Przejdź do zawartości

Chorągiew strzelecka Buławy Wielkiej Litewskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chorągiew janczarska/węgierska/strzelecka
Buławy Wielkiej Litewskiej
Historia
Państwo

 I Rzeczpospolita

Sformowanie

1717

Rozformowanie

1794

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Piechota

Oficer i szeregowy chorągwi strzeleckiej

Chorągiew janczarska/węgierska/strzelecka Buławy Wielkiej Litewskiejoddział piechoty litewskiej wojska I Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

W okresie istnienia nosiła nazwę chorągwi janczarskiej, węgierskiej lub strzeleckiej[1] Chorągwie piechoty węgierskiej były oddziałami przybocznymi hetmanów[2].

Sejm roku 1776 ułożył nowy etat wojska, zmieniając znacznie jego strukturę. W 1776 roku liczył etatowo 100 żołnierzy. Stan faktyczny według „raty marcowej” z 1777 roku wynosił 97 żołnierzy[3].

Chorągiew miała liczyć 72 żołnierzy[4]. Etat z 1789 roku przewidywał po 73 osoby w chorągwi[2]. W kwietniu 1794 roku chorągiew była już formalnie rozwiązana, ale jej stan faktyczny wynosił 26 żołnierzy[5].

Stanowisko: u boku hetmana wielkiego litewskiego. Zgodnie z tradycją szefem chorągwi był także każdorazowo hetman wielki litewski (stąd nazwa jednostki).

Barwa chorągwi

[edytuj | edytuj kod]

Żołnierze chorągwi janczarskich, później znów przekształconych na węgierskie, nosili strój zbliżony do wzorów tureckich i węgierskich, przy czym kurtki poszczególnych chorągwi różniły się kolorem[6]

Rotmistrzowie

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Bułhak (1773−1780)
  • Ignacy Lachnicki (1780−1787)[a],
  • Stokowski (od 8 grudnia 1780)?
  • kpt. Oborski (1787−1789)
  • płk Suchodolski (1789)?
  • kpt. Felicjan Bontani (1788−)
  1. 8 grudnia 1780 Ignacy Lachnicki awansował do stopnia majora.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od roku 1717 do roku 1831. Warszawa: 1925.
  • Konstanty Górski: Historya piechoty polskiej. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1893.
  • Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717–1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1998. ISBN 83-7188-186-X.
  • Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego. Sztab, kawaleria, artyleria, wojska inżynieryjne i piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-239-4.
  • Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.