Legiony Polskie (1914–1918): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Wycofano edycje użytkownika 83.29.251.76 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to NickyBot. |
m r2.7.3) (Robot przeniósł strony z ru:Польские легионы (1914–1918) do ru:Польские легионы (1914—1918) |
||
Linia 152: | Linia 152: | ||
[[en:Polish Legions in World War I]] |
[[en:Polish Legions in World War I]] |
||
[[lt:Lenkų legionai]] |
[[lt:Lenkų legionai]] |
||
[[ru:Польские легионы ( |
[[ru:Польские легионы (1914—1918)]] |
||
[[uk:Польські легіони (1914–1918)]] |
[[uk:Польські легіони (1914–1918)]] |
Wersja z 10:55, 6 mar 2013
Państwo | {{{państwo}}} |
---|---|
Historia | |
Pierwszy dowódca | |
Dane podstawowe | |
Liczebność |
ok. 16 500 (1915) |
Legiony Polskie – polskie oddziały wojskowe, którym początek dała Pierwsza Kompania Kadrowa utworzona 3 sierpnia 1914 w Krakowie z inicjatywy Józefa Piłsudskiego.
Historia
Powołane 16 sierpnia 1914 przez Naczelny Komitet Narodowy[1]. Stanowiły oddzielną formację Armii Austro-Węgierskiej. Skupiły polskie organizacje paramilitarne, m.in. oddziały Związku Strzeleckiego "Strzelec", Armię Polską i Polskie Drużyny Strzeleckie.
Wobec niepowodzenia wywołania antyrosyjskiego powstania narodowego w Królestwie Kongresowym, Piłsudski podporządkował się NKN. Pod koniec sierpnia rozpoczęto werbunek do Legionów Polskich. Utworzono Legion Wschodni we Lwowie i Legion Zachodni w Krakowie[2].
Z powodu zajęcia Lwowa przez wojska rosyjskie 2 września 1914 i różnic wśród tamtejszych polityków Legion Wschodni został wkrótce rozwiązany[3]. Legion Zachodni początkowo w składzie jednego pułku pod dowództwem Piłsudskiego wziął udział w walkach jako straż tylna wojsk austriackich na linii Nowy Korczyn-Opatowiec na lewym brzegu Wisły. W czasie ofensywy austriacko-niemieckiej poszczególne jego bataliony wzięły udział w bitwach pod Laskami (23-26 października 1914), Anielinem (22 października). W dniach 16-19 listopada stoczyły bitwę pod Krzywopłotami. Piłsudski zagrożony zepchnięciem przez wycofującą się pod naporem Rosjan armię austriacką na terytorium Cesarstwa Niemieckiego przeprowadził brawurowy manewr znany jako operacja Ulina Mała. Wbrew rozkazom austriackim przedarł się z częścią swojego pułku korytarzem pomiędzy wojskami rosyjskimi i austriackimi do Krakowa[4]. Po przerwie oddziały te walczyły jako osłona prawego skrzydła armii austriackiej w rejonie Mszany Dolnej, Limanowej, Marcinkowic, Nowego Sącza. W połowie grudnia 1914 sformowano z nich I. Brygadę Legionów Polskich[5].
I Brygada stoczyła bitwę pod Łowczówkiem, od marca 1915 toczyła boje nad Nidą. W ramach letniej ofensywy państw centralnych walczyła nad rzeką Pokrzywianką, tocząc walki pod Konarami (16-25 maja), na linii Włostów, Ożarów[5].
Po przekroczeniu linii Wisły przeszła na Lubelszczyznę (walki 4 Pułku Piechoty Legionów pod Jastkowem 30 lipca – 3 sierpnia 1915 i Kamionką 4-7 sierpnia). W sierpniu walczyła na Podlasiu, stoczyła bitwę nad Raśną i Wysokiem Litewskiem.
Sformowany we wrześniu 1914 2 Pułk Piechoty Legionów i 3 Pułk Piechoty Legionów wraz z austriacką komendą Legionów Polskich zostały przerzucone w Karpaty. 29 października 1914 stoczyły bitwę pod Mołotkowem, walczyły pod Zieloną, Rafajłową, Kirlibabą.
W maju 1915 przeformowano je w II Brygadę Legionów Polskich zwaną Karpacką. Dowódcą II Brygady został płk austriacki Ferdynand Küttner. W jej skład weszły 2 Pułk Piechoty Legionów, 3 Pułk Piechoty Legionów, oddział kawalerii i dywizjon artylerii. Brygada walczyła na Bukowinie (szarża 2 Pułku Ułanów pod Rokitną) i nad Prutem. 8 maja 1915 utworzono III Brygadę Legionów Polskich w składzie: 4 Pułk Piechoty Legionów i 6 Pułk Piechoty Legionów.
