Przejdź do zawartości

Geta (cesarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Geta
Lucius Publius Septimius Geta
Ilustracja
Cesarz rzymski
Okres

od 209
do 26 lutego 212

Poprzednik

Septymiusz Sewer

Następca

Karakalla

Dane biograficzne
Dynastia

Sewerowie

Data i miejsce urodzenia

27 maja 189
Rzym

Data i miejsce śmierci

26 lutego 212
Rzym

Przyczyna śmierci

zabójstwo

Ojciec

Septymiusz Sewer

Matka

Julia Domna

Rodzeństwo

Karakalla

Moneta
moneta
Denar Publiusza Septymiusza Gety

Geta (ur. 27 maja 189 w Rzymie, zm. 26 lutego 212) Lucius Publius Septimius Geta – cesarz z dynastii Sewerów, młodszy syn cesarza Septymiusza Sewera i Julii Domny, brat współrządzącego z nim Karakalli. August od jesieni 209 roku (współrządził z bratem i ojcem w latach 209–211 i z bratem w latach 211–212), zamordowany przez Karakallę na początku 212 roku.

W chwili śmierci ojca, w roku 211 Geta miał 22 lata i podobnie jak starszy brat nosił wszystkie tytuły należne cesarzowi. W swym testamencie Septymiusz Sewer oddał równą władzę obydwu braciom, bez podziału kompetencji lub terytorium cesarstwa. Sam ten fakt utrudniał współpracę między nimi. Jednak głębszą przyczyną konfliktu jaki miał wybuchnąć między braćmi była szczera nienawiść jaką darzyli się od wczesnego dzieciństwa[1]. Nie zażegnała ich wymuszona nad grobem ojca zgoda – do jakiej nakłoniła współcesarzy matka, Julia Domna. Jedyną zgodną decyzją młodych cezarów było zakończenie trzyletniej ekspedycji w Brytanii – podczas której zmarł ich ojciec – i powrót do Rzymu.

Po powrocie do stolicy każdy z braci zajął oddzielną część pałacu na Palatynie i obstawił swoimi strażami. Cesarze spotykali się tylko na oficjalnych uroczystościach. Jedną z nich było zaliczenie ich ojca w poczet bogów (deifikacja). Rywalizacja pomiędzy braćmi przybierała na sile i ogarniała powoli cały Rzym, w którym niemal każdy obywatel był zmuszony opowiedzieć się po jednej ze stron. Brak podziału kompetencji powodował chaos, dlatego powstał projekt podzielenia władzy terytorialnie. Pomysł nie doszedł jednak do skutku – według relacji Herodiana – na skutek sprzeciwu cesarzowej wdowy[1]. Tymczasem bracia ufali sobie coraz mniej, posądzając się nawzajem o próbę fizycznego usunięcia przeciwnika. Przy czym agresywniejszy w atakowaniu brata był starszy Karakalla, który usiłował zgładzić Getę w trakcie saturnaliów roku 211.

Nieudany zamach na brata oraz bardzo agresywne zachowanie Karakalli czyniło Getę coraz bardziej popularnym. Karakalla spróbował więc innej drogi. Od początku roku 212 czynił gesty świadczące o chęci zaniechania walki. Dążąc do formalnego pogodzenia z Getą, zaaranżował 26 lutego tego roku spotkanie w komnatach ich matki. Bracia mieli się tam zjawić sami – nieuzbrojeni. Jednak Karakalla zdradził brata i przybywszy tam z centurionami kazał go zgładzić. Geta zginął, usiłując schronić się w ramionach matki, która sama została ranna próbując ratować syna[1]. Karakalla natychmiast ogłosił, że został zaatakowany przez brata i tylko dzięki pomocy wiernych przyjaciół ocalony. Geta został skazany na najgorszy rodzaj kary, stosowany wobec znienawidzonych cesarzy po ich śmierci – wymazano jego imię ze wszystkich oficjalnych dokumentów, zatarto wszelkie dowody jego istnienia i zakazano okazywania po nim żałoby – nawet jego własnej matce.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Juliusz Bassianus
 
 
 
Publiusz Septymiusz Geta
 
Fulvia Pia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Gajusz Juliusz Awitus Aleksianus
 
Julia Maesa
 
Julia Domna
 
 
 
Septymiusz Sewer
(193–211)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Sextus Varius Marcellus
 
Julia Soaemias
 
Julia Mamaea
 
Gessius Marcianus
 
Karakalla
(211–217)
 
Geta
(211–212)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Heliogabal
(218–222)
 
 
 
 
 
Aleksander Sewer
(222–235)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Aleksander Krawczuk, Poczet cesarzy rzymskich, Warszawa: Wydawnictwo ISKRY, 2001, s. 290–297, ISBN 83-207-1489-3, OCLC 749593191.