Janusz Korwin-Mikke

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Boston9 (dyskusja | edycje) o 00:25, 23 sty 2016. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Janusz Korwin-Mikke
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 października 1942
Warszawa

Prezes Unii Polityki Realnej
Okres

od 1990
do 1997

Przynależność polityczna

Unia Polityki Realnej

Następca

Stanisław Michalkiewicz

Prezes Unii Polityki Realnej
Okres

od 1999
do 2002

Przynależność polityczna

Unia Polityki Realnej

Poprzednik

Stanisław Michalkiewicz

Następca

Stanisław Wojtera

Prezes Kongresu Nowej Prawicy
Okres

od 25 marca 2011
do 5 stycznia 2015

Przynależność polityczna

Kongres Nowej Prawicy

Następca

Michał Marusik

Poseł do PE VIII kadencji
Okres

od 1 lipca 2014

Przynależność polityczna

KORWiN

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Janusz Ryszard Korwin-Mikke (ur. 27 października 1942 w Warszawie) – polski publicysta i polityk.

Założyciel i prezes ugrupowań politycznych: Unii Polityki Realnej, Wolności i Praworządności, Kongresu Nowej Prawicy oraz Koalicji Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja. Poseł na Sejm I kadencji, deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji. Mistrz Krajowy[1] w brydżu. Kandydat na urząd Prezydenta RP w 1995, 2000, 2005, 2010 i 2015.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się w okupowanej przez Niemców Warszawie jako jedyne dziecko Ryszarda Mikkego oraz Marii z Rosochackich. Jego ojciec był przed wojną szefem wydziału konstrukcji silników w Państwowych Zakładach Lotniczych. Po śmierci matki podczas powstania warszawskiego jego wychowaniem zajęła się babka (ojciec został po wojnie na rok osadzony w więzieniu), a następnie macocha[2]. Uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie. W czasie nauki wstąpił do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta[3].

Maturę zdał w 1959, po czym rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Od drugiego roku studiów matematycznych zaczął uczęszczać na zajęcia na drugim kierunku – filozofii – na Wydziale Filozofii i Socjologii tej samej uczelni[4]. 13 kwietnia 1964 za kolportaż ulotek wzywających do wiecu przeciwko represjom wobec sygnatariuszy Listu 34 został zatrzymany i następnie tymczasowo aresztowany do 23 kwietnia 1964[5][6]. Po opuszczeniu aresztu okazało się, że Służba Bezpieczeństwa zabrała z uczelni jego dokumenty. Uniemożliwiło mu to dalsze studiowanie matematyki, chociaż do uzyskania absolutorium zabrakło dwóch egzaminów. Otrzymał jednakże drugi indeks i przez kolejne lata zaliczał przedmioty na kierunkach: prawo, socjologia, psychologia i filozofia[6]. W marcu 1968 w związku z udziałem w protestach studenckich został powtórnie aresztowany (przetrzymywany w areszcie do lipca tegoż roku) i relegowany z uczelni. Dzięki wstawiennictwu dziekana Wydziału Filozofii i Socjologii Klemensa Szaniawskiego odzyskano skonfiskowane przez SB dokumenty studenckie. W rezultacie tych działań mógł wznowić naukę w trybie eksternistycznym. W 1969 uzyskał tytuł zawodowy magistra filozofii za obronę pracy pt. Metodologiczne aspekty poglądów Stephena Toulmina, napisaną pod kierunkiem Henryka Jankowskiego[7]. Pozostałych kierunków studiów nie dokończył.

W latach 1969–1974 był pracownikiem naukowym – najpierw w Instytucie Transportu Samochodowego, następnie na Uniwersytecie Warszawskim w Zespole Badań nad Informacją i Techniką Podejmowania Decyzji kierowanym przez Klemensa Szaniawskiego. Po rozwiązaniu zespołu i zwolnieniu wszystkich pracowników przez władze UW nie odwołał się od tej decyzji, co uczynili jego koledzy, którzy dzięki wsparciu ze strony związków zawodowych zostali przywróceni do pracy na uczelni[8]. W poszukiwaniu źródeł utrzymania wznowił karierę zawodowego brydżysty (z gry w brydża utrzymywał się także na studiach). Efektem wysokiego poziomu gry był awans do kadry narodowej. Źródłem dochodów były również w tym czasie honoraria ze sprzedaży podręczników brydżowych[9].