W październiku 1915 wszystkie trzy brygady (stan osobowy: I Brygada-ok. 5500, II Brygada – ok. 5000, III Brygada ok. 6000) rzucono na front na Wołyniu. Jesienią 1915 wzięły udział w walkach nad Styrem, gdzie stoczyły bitwę pod Kostiuchnówką. W czasie ofensywy Brusiłowa walczyły nad Stochodem[5].
W okresie od 20 września 1916 do 19 lutego 1918 Legiony Polskie nosiły oficjalną nazwę: Polski Korpus Posiłkowy.
Struktura organizacyjna
Początkowo istniały dwa legiony:
- Legion Wschodni (16 sierpnia – 21 września 1914) dowódca – gen. Adam Pietraszkiewicz,
- Legion Zachodni (16 sierpnia – 19 grudnia 1914) dowódca – gen. Rajmund Baczyński (do 25 września 1914), później gen. Karol Durski-Trzaska.
Później przeformowano je w trzy brygady:
- I Brygada (od 19 grudnia 1914) – dowódca Józef Piłsudski (do 27 września 1916), następnie Kazimierz Sosnkowski (do października 1916), a później Marian Żegota-Januszajtis (do 30 lipca 1917),
- II Brygada (od 8 maja 1915) – dowódca Ferdynand Küttner (do 14 lipca 1916), później Józef Haller (do 19 lutego 1918),
- III Brygada (od 8 maja 1915) – dowódca Wiktor Grzesicki (do 14 lipca 1916), później Stanisław Szeptycki (do 14 listopada 1916), Zygmunt Zieliński (do 25 kwietnia 1917), Bolesław Roja (do 30 lipca 1917).
Brygady podlegały austriackiemu dowództwu Legionów Polskich w osobach:
- gen. Karola Durskiego-Trzaski (do 27 stycznia 1916),
- gen. Stanisława Puchalskiego (do 14 listopada 1916),
- płk Stanisława Szeptyckiego (do 25 kwietnia 1917),
- płk Zygmunta Zielińskiego (do 19 lutego 1918).
Skład Legionów Polskich w 1916
Skład Legionów Polskich (stan z dnia 6 sierpnia 1916):
Komenda Legionów:
- dowódca – gen. bryg. Stanisław Puchalski
- szef sztabu – rtm. Filip Kochański-Lubicz
Poszczególne jednostki:
- I Brygada LP: dowódca – brygadier Józef Piłsudski; szef sztabu – płk Kazimierz Sosnkowski
- 1 pułk piechoty LP: dca – płk Edward Rydz ps. Śmigły
- 5 pułk piechoty LP: dca – mjr Stanisław Bukacki ps. Burhardt
- 7 pułk piechoty LP: dca – mjr Albin Fleszar ps. Satyr
- 1 pułk ułanów LP: dca – rtm. Władysław Prażmowski ps. Belina
- II Brygada LP: dowódca – płk Józef Haller; szef sztabu – kpt. Stanisław Tarabanowicz
- 2 pułk piechoty LP: dca – kpt. Karol Dziekanowski
- 3 pułk piechoty LP: dca – kpt. Józef Szczepan
- III Brygada LP: dowódca – płk Stanisław Szeptycki; szef sztabu – kpt. Franciszek Kleeberg
- 4 pułk piechoty LP: dca – płk Bolesław Roja
- 6 pułk piechoty LP: dca – mjr Mieczysław Neugebauer ps. Norwid
- Jednostki podlegające bezpośrednio Komendzie Legionów:
- 2 Pułk Ułanów Legionów Polskich: dca – mjr Juliusz Zagórski-Ostoja
- 1 Pułk Artylerii LP: dca – mjr Ottokar Brzezina ps. Brzoza
Działania zbrojne
Podczas I wojny światowej Legiony Polskie brały udział w walkach z armią rosyjską (najważniejsze stoczone bitwy):
- Mołodków (29 października 1914)
- Łowczówek (22-25 grudnia 1914),
- Rokitna (13 czerwca 1915),
- Kostiuchnówka (4-6 lipca 1916).
Rozwiązanie formacji
20 września 1916 Legiony przeformowano w Polski Korpus Posiłkowy. 10 kwietnia 1917 oddziały legionowe zostały ponownie przeformowane w Polską Siłę Zbrojną (Polnische Wehrmacht). Gdy większość żołnierzy (z I i III Brygady) odmówiła przysięgi na wierność obcym monarchom, oddziały te zostały częściowo rozwiązane. Legionistów (byłych poddanych rosyjskich) internowano w obozach w Beniaminowie (oficerowie) i Szczypiornie (podoficerowie i szeregowcy). Pozostali, którzy odmówili przysięgi, a posiadali obywatelstwo austriackie, zostali wcieleni do wojska austro-węgierskiego i wysłani na front włoski. Legioniści, w tym zdecydowana większość II Brygady, którzy złożyli przysięgę zostali także przekazani pod dowództwo austriackie jako Polski Korpus Posiłkowy. Formacja istniała do pokoju brzeskiego z Ukrainą. W proteście przeciwko warunkom tego traktatu żołnierze PKP, pod wodzą Józefa Hallera dokonali przejścia linii frontu pod Rarańczą w nocy z 15 na 16 lutego 1918. Legioniści, którym nie udało się przebić na stronę rosyjską byli internowani w obozach na Węgrzech w miejscowościach Marmaros-Sziget i Huszt. Przywódcy buntu w PKP w tym m.in. ks. Józef Panaś, płk Włodzimierz Zagórski oraz mjr Roman Górecki byli sądzeni w słynnym procesie legionistów w miejscowości Marmaros-Sziget.
Oficerowie i żołnierze "królewiacy" pozostali po rozbiciu Legionów w szeregach Polskiej Siły Zbrojnej dotrwali do listopada 1918 dając początek Wojsku Polskiemu.
Ciekawostki
- Początek pułkowi ułanów Władysława Beliny Prażmowskiego (beliniakom) dał 7-osobowy patrol, który dwiema bryczkami wyruszył na zwiad na terytorium wroga i zdobył 5 koni. Pozostali ułani nosili siodła na plecach, zanim nie zdobyli wierzchowców wroga.
- Dnia 16 sierpnia 1915 roku, w pierwszą rocznicę powstania Naczelnego Komitetu Narodowego, na Rynku w Krakowie odsłonięto Kolumnę Legionów. W ten sposób formalne ramy uzyskała charytatywna idea fundowania ozdabianych patriotycznymi emblematami drewnianych kolumn i tarcz, w które wbijano gwoździe z wyrytymi nazwiskami darczyńców składających datki na rzecz wdów i sierot po poległych legionistach. Pierwszą na ziemiach polskich Tarczę Legionów ufundowała w czerwcu 1915 roku Liga Kobiet w Nowym Targu[6].
- W czasie internowania legionistów w Szczypiornie, polscy jeńcy grali szmacianą piłką w grę, która obecnie znana jest jako piłka ręczna. Właśnie tą drogą ta dyscyplina sportowa została spopularyzowana w Polsce i stąd jej potoczna nazwa szczypiorniak. Z tego też powodu graczy w piłkę ręczną nazywa się szczypiornistami[potrzebny przypis].
Zobacz też
- ↑ Mała encyklopedia wojskowa, Warszawa, 1970, s. 163
- ↑ Mała encyklopedia wojskowa, s. 163-164.
- ↑ Wacław Jędrzejewicz, Józef Piłsudski 1867-1935, życiorys, Warszawa 2002, s. 43.
- ↑ Wacław Jędrzejewicz, op. cit. s. 44
- ↑ a b c Mała encyklopedia wojskowa, s. 164
- ↑ Marek Żukow-Karczewski, Kolumny i Tarcze Legionów, "KRAKÓW" Magazyn Kulturalny, 2/30/1991.
Literatura
- Ryszard Bratkowski, Zdzisław Bitner, "Żołnierze Legionów Polskich (1914–1917) na polskich znakach pocztowych od 1918 do 2000 roku", Warszawa-Płock 2007.
- Wacława Milewska, Janusz Tadeusz Nowak, Maria Zientara, "Legiony Polskie 1914-1918", Kraków 1998.
- Bohdan Urbankowski, Józef Piłsudski: marzyciel i strateg, Wydawnictwo ALFA, Warsaw, 1997, ISBN 83-7001-914-5, p. 155–165 (rozdział IV Legiony, podrozdział I 'Dzieje idei')
- Grzegorz Wojciechowski, "Razem przez wieki III- zrozumieć przeszłość", Wydawnictwo Nowa Era Sp. z o.o., Warszawa, 2005,
ISBN 83-89497-51-4, s. 28
- August Krasicki "Dziennik z kampanii rosyjskiej 1914-1916", Inst. Wyd. PAX Warszawa 1988, ISBN 83-211-1000-2
Linki zewnętrzne
Pieśni Legionów