Przejdź do zawartości

Wojciech Zabłocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Zabłocki
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

5 grudnia 2020
Warszawa

Profesor nauk technicznych
Specjalność: architektura obiektów sportowych, projektowanie architektoniczne
Alma Mater

Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie

Doktorat

1968
Politechnika Warszawska

Habilitacja

1981
Politechnika Krakowska

Profesura

1999

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Ecce Homo
Wojciech Zabłocki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1930
Warszawa

Data śmierci

5 grudnia 2020

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Melbourne 1956 szermierka
(szabla druż.)
srebro Rzym 1960 szermierka
(szabla druż.)
brąz Tokio 1964 szermierka
(szabla druż.)
Mistrzostwa świata
złoto Budapeszt 1959 szabla druż.
złoto Turyn 1961 szabla druż.
złoto Gdańsk 1963 szabla druż.
srebro Luksemburg 1954 szabla druż.
brąz Bruksela 1953 szabla druż.
brąz Paryż 1957 szabla druż.
brąz Filadelfia 1958 szabla druż.
brąz Turyn 1961 szabla ind.
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie
Grób Aliny Janowskiej i Wojciecha Zabłockiego w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Wojciech Mikołaj Zabłocki (ur. 6 grudnia 1930 w Warszawie, zm. 5 grudnia 2020 tamże[1]) – polski architekt, szermierz, olimpijczyk, znawca architektury sportowej, profesor nauk technicznych, pedagog.

Brał udział w czterech igrzyskach olimpijskich, na których zdobył trzy medale w szermierce – dwa srebrne i brązowy. Zdobył dziewięć medali mistrzostw świata, a także pięć tytułów mistrza Polski. W 1953 został indywidualnym mistrzem świata juniorów. Był wykładowcą w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej i na Wydziale Architektury Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania w Warszawie, a także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Specjalista szabli. Wychowanek węgierskiego szablisty Jánosa Keveya. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej reprezentował kluby: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy i Marymont Warszawa.

Starty olimpijskie:

  • Helsinki 1952 – w drużynie zajął dzielone 5–8. miejsce, indywidualnie odpadł w ćwierćfinałowych walkach grupowych
  • Melbourne 1956 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 6. miejsce
  • Rzym 1960 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 5. miejsce
  • Tokio 1964 – w drużynie zdobył medal brązowy, nie startował indywidualnie

Starty w mistrzostwach świata:

  • 1953 – 3. miejsce (drużynowo)
  • 1954 – 2. miejsce (drużynowo)
  • 1955 – 4. miejsce (indywidualnie)
  • 1957 – 3. miejsce (drużynowo)
  • 1958 – 3. miejsce (drużynowo)
  • 1959 – 1. miejsce (drużynowo)
  • 1961 – 1. miejsce (drużynowo), 3. miejsce (indywidualnie)
  • 1962 – 1. miejsce (drużynowo)
  • 1963 – 1. miejsce (drużynowo)

Kariera zawodowa i naukowa

[edytuj | edytuj kod]

Niezależnie od kariery sportowej pracował zawodowo jako architekt. W 1954 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1955 został członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1968 obronił doktorat, a w 1980 habilitował się. W 1999 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. W 2019 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności[2].

Zajmował się przede wszystkim architekturą obiektów sportowych, zaprojektował m.in. salę gier Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Warszawie, kompleks sportowy w Koninie, Centrum Sportowe w Zgorzelcu, halę sportową w Puławach przy ul. Partyzantów, ośrodek sportowy w Aleppo, Ośrodek Olimpijski w Syrii w Latali Latakii[3], był także wraz z rzeźbiarzem prof. Gustawem Zemłą współtwórcą m.in. Pomnika Powstańców Śląskich w Katowicach (1964–1967, 1968 nagroda resortowa).

W latach 1982–1985 wystawiał swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku. W 1987 brał udział w realizacji serialu dokumentalnego pt. Biała broń, jako konsultant i autor sekwencji pojedynków, w których brał udział razem ze swoim synem Michałem.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Był wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4], a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu[5]. 29 maja 2011 za wspaniałą karierę sportową, olbrzymią charyzmę w działaniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piękno zaklęte w Jego architekturze został uhonorowany Orderem Ecce Homo[6].

Pięciokrotnie otrzymał złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, był laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. W 1952 znalazł się na szóstym miejscu Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszych sportowców Polski, w 1954 był w tej klasyfikacji dziesiąty, a w 1955 – siódmy.

Laureat Honorowej Nagrody SARP (2017)[7].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

W 1992 roku, wspólnie z Ryszardem Parulskim zgłosił projekt i opracował szczegółową koncepcję organizacyjno-architektoniczną zorganizowania w Warszawie w 2012 roku XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich.

Autor książek, m.in.:

  • Z workiem szermierczym po świecie (1962)
  • Podróże z szablą (1965)
  • Piórkiem i szablą (1982)
  • Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968)
  • Cięcia prawdziwą szablą (1989)
  • Polskie sztuki walki. Miecz oburęczny i szabla husarska (2001)
  • Walczę więc jestem (2006)
  • Architektura (2007)
  • Szable świata (2011)

Był współautorem książki „Bitwa Warszawska 1920” wraz z Januszem Jarosławskim[8].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Mąż aktorki Aliny Janowskiej (zm. 2017), ojciec Michała Zabłockiego, poety i reżysera. W 2015 członek honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce[9].

Zmarł 5 grudnia 2020 w przeddzień swoich 90. urodzin[10]. 11 grudnia 2020 został pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza Wojskowego na Powązkach (kwatera G-tuje-37) obok zmarłej w 2017 żony Aliny Janowskiej-Zabłockiej[11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zmarł Wojciech Zabłocki – polski medalista olimpijski. sport.interia.pl, 5 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-05].
  2. Członkowie. „Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności”. Rok 2019, s. 25, 2020. Kraków: Polska Akademia Umiejętności. [dostęp 2021-01-01]. 
  3. Żmudzińska-Nowak i inni, Reflektory: interdyscyplinarne spojrzenie na dziedzictwo architektury Górnego Śląska drugiej połowy XX wieku, Katowice: Biblioteka Śląska, 2017, ISBN 978-83-64210-49-5, OCLC 1030545995 [dostęp 2019-09-20].
  4. M.P. z 1995 r. nr 15, poz. 175.
  5. M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68.
  6. Kawaler Orderu Wojciech Zabłocki. ecce-homo.pl. [dostęp 2011-08-17].
  7. Stowarzyszenie Architektów Polskich - Wojciech ZABŁOCKI - Honorowa Nagroda SARP 2017 [online], www.sarp.pl [dostęp 2024-03-04].
  8. Bitwa Warszawska 1920 [online], Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie [dostęp 2020-11-23].
  9. Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].
  10. Zmarł utytułowany szermierz i architekt Wojciech Zabłocki. onet.pl, 5 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-07)].
  11. Wybitny szermierz i architekt Wojciech Zabłocki spoczął na Powązkach. polsatsport.pl. [dostęp 2020-12-11].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]