Działalność publiczna w PRL

W 1957 należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej[10]. W latach 1962–1982 należał do Stronnictwa Demokratycznego, z którego wystąpił w okresie stanu wojennego, na znak protestu przeciwko poparciu przez SD w Sejmie ustawy o przymusie pracy (tzw. ustawa anty-pasożytnicza)[11]. Dwudziestoletni okres członkostwa – jako szeregowy członek – w tej organizacji uzasadniał (oprócz chęci działalności politycznej) możliwością dostępu do wewnętrznego biuletynu informacyjnego (z przedrukami artykułów zagranicznych) oraz tolerowaniem przez władze SD jego działalności opozycyjnej[12].

W 1978 założył Officynę Liberałów (wydawnictwo drugiego obiegu). Do momentu wprowadzenia stanu wojennego wydawnictwo opublikowało około 25 książek i broszur, niemal wyłącznie polskich autorów, najczęściej o tematyce ekonomicznej (w tym mało znane dzieła autorstwa Adama Heydla oraz Ferdynanda Zweiga przypominające tradycje polskiej myśli liberalnej okresu międzywojennego), a także bieżącą publicystykę polityczną (np. pracę Stanisława Ehrlicha). Officyna Liberałów publikowała również książki sprzedawane w kilku tysiącach egzemplarzy, np. W cieniu Katynia Stanisława Swianiewicza. Największa liczba pozycji o problemach społeczno-politycznych Polski została napisana przez samego Janusza Korwin-Mikkego[13]. Także w 1978 rozpoczęło działalność prywatne seminarium „Prawica-Liberalizm-Konserwatyzm”, które funkcjonowało przez kilka lat w mieszkaniu Janusza Korwin-Mikkego w Warszawie. Uczestnikami seminarium byli studenci warszawskich uczelni, m.in. Piotr Aleksandrowicz, a tematyka zajęć dotyczyła zagadnień funkcjonowania państwa liberalnego[14].

Razem ze swoim stryjem, publicystą katolickim Jerzym Mikkem, próbował przyłączyć się do tzw. komisji ekspertów przy komitecie strajkowym stoczniowców szczecińskich w sierpniu 1980. Szefowie komisji dokooptowali do swego grona tylko stryja, jednocześnie rezygnując z zaproponowanej przez Janusza Korwin-Mikkego współpracy. Decyzję swą uzasadnili jego nieodpowiedzialnością i ekscentrycznością poglądów. Kiedy próbował on sprzedawać wśród strajkujących robotników swoje wydawnictwa, został siłą usunięty z terenu zakładu[15]. W późniejszym czasie został doradcą NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność”. Umożliwiło mu to wzięcie udziału w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”, który odbył się we wrześniu i październiku 1981 w Gdańsku. Skrytykował decyzje podjęte przez zjazd z powodu uchwalenia jednocześnie dwóch sprzecznych w jego ocenie programów gospodarczych: mieszanego modelu planowo-rynkowego autorstwa Stefana Kurowskiego oraz propozycji utrzymania ekonomiki socjalistycznej zaproponowanej przez Ryszarda Bugaja i Waldemara Kuczyńskiego. Jego zdaniem ta dwoistość poglądów świadczyła o słabości tej organizacji[16]. W 1981 opublikował swoje postulaty na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego w broszurze pt. Mała niebieska książeczka. Wezwał członków SD do odrzucenia ideologii PZPR i wprowadzenia w Polsce zasad wolnego rynku. Nawoływał również do przyjęcia nowych wzorców ideowych i oparcia programu tej partii na twórczości ekonomisty Adama Krzyżanowskiego, dawnego członka SD. Podjęcie postulowanych przez niego działań miało doprowadzić – jego zdaniem – do przekształcenia SD w dużą partię konserwatywno-liberalną. Nowe władze SD nie podjęły żadnego z przedstawionych przez niego postulatów[17]. W 1981 powołał do życia Narodową Federację na rzecz Wolnej Gospodarki, której celem miało być popularyzowanie idei konserwatywnego liberalizmu w Polsce. Sygnatariuszami federacji byli m.in. Edward Lipiński, Stefan Kisielewski, Gabriel Janowski i Jacek Maziarski. Przygotowania do ogólnopolskiego zjazdu stowarzyszenia przerwało wprowadzenie stanu wojennego[18].

