Kalendarium historii Wrocławia 1945–1988

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Kalendarium historii Wrocławia – uporządkowane chronologicznie wydarzenia we Wrocławiu od zakończenia II wojny światowej do końca roku 1988.

Lata 1945-1948[edytuj | edytuj kod]

Rok 1945[edytuj | edytuj kod]

Ostrów Tumski zniszczony wskutek działań wojennych
Szaberplac przy pl. Grunwaldzkim
Czyn społeczny w r. 1947 z udziałem prezydenta B. Kupczyńskiego
  • 14 marca Bolesław Drobner został mianowany prezydentem Wrocławia[1].
  • 10 maja odbyło się pierwsze zebranie Zarządu miasta[2].
  • 12 maja uruchomiono pierwszy prowizoryczny wodociąg[3].
  • 10 czerwca ukazał się pierwszy numer tygodnika „Nasz Wrocław”[4].
  • 16 czerwca
  • 26 czerwca ukazał się pierwszy numer tygodnika „Naprzód Dolnośląski” sygnowanego jako organ WKR Polskiej Partii Socjalistycznej Dolnego Śląska[4].
  • 29 czerwca odbyła się pierwsza polska uroczystość w Teatrze Miejskim, Akademia Morska. Koncert Miejskiej Orkiestry Symfonicznej pod batutą Stanisława Syryłły[7]
  • 19 lipca otwarto regularne połączenie kolejowe z Warszawą[8].
  • 27 lipca wydano zarządzenie dotyczące zmian nazw ulic. Przemianowano wówczas m.in. Adolf Hitlerstraße na Adama Mickiewicza, Bismarckstraße na ul. Bolesława Chrobrego, Matthiasstraße na Generalissimusa Józefa Stalina[9].
  • w sierpniu Antoni Zięba założył III Liceum Ogólnokształcące, jako drugą szkołę średnią w mieście. Pierwsza siedziba szkoły mieściła się w budynku przy ul. Jedności Narodowej 117, a po roku 1965 przeniesiono ją na ulicę Składową[10].
  • 2 sierpnia na konferencji poczdamskiej zapadła decyzja o przyznaniu Wrocławia Polsce. Rozpoczęło się przejmowanie miasta przez administrację polską[11].
  • 13 sierpnia ukazał się pierwszy numer „Trybuny Dolnoślą­skiej”, tygodnika Polskiej Partii Robotniczej[4].
  • 22 sierpnia na ulice Wrocławia wyruszył pierwszy tramwaj – z ul. Spółdzielczej na plac Grunwaldzki[12].
  • 1 września w szkołach ul. Nowowiejskiej (dawna Szkoła Ludowa im. Johanna Pestalozziego obecnie SP 1), przy ul. J. Ka­sprowicza na Karłowicach oraz przy ul. Rafała Krajeńskie­go 1 na Sępolnie (obecnie SP 45) oraz w liceum ogólnokształcącym przy ul. Poniatowskiego (obecne I Liceum Ogólnokształcące) rozpoczęto rok szkolny[13].
  • 8 września przedstawieniem „Halki” Stanisława Moniuszki rozpoczęła działalność Opera Wrocławska[13].
  • 12 października na terenie miasta wprowadzono godzinę policyjną[14].
  • 17 października wyszedł pierwszy wrocławski numer dziennika „Pionier”. późniejszego „Słowa Polskiego”. Poprzednie 44 numery były redagowane i drukowane w Legnicy[4].
  • 1 listopada otwarty został Miejski Teatr Dramatyczny[13].
  • 15 listopada otworzono Uniwersytet Wrocławski[15]. Na inaugurację pierwszy wykład w powojennej historii Wrocławia wygłosił prof. Kazimierz Idaszewski[16].
  • pod koniec roku we Wrocławiu mieszkało około 35 tys. Polaków, przybyłych głównie ze Lwowa, Krakowa, Warszawy i Wielkopolski[8].

Rok 1946[edytuj | edytuj kod]

Otwarcie Wystawy Ziem Odzyskanych, punktu kulminacyjnego wstępnego zagospodarowywania ziem zachodnich; od lewej Stanisław Szwalbe, Bolesław Bierut, Konstanty Rokossowski i Hilary Minc
Kongres Intelektualistów we Wrocławiu
  • otworzono hutę, należącą przed wojną do spółki Schaefer-Schael, zniszczoną w 73%. W roku 1947 zatrudniała 500 pracowników i wytwarzała 7200 ton metali kolorowych rocznie[17].
  • w styczniu utworzono Wrocławską Dyrekcję Odbudowy, aby skoordynować i przyśpieszyć działania w budownictwie[12].
  • w lutym liczba mieszkańców Wrocławia wynosiła 171 tys.[18].
  • 18 marca przy Oficerskiej Szkole Saperów założono klub sportowy Pionier – poprzednik Śląska Wrocław[19].
  • 4 maja odbyło się pierwsze posiedzenie Miejskiej Rady Narodowej[20].
  • w czerwcu zapadła decyzja o likwidacji targowiska, tzw. szaberplacu na pl. Grunwaldzkim[21].
  • 13 lipca zgodnie z uchwałą ZM przemianowano 150 wrocławskich ulic[9].
  • 21 lipca sprowadzono ze Lwowa do Wrocławia część zbiorów Ossolineum i płótna Panoramy Racławickiej[11].
  • 29 września – została otwarta rozgłośnia Lokalna Polskiego Radia – Radio Wrocław. Stacja nadawała na falach średnich z mocą 0,5 kW[22].
  • 1 listopada gazeta codzienna „Pionier” na życzenie czytelników zmieniła tytuł na „Słowo Polskie”[23][4].

Rok 1947[edytuj | edytuj kod]

  • zakończono zasadniczą fazę wysiedlania Niemców – do roku 1946 przesiedlono 160 tys. niemieckich mieszkańców Wrocławia[8], a w roku 1947 – 63 tysiące[24].
  • Państwowa Fabryka Maszyn Carl Waiden przyjęła nazwę „Fabryka Urządzeń Mechanicznych” (FUM); tego samego roku uruchomiono produkcję pił ramowych do metali, wiertarek kolumnowych i strugarek poprzecznych[25].
  • z połączenia dwóch klubów sportowych „Pionier” i „Podchorążak powstał Wojskowy Klub Sportowy Śląsk Wrocław[19].
  • 24 czerwca przyznano Gminie Wrocław kredyt 119 mln zł na prace remontowo-porządkowe w celu przygotowania miasta do Wystaw Ziem Odzyskanych[26].
  • 6 listopada zorganizowano ogólnowrocławski pokazowy czyn społeczny z udziałem prezydenta Bronisława Kupczyńskiego[26].
  • 1 grudnia zapadła decyzja rady miejskiej o utworzeniu targowiska na placu Nankiera[21].
  • w grudniu odbył się zjazd Polskiej Partii Socjalistycznej, na którym krytykowano ideę połączenia się z PPR[27].

Rok 1948[edytuj | edytuj kod]

  • 20 lipca odbył się we Wrocławiu demonstracyjny Kongres Jedności Młodzieży Polskiej, w którym wzięli udział przedstawiciele wszystkich organizacji młodzieżowych w Polsce[27].
  • 25 lipca została otwarta Wystawa Ziem Odzyskanych, która trwała do października. Odwiedziło ją 1,5 miliona ludzi[28].
  • w dniach 25-28 lipca w auli Politechniki Wrocławskiej odbył się Światowy Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju, w którym udział wzięło 400 osób z całego świata, związanych z nauką i sztuką[29].
  • podczas Kongresu Intelektualistów przebywający w hotelu Monopol Pablo Picasso stworzył symbol gołąbka pokoju, używanego następnie przez organizacje pokojowe[30].
  • 19 września miał miejsce ogólnopolski zjazd historyków, w którym minister oświaty Stanisław Skrzeszewski w swym programowym przemówieniu nakreślił konieczność rewizji dziejów zgodnie z duchem marksizmu[27].
  • 12 października odbyło się we Wrocławiu rozszerzone plenum Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego podczas którego zadecydowano o czystkach w zawodzie nauczycielskim[27].
  • 8 grudnia uruchomiono wrocławskie pogotowie ratunkowe, zlokalizowane przy Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża przy ul. Poniatowskiego 2. W czerwcu 1949 roku przeniesiono je do nowej siedziby przy ul. Mikołaja Reja 13[31].
  • 16 grudnia ukazał się pierwszy numer drugiego wrocławskiego dziennika, Gazety Robotniczej, będącej organem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[32]. Powstał z połączenia „Wrocławskiego Kuriera Ilustrowanego” (do 1947 „Naprzodu Dolnośląskiego”) i „Trybuny Dolnośląskiej”[4].
  • z końcem roku Wrocław przekroczył liczbę 300 tys. mieszkańców[8].

Lata 1949-1980[edytuj | edytuj kod]

Od 1949 do 1960[edytuj | edytuj kod]

Katedra wrocławska – widok obecny
Pomnik Aleksandra Fredry
  • 1949 – 2 kwietnia otwarto Teatr Żydowski[33].
    • 11 września odbyły się na Psim Polu Ogólnopolskie Uroczystości Dożynkowe[34].
  • 1950 – Wrocław liczył 315 tys. mieszkańców; blisko połowa z nich urodziła się na wsi[24].
  • 1951 – do Wrocławia przyłączono nowe miejscowości: Bieńkowice, Brochów, Jagodno, Klecinę, Lamowice Stare, Miłostów, Muchobór Wielki, Oporów, Ołtaszyn, Wojnów, Wojszyce, Zakrzów, Zgorzelisko[35].
    • WKS Śląsk Wrocław zmienił nazwę na OWKS i został dopuszczony do poszerzonej drugiej ligi[36].
    • 29 lipca konsekrowano wrocławską katedrę, odbudowaną ze zniszczeń wojennych[11].
    • Podzielono Uniwersytet Wrocławski na niezależne uczelnie[37].
  • 1952 – W wyniku reformy administracyjnej miasta w miejsce dotychczasowych komisariatów obwodowych Wrocław został podzielony na 5 dzielnic: Krzyki, Psie Pole, Fabryczna, Stare Miasto i Śródmieście[38][35].
  • 1953 – Wrocław uzyskał I miejsce w kraju pod względem średniej szybkości tramwajów, która wynosiła 14,5 km/h[39].
  • 1954 – Rozpoczęła się budowa Kościuszkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej położonej w okolicach ulic Świdnickiej i Tadeusza Kościuszki. Budowę zakończono w 1956 roku[40].
    • Żużlowcy Sparty Wrocław zdobyli po raz pierwszy w historii klubu wicemistrzostwo Polski; w następnym sezonie obronili tytuł[41].
  • 1955 – Wrocławska Państwowa Fabryka Wagonów rozpoczęła produkcję elektrycznego zespołu trakcyjnego EW55, będącego początkiem konstrukcji EN57 – pierwsze modele wyprodukowane w PRL[42].
    • Zakończono akcję wysiedlania ludności niemieckiej z Wrocławia[24].
  • 1956 – w mieście odbywały się demonstracje i wiece, na których wzywano do demokratyzacji życia w kraju[12].
    • Bolesław Kominek został biskupem administratorem archidiecezji wrocławskiej[43].
    • Zmieniono nazwę OWKS Wrocław na CWKS. Rok później klub wrócił do nazwy „Śląsk”[36].
    • Zainaugurowała swoją działalność audycja Radia Wrocław Studio 202. Nazwa pochodzi od numeru studia, gdzie po raz pierwszy zebrała się grupa inicjatywna: Izabela Sobkowicz, Włodzimierz Rosiński, Andrzej Waligórski, Hanna Jarosz i Stanisław Bockenheim[44].
    • 15 lipca na wrocławskim rynku postawiono przywieziony ze Lwowa pomnik Aleksandra Fredry[12].
    • W lipcu rozpoczął działalność Komitet Odbudowy Panoramy Racławickiej[12].
    • We wrześniu rozpoczęło działalność Towarzystwo Miłośników Wrocławia[12].
    • 4 października na pl. Grunwaldzkim doszło do 600-osobowej demonstracji studenckiej pod hasłem „My chcemy światła”. której pretekstem było wyłączenie światła w domach studenckich. Demonstracja udała się pod Urząd Wojewódzki, a następnie na rynek[45].
    • 26 listopada znaleziