pikus – biskupem drohiczyńskim}}. Diecezję objął kanonicznie 24 maja 2014{{r|Ks. bp Tadeusz Pikus objął kanonicznie diecezję drohiczyńską}}, a 25 maja 2014 odbył [[ingres]] do [[Katedra Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie|katedry drohiczyńskiej]]{{r|Ingres Bpa Tadeusza Pikusa do katedry drohiczyńskiej /ZDJĘCIA/}}. |
||
W ramach [[Konferencja Episkopatu Polski|Konferencji Episkopatu Polski]] był przewodniczącym: Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego (2001–2011), Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną (2005–2010) i Rady ds. Ekumenizmu (2006–2011, członek od 1999). Pełnił funkcje delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów (2000–2006) oraz delegata ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności (2003–2013). Ponadto był członkiem: Komisji Wychowania Katolickiego (2000–2010), Rady ds. Dialogu Religijnego, jednocześnie przewodnicząc Komitetowi ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001–2006), Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie (2002–2012), Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla (2004–2013) i Zespołu do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym (2010–2012){{r|nota Drohiczyn}}. |
W ramach [[Konferencja Episkopatu Polski|Konferencji Episkopatu Polski]] był przewodniczącym: Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego (2001–2011), Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną (2005–2010) i Rady ds. Ekumenizmu (2006–2011, członek od 1999). Pełnił funkcje delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów (2000–2006) oraz delegata ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności (2003–2013). Ponadto był członkiem: Komisji Wychowania Katolickiego (2000–2010), Rady ds. Dialogu Religijnego, jednocześnie przewodnicząc Komitetowi ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001–2006), Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie (2002–2012), Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla (2004–2013) i Zespołu do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym (2010–2012){{r|nota Drohiczyn}}. |
Wersja z 03:26, 7 gru 2014
| |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Biskup diecezjalny drohiczyński | |||
Okres sprawowania |
od 2014 | ||
Biskup pomocniczy warszawski | |||
Okres sprawowania |
1999–2014 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Diakonat |
4 maja 1980 | ||
Prezbiterat |
7 czerwca 1981 | ||
Nominacja biskupia |
24 kwietnia 1999 | ||
Sakra biskupia |
8 maja 1999 |
Data konsekracji |
8 maja 1999 |
---|---|
Miejscowość |
Warszawa |
Miejsce | |
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Tadeusz Pikus (ur. 1 września 1949 w Zabielu) – polski biskup rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy warszawski w latach 1999–2014, biskup diecezjalny drohiczyński od 2014.
Życiorys
Młodość i wykształcenie
Urodził się 1 września 1949 w Zabielu[1].
W latach 1975–1981 studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie[1][2]. Święcenia diakonatu otrzymał 4 maja 1980. Święceń prezbiteratu udzielił mu 7 czerwca 1981 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie biskup pomocniczy warszawski Jerzy Modzelewski[3]. W tym samym roku w Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał magisterium z patrologii[1].
W 1983 na tej samej uczelni otrzymał stopień licencjata patrologii. W latach 1983–1985 odbył studia w zakresie teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie, ukończone doktoratem na podstawie dysertacji La noción de Apologetica segun Gardeil. W 1999 po przedłożeniu na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie rozprawy Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii fundamentalnej[1].
W 2008 postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych[4].
Działalność naukowo-dydaktyczna
Prowadził wykłady w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie (1985–1999), Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie (1989–1990 i 1993–1998), Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i później na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego (1997–2009), w Wyższym Seminarium w Łowiczu (1994–1995, 1996–1998), w Wyższym Seminarium Duchownym w Grodnie (1997–1999) i w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie (1997–1999)[1].
W latach 1988–1990 i 1992–1994 był prefektem warszawskiego seminarium[5], a w 1994 został jego wicerektorem[1]. W 1989 objął funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. W 1987 został adiunktem w Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie, a w 2002 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W latach 2000–2008 pełnił funkcję kierownika Wyższych Zawodowych Studiów Katechetycznych oraz kierownika kursów doskonalenia zawodowego dla nauczycieli religii-katechetów Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji św. Jana Chrzciciela[1].
Zorganizował Kolegium Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu w Moskwie, a następnie w latach 1991–1992 był dziekanem i wykładowcą na tej uczelni[1].
W 1997 został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego, w 2005 członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce, a w 2007 członkiem korespondentem Wydziału Teologicznego Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II[1].
Autor publikacji opisujących chrześcijaństwo na terenie Rosji[6].
Prezbiter
W latach 1981–1983 był wikariuszem w parafii św. Rodziny w Jaktorowie[3]. W 1997 został rektorem kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie[5].
W latach 1985–1988 pracował jako referent w Sekretariacie Prymasa Polski[5]. W latach 1990–1992 przebywał w Moskwie, gdzie pełnił funkcje kapelana pracowników Pracowni Konserwacji Zabytków i duszpasterza Polaków w ZSRR[1][5]. Od 1996 był duszpasterzem przedsiębiorców i organizatorów życia gospodarczego w Warszawie[7].
W 1997 wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów archidiecezji warszawskiej. W 1998 został członkiem IV Synodu Archidiecezji Warszawskiej, na którym pełnił funkcję wiceprzewodniczącego komisji ekumenicznej[1].
Biskup
24 kwietnia 1999 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Lisinia[2][5]. Święcenia biskupie otrzymał 8 maja 1999 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu towarzyszyli Kazimierz Romaniuk, biskup diecezjalny warszawsko-praski, i Bronisław Dembowski, biskup diecezjalny włocławski[7]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Surrexit Dominus vere!” (Pan prawdziwie zmartwychwstał!)[8]. W latach 1999–2014 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji, ponadto w latach 1999–2008 był przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej[3]. W 1999 został kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej[1].
29 marca 2014 decyzją papieża Franciszka został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji drohiczyńskiej[9][10]. Diecezję objął kanonicznie 24 maja 2014[11], a 25 maja 2014 odbył ingres do katedry drohiczyńskiej[12].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym: Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego (2001–2011), Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną (2005–2010) i Rady ds. Ekumenizmu (2006–2011, członek od 1999). Pełnił funkcje delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów (2000–2006) oraz delegata ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności (2003–2013). Ponadto był członkiem: Komisji Wychowania Katolickiego (2000–2010), Rady ds. Dialogu Religijnego, jednocześnie przewodnicząc Komitetowi ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001–2006), Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie (2002–2012), Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla (2004–2013) i Zespołu do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym (2010–2012)[3].
W latach 1999–2010 jako członek Rady ds. Ekumenizmu był redaktorem „Biuletynu Ekumenicznego” i współredaktorem zeszytów „Tydzień powszechnej modlitwy o jedność Chrześcijan”. W latach 2000–2004 należał do Zarządu Głównego Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów w Polsce, w 2004 został członkiem tejże rady[1].
Odznaczenia, wyróżnienia
W 2005 za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej[1].
W 2010 został laureatem Polskiej Honorowej Nagrody Jakości[13].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie diecezji drohiczyńskiej [dostęp 2014-05-28]
- Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie archidiecezji warszawskiej [dostęp 2010-11-24]
- Tadeusz Pikus na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2013-08-14].
- {{{tytuł}}} [online], catholic-hierarchy.org (ang.). [dostęp 2010-11-24]
- {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) .[martwy link] [dostęp 2010-11-24]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwienota biograficzna
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieNomina di Ausiliare per l'arcidiocesi di Warszawa (Polonia)
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwienota Drohiczyn
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieMonitor Polski
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b c d e Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwiePapież mianował trzech nowych biskupów dla Polski
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieNitecki
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwiePrymas Polski konsekrował bp. Tadeusza Pikusa
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieepiskopat
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieRinuncia del Vescovo di Drohiczyn (Polonia) e nomina del successore
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieDrohiczyn: Bp Antoni Dydycz OFMCap. przechodzi na emeryturę. Bp Tadeusz Pikus – biskupem drohiczyńskim
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieKs. bp Tadeusz Pikus objął kanonicznie diecezję drohiczyńską
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieIngres Bpa Tadeusza Pikusa do katedry drohiczyńskiej /ZDJĘCIA/
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwiePolska Nagroda Jakości
BŁĄD PRZYPISÓW