W marcu 1982 został zatrzymany za kolportaż wydawnictw drugiego obiegu, a następnie internowany w Białołęce na okres od 9 kwietnia do 13 lipca 1982[10][19]. W czasie pobytu w ośrodku odosobnienia poznał się ze Stanisławem Michalkiewiczem[20][21]. Po zwolnieniu z internowania podpisał tzw. deklarację lojalności[22]. W okresie stanu wojennego kontynuował działalność Officyny Liberałów. Znakiem firmowym wydawnictwa była seria „Biblioteczka Laureatów Nobla”, w ramach której ukazywały się m.in. publikacje ekonomistów liberalnych: Friedricha von Hayeka oraz Miltona Friedmana[23]. W 1984 postanowił wznowić niejawną działalność polityczną i założył wraz ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów „Prawica”, jednak przedsięwzięcie to zakończyło się niepowodzeniem[24]. W 1986 Janusz Korwin-Mikke rozpoczął wydawanie kwartalnika konserwatywno-liberalnego „Stańczyk”. Zaczęli w nim publikować autorzy wywodzący się z kilku ośrodków myśli konserwatywno-liberalnej w kraju (w tym Mirosław Dzielski), co sprzyjało wymianie poglądów oraz integracji tych środowisk i wkrótce doprowadziło do powstania nowej organizacji politycznej[25]. W 1987 został koordynatorem nowo powstałego Ruchu Polityki Realnej (w 1989 przekształconego w Unię Polityki Realnej). 14 listopada 1987 listę sygnatariuszy RPR podpisało 15 osób, m.in.: Krzysztof Bąkowski, Ryszard Czarnecki, Tomasz Gabiś, Stefan Kisielewski, Andrzej Maśnica, Stanisław Michalkiewicz, Janusz Korwin-Mikke, Andrzej Sadowski oraz Robert Smoktunowicz[26][27]. Za najwyższą wartość uczestnicy RPR uznali wolność. Zadeklarowali, iż pragną, aby RPR stał się koalicją konserwatystów, liberałów, ludowców, monarchistów i narodowców. W 1988 Janusz Korwin-Mikke otrzymał zaproszenie jako przedstawiciel RPR (razem z Robertem Smoktunowiczem) do wzięcia udziału w odbywającym się w Pizie Kongresie Międzynarodówki Liberalnej[28].

Przystąpił do powołanego 18 grudnia 1988 Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie[29]. W 1989 wziął udział w konkursie ogłoszonym przez Centralny Urząd Planowania na projekt systemu podatkowego w Polsce i zdobył w nim I nagrodę. System był oparty na podatkach: olborze, podymnym, łanowym i pogłównym[30]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku kandydował do Senatu w województwie wrocławskim (konkurując m.in. z kandydatami wspieranymi przez Komitet Obywatelski i „Solidarność”). W głosowaniu zajął 9. miejsce spośród 11 kandydatów[31].

Działalność publiczna w III RP

Janusz Korwin-Mikke podczas konferencji prasowej partii KORWiN w Sejmie (2015)
Janusz Korwin-Mikke i Krzysztof Skowroński rozmawiają w Poranku Radia Wnet

W 1990 założył tygodnik „Najwyższy CZAS!”, którego wydawcą był do października 2007 i w którym publikuje swoje felietony. W początkach października 1990 doszło w UPR do rozłamu. Podczas konwentu partyjnego część działaczy próbowała dokonać zmiany na stanowisku prezesa i odwołać Janusza Korwin-Mikkego. Po nieudanej próbie secesjoniści ogłosili powstanie nowej partii o podobnej nazwie na czele z biznesmenem Sławomirem Jarugą. Pozostali delegaci wybrali Janusza Korwin-Mikkego ponownie na stanowisko prezesa oraz udzielili mu poparcia w starcie do prezydentury. Nie zdołał on jednakże zebrać wymaganej liczby podpisów poparcia, by wystartować w wyborach prezydenckich[32]. Do kolejnego rozłamu w UPR doszło w 1995, gdy grupa konserwatywnych działaczy skrytykowała Janusza Korwin-Mikkego za nieudzielenie poparcia Lechowi Wałęsie w drugie turze wyborów prezydenckich. Na zjeździe partii doprowadzili oni do usunięcia go z funkcji prezesa i powołali na to stanowisko wiceprezesa UPR Mariusza Dzierżawskiego. Kiedy władze UPR nie zatwierdziły tego wyboru frakcja konserwatywna, wśród których było kilku założycieli UPR, postanowiła opuścić partię i powołać w styczniu 1996 nowe ugrupowanie pod nazwą Stronnictwo Polityki Realnej[33].

Konserwatywno-Liberalną Partią UPR Janusz Korwin-Mikke kierował do 1997, kiedy to złożył rezygnację z funkcji prezesa, przyjmując odpowiedzialność za porażkę opartego na tym ugrupowania komitetu wyborczego w wyborach do Sejmu. Jednocześnie wskazał na swojego następcę dotychczasowego wiceprezesa UPR Stanisława Michalkiewicza[34]. W 1999 ponownie objął tę funkcję, ustępując tym razem ze stanowiska w 2002 po nieudanych dla UPR wyborach samorządowych. Swoją powtórną dymisję uzasadnił chęcią przekazania władzy w partii w ręce działaczy młodszego pokolenia[32].

Janusz Korwin-Mikke był posłem z okręgu poznańskiego na Sejm I kadencji[35]. Trzyosobowe Koło Parlamentarne UPR (pierwotnie określane jako klub) w Sejmie przedłożyło kilkanaście projektów ustaw, wśród nich m.in. projekt Konstytucji RP (autorstwa Stanisława Michalkiewicza), większościową ordynację wyborczą, ustawę o Radzie Stanu, ustawę reprywatyzacyjną oraz ustawę o zmianie pozycji prawnej związków zawodowych, z których żadna nie została uchwalona w toku procesu legislacyjnego. Jedyną skuteczną inicjatywą parlamentarzystów UPR było przegłosowanie przez Sejm w dniu 28 maja 1992 uchwały lustracyjnej osób zajmujących wysokie stanowiska państwowe, skutkującą utworzeniem tzw. listy Macierewicza[36].

Janusz Korwin-Mikke był jednym z najbardziej aktywnych mówców Sejmu I kadencji. Czasami zachowywał się jednak jak mówca wiecowy – dużo nieprzychylnych komentarzy wywołały użyte przez niego w trakcie debaty budżetowej słowa „rząd rżnie głupa” albo nazwanie strajkujących nauczycieli „zdesperowanym motłochem”. Przez większość posłów uznawany był za ekscentryka i skandalistę o utopijnych poglądach[37].

Kandydował bez powodzenia w kolejnych wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2001, w wyborach do PE w 2004 oraz w 2004 dwukrotnie w wyborach uzupełniających do Senatu (w okręgu wrocławskim zajął 2. miejsce na 10 kandydatów z wynikiem 18,6%[38], a w okręgu bielskim 4. miejsce na 12 kandydatów z wynikiem 11,5%[39]).

W 2005 zainicjował partię Platforma Janusza Korwin-Mikkego w celu startu z jej komitetu kandydatów UPR w wyborach parlamentarnych w tym samym roku. Sam nie przystąpił wówczas do nowej partii, lecz jako członek UPR z jej listy kandydował po raz kolejny do Sejmu w okręgu warszawskim, uzyskując 19 246 głosów[40].

W 2006 zdecydował się na start w wyborach samorządowych jako kandydat na prezydenta miasta stołecznego Warszawa. Wybory przegrał, zajmując 4. miejsce za Hanną Gronkiewicz-Waltz, Kazimierzem Marcinkiewiczem i Markiem Borowskim z wynikiem 2,26% (9628 głosów)[41]. Kandydował w tych wyborach bez powodzenia także do sejmiku mazowieckiego[42], a w maju 2007 w przedterminowych wyborach wojewódzkich w podlaskim[43].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej pod nazwą Liga Prawicy Rzeczypospolitej. Zdobył 3640 głosów[44]. W 2010 ponownie kandydował na prezydenta Warszawy[45]. Zajął 4. miejsce spośród 11 kandydatów, uzyskując 3,9% głosów[46].

W trybie wyborczym wygrał sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, który zarzucił mu popieranie aborcji. W trybie wyborczym został pozwany również przez Partię Kobiet, za nazwanie jej „partią ekshibicjonistek”, Sąd Apelacyjny w Warszawie rozstrzygnął sprawę na jego korzyść[47]. 17 października 2009 wystąpił z UPR, motywując to swoim sprzeciwem wobec udzielenia absolutorium prezesowi tego ugrupowania, Bolesławowi Witczakowi[48]. Przystąpił także do Platformy JKM (przekształconej następnie w Wolność i Praworządność) i stanął na jej czele.

Kandydował także czterokrotnie na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 1995 i 2000 z ramienia UPR, w 2005 jako kandydat Platformy JKM z poparciem UPR, w 2010 jako kandydat partii Wolność i Praworządność. W drugiej turze wyborów w 2010 zasugerował poparcie Jarosława Kaczyńskiego[49].

25 marca 2011 została zarejestrowana partia Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność (powołana przez działaczy Wolności i Praworządności oraz grupy działaczy UPR), której Janusz Korwin-Mikke został prezesem. Dzień wcześniej doszło do zakończenia prawnej likwidacji WiP[50], wyrejestrowanej 6 października 2010[51]. 12 maja 2011 UPR-WiP przyjęła nazwę Kongres Nowej Prawicy. W 2013 Janusz Korwin-Mikke był kandydatem KNP w wyborach uzupełniających do Senatu w okręgu rybnickim, uzyskując 2160 (7,92%) głosów i zajmując 6. miejsce spośród 8 kandydatów[52]. W 2014 kierowany przez niego KNP w wyborach do Europarlamentu zajął 4. miejsce z wynikiem 7,15% głosów. Janusz Korwin-Mikke wywalczył jeden z czterech mandatów przypadających temu ugrupowaniu, otrzymując w okręgu śląskim 67 928 głosów[53].

5 stycznia 2015 został zastąpiony na funkcji prezesa KNP przez Michała Marusika[54]. Kilkanaście dni później ogłosił powstanie nowej partii pod nazwą Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja[55].

Został kandydatem nowego ugrupowania w wyborach prezydenckich w 2015[56]. Poparli go również działacze partii Dzielny Tata[57]. W przeprowadzonych 10 maja 2015 wyborach zajął 4. miejsce, zdobywając 486 084 głosy, co stanowiło 3,26% głosów ważnych[58]. Zapowiedział, że nie poprze żadnego z kandydatów, którzy weszli do drugiej tury[59].

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku otworzył listę wyborczą partii KORWiN w Warszawie[60].

Wyniki w wyborach prezydenckich

Rok wyborów Liczba głosów Poparcie (%) Miejsce w wyborach
1995[61] 428 969 2,40% 8./13
2000[62] 252 499 1,43% 6./12
2005[63] 214 116 1,43% 6./12
2010[64] 416 898 2,48% 4./10
2015[58] 486 084 3,26% 4./11

Działalność publicystyczna i społeczna

Teksty publicystyczne Janusz Korwin-Mikke zaczął publikować na przełomie lat 60. i 70. Najczęściej ukazywały się one w owym okresie w tygodniku akademickim „Student” oraz w tygodniku Stowarzyszenia „Pax” – „Konfrontacje”, a także sporadycznie w czasopismach: „Polityka”, „Kultura”, „Tygodnik Kulturalny”, „Problemy”, „Życie Literackie”, „Tygodnik Demokratyczny”, „Tygodnik Powszechny” oraz „Literatura na Świecie”. Początkowo twórczość dotyczyła głównie problematyki nauki i szkolnictwa wyższego, systemu oświaty oraz spraw związanych z rodziną[9]. Publicystykę społeczno-polityczną oraz ekonomiczną rozpoczął w drugiej połowie lat 70., publikując we własnym wydawnictwie Officyna Liberałów teksty m.in. krytykujące system powszechnych ubezpieczeń społecznych (Ubezpieczenia) oraz manifest programowy potencjalnej partii konserwatywno-liberalnej (Program Liberałów)[65]. W latach 1980–1982 przedstawił w szeregu artykułów swoją wizję odbudowy i wyjścia polskiej gospodarki z etatyzmu. W kolejnych artykułach opublikowanych w pierwszej połowie lat 80. wskazywał źródła wzrostu ekonomicznego i krytykował niewystarczające jego zdaniem działania władz reformujących gospodarkę. W swojej ówczesnej publicystyce starał się udowodnić, iż główny konflikt pomiędzy władzą a społeczeństwem nie sprowadza się do dylematu autokracja – demokracja, lecz etatyzm – wolność gospodarcza, tak więc przyszły spór o kształt ustrojowy państwa rozegra się pomiędzy etatystami a liberałami. Przyjął również zasadę, aby publikować jak najwięcej swoich poglądów w oficjalnej prasie w celu dotarcia z nimi do maksymalnej liczby odbiorców, nawet wbrew zarzutom środowisk opozycyjnych o współpracę z władzami[66]. Pod koniec lat 80. nastąpił wzrost zainteresowania czytelników i wydawców publicystyką Janusza Korwin-Mikkego. Jego felietony ukazywały się m.in. w czasopismach: „Ład”, „Brulion”, „Wprost”, „Młoda Polska”, „Przegląd Tygodniowy”, „Stańczyk”, „Nie” oraz „Tygodnik Demokratyczny”. W 1990 został laureatem dwóch nagród: nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Antoniego Słonimskiego (za prowokacje intelektualne) oraz Nagrody Kisiela (za odwagę, zdecydowane poglądy, gotowość bronienia swoich racji i wizjonerstwo)[67].

W działalności publicystycznej odwołuje się do dziewiętnastowiecznych konserwatywnych liberałów, takich jak: Klaudiusz Fryderyk Bastiat, Alexis de Tocqueville i Herbert Spencer. W wypowiedziach dotyczących ustroju Polski szlacheckiej doszukiwał się jego liberalnych elementów, m.in. broniąc instytucji liberum veto. Wiek XIX natomiast jako wiek kapitalizmu uznaje za apogeum rozwoju cywilizacji ludzkiej (powołując się na ówczesny w jego ocenie duch niezależności, przedsiębiorczości, odpowiedzialności oraz oszczędności), a także stawiając ten okres w opozycji do czasów współczesnych, w których jego zdaniem dominuje system socjalny[68][69]. Najwięcej miejsca w swojej publicystyce Janusz Korwin-Mikke poświęca zagadnieniom ekonomicznym. W oparciu o poglądy znanych ekonomistów neoliberalnych, takich jak: Friedrich Hayek, Milton Friedman czy Ludwig von Mises próbuje udowadniać, iż system oparty na wolnym rynku, własności prywatnej oraz ze zredukowanymi do niezbędnego minimum funkcjami państwa stwarza optymalne szanse na rozwój gospodarczy. Największe zagrożenie dla gospodarki dostrzega w interwencjonizmie państwowym[70].

Deklaruje się jako eurosceptyk[71][72] oraz przeciwnik demokracji, którą uważa za „najgłupszy ustrój świata”[73]. Według niego Europa swój szczyt cywilizacyjny miała w XIX wieku[74]. Współczesny mu poziom kultury europejskiej ocenił jako niższy cywilizacyjnie od krajów muzułmańskich[74].

Swoje teksty publikuje w tygodnikach „Najwyższy CZAS!”, „Uważam Rze” i „Angora”, gazecie codziennej „Dziennik Polski”, w „Super Expressie”, na blogach oraz okazyjnie w innych tytułach prasowych (np. dwutygodniku „Dobry Znak”). Prowadził także rozmowy na antenie TV Biznes.

W 2000 był jednym z dwóch kandydatów na prezesa Polskiego Związku Szachowego (zgłoszonym przez Andrzeja Filipowicza), lecz przegrał ze Stanisławem Łobaziewiczem[75]. W tym samym roku uczestniczył w rozegranej w Radomiu symultanie byłego mistrza świata Anatolija Karpowa (partię poddał po 19 posunięciach)[76].

W 2007 założył Fundację Indywidualnego Kształcenia. Został też Członkiem Honorowym Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego[77].

Życie prywatne

Rodzina Janusza Korwin-Mikkego

W 1966 zawarł związek małżeński z Ewą Mieczkowską. Z małżeństwa urodziło się dwóch synów: Ryszard (1968) i Krzysztof (1971). Po rozwodzie w 1973 związał się z Małgorzatą Szmit (ślub kościelny w 1993), z którą ma troje dzieci: Kacpra (1974), Jacka (1977) i Zuzannę (1982). Z dwóch innych nieformalnych związków posiada córki Korynnę (1983) i Nadzieję (2011) oraz syna Karola (2013)[78][79][80].

Janusz Korwin-Mikke zagrał w kilku filmach, a także jednym serialu[81]:

W 1998 nagrał z Krzysztofem Skibą piosenkę „Stop podatki!”, która znalazła się na płycie Wąchole[82].

Publikacje

Lista wybranych publikacji[83]: Szablon:Kolumna-podział

Książki o tematyce brydżowej

Wraz z mistrzem świata Andrzejem Macieszczakiem napisał pięć podręczników brydżowych pod nazwiskiem Janusz Mikke. Jego publikowane w latach 70. w miesięczniku „Brydż” felietony ukazały się w zbiorze pt. Pewnego razu...

Publikacje brydżowe[84]:

  1. ↑ Janusz Korwin-Mikke w WSB. wsb.edu.pl. [dostęp 18 lipca 2014].
  2. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 15–17.
  3. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 20.
  4. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 21.
  5. ↑ Marzec 1968 w dokumentach MSW. Tom 1. Niepokorni, Wyd. IPN, Warszawa 2008, 156–157.
  6. ↑ a b Zawalski 2003 ↓, s. 25.
  7. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 29–30.
  8. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 32.
  9. ↑ a b Zawalski 2003 ↓, s. 33.
  10. ↑ a b Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 28 października 2011].
  11. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 57.
  12. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 33–35.
  13. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 37–38.
  14. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 37.
  15. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 51.
  16. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 54–55.
  17. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 55.
  18. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 56.
  19. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 56–57.
  20. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 5.
  21. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 48.
  22. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 49.
  23. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 59.
  24. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 61.
  25. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 62.
  26. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 63.
  27. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 58.
  28. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 64.
  29. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 65.
  30. ↑ Janusz Korwin-Mikke: Podatki czyli rzecz o grabieży. Rzeszów: Wydawnictwo Dextra, 2004, s. 7–8, 191–192. ISBN 83-911760-5-3.
  31. ↑ M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 150
  32. ↑ a b Zawalski 2003 ↓, s. 70–71.
  33. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 119–121.
  34. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 131.
  35. ↑ Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 10 maja 2010].
  36. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 95.
  37. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 96.
  38. ↑ Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 30 czerwca 2013].
  39. ↑ Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 30 czerwca 2013].
  40. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 10 maja 2010].
  41. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 10 maja 2010].
  42. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 10 maja 2010].
  43. ↑ Urząd Marszałkowski Województwa Podlaskiego – wyniki wyborów do Sejmiku Województwa Podlaskiego 2007. [dostęp 10 maja 2010].
  44. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 10 maja 2010].
  45. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2 listopada 2010].
  46. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 26 listopada 2010].
  47. ↑ Korwin-Mikke kontra Partia Kobiet. wp.pl, 17 października 2007. [dostęp 10 maja 2010].
  48. ↑ Oświadczenie na stronie prywatnej. [dostęp 10 maja 2010].
  49. ↑ Oświadczenie. korwin-mikke.blog.onet.pl, 1 lipca 2010. [dostęp 27 września 2010].
  50. ↑ UPR-WiP zarejestrowana!. niepoprawnipolitycznie.pl, 29 marca 2011. [dostęp 31 sierpnia 2014].
  51. ↑ Pozycja 9587. Monitor Sądowy i Gospodarczy nr 54/2010, 22 lipca 2011. [dostęp 22 lipca 2011].
  52. ↑ Serwis PKW – Wybory 2013. [dostęp 9 czerwca 2013].
  53. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 26 maja 2014].
  54. ↑ Janusz Korwin-Mikke ustąpił z funkcji prezesa KNP. Zastąpi go Michał Marusik. gazeta.pl, 5 stycznia 2015. [dostęp 5 stycznia 2015].
  55. ↑ KORWiN. Nowa partia Korwin-Mikkego. tvn24.pl, 22 stycznia 2015. [dostęp 22 stycznia 2015].
  56. ↑ Janusz Korwin-Mikke: Jeśli wygram będę silnym prezydentem, którego trzeba się bać. polskatimes.pl, 4 lutego 2015. [dostęp 4 lutego 2015].
  57. ↑ Wybory prezydenckie 2015. Air Korwin One wystartował. Korwin-Mikke leci na spotkania z wyborcami. polskatimes.pl, 16 marca 2015. [dostęp 12 maja 2015].
  58. ↑ a b Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 11 maja 2015 r. o wynikach głosowania i wyniku wyborów Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, zarządzonych na dzień 10 maja 2015 r.. pkw.gov.pl. [dostęp 12 maja 2015].
  59. ↑ Korwin-Mikke nie przekaże poparcia Dudzie. „To zero polityczne”. dziennik.pl, 11 maja 2015. [dostęp 12 maja 2015].
  60. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 9 października 2015].
  61. ↑ Dz.U. z 1995 r. nr 126, poz. 604
  62. ↑ Dz.U. z 2000 r. nr 85, poz. 952
  63. ↑ Dz.U. z 2005 r. nr 200, poz. 1647
  64. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 21 czerwca 2010].
  65. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 38–41.
  66. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 53,58–60.
  67. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 62–63.
  68. ↑ Piotr Napierała: Frédéric Bastiat i Herbert Spencer – źródła myśli politycznej Janusza Korwin-Mikkego, [w:] Tomasz Sikorski, Adam Wątor: Marzyciele i realiści O roli tradycji w polskiej myśli politycznej od upadku powstania styczniowego do XXI wieku, Szczecin 2009, s. 620–632. ISBN 978-83-7518-140-1.
  69. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 150, 160.
  70. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 178.
  71. ↑ Janusz Korwin-Mikke: trzeba zanegować dorobek UE. wp.pl, 8 maja 2014. [dostęp 17 grudnia 2014]. Cytat: Trzeba całkowicie zanegować dorobek Unii Europejskiej, wypalić rozpalonym żelazem, bo wszystko, co zrobiła Unia, jest złem.
  72. ↑ Paweł Wojewódka: Korwin-Mikke: nienawidzę Unii Europejskiej. polskieradio.pl, 27 września 2011. [dostęp 17 grudnia 2014]. Cytat: Tak samo jak dobry Rosjanin nienawidził Związku Sowieckiego, tak jak dobry Niemiec nienawidził III Rzeszy, tak samo ja jako dobry Europejczyk nienawidzę Unii Europejskiej.
  73. ↑ Janusz Korwin-Mikke. Kowalski ma długi, Bęgowski ma długiego. „Angora”, s. 8, 12 maja 2013. Wydawnictwo Westa-Druk. ISSN 0867-8162. OCLC 68735191. 
  74. ↑ a b Jarosław Adamek: Korwin: Islam lepszy niż Unia Europejska. elka.pl, 21 lutego 2015. [dostęp 21 lutego 2015].
  75. ↑ Prawie remis. astercity.net. [dostęp 31 sierpnia 2014].
  76. ↑ Anatoli Karpov vs Janusz Korwin Mikke, Radom sim 2000. chessgames.com. [dostęp 20 czerwca 2010].
  77. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 50.
  78. ↑ Janusz Korwin-Mikke: Informacja o JKM. korwin-mikke.pl, 8 sierpnia 2014. [dostęp 6 lipca 2015].
  79. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 25, 32.
  80. ↑ Korwin-Mikke potwierdził doniesienia o dwójce jego dzieci. polskaniepodlegla.pl, 8 stycznia 2015. [dostęp 22 stycznia 2015].
  81. ↑ Janusz Korwin-Mikke w bazie Filmweb.[dostęp 19 września 2011].
  82. ↑ Skiba* – Wąchole (CD, Album) at Discogs. Discogs. [dostęp 16 marca 2014]. (ang.).
  83. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 200.
  84. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 181–182.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Prezesi Unii Polityki Realnej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Korwin-Mikke&oldid=44732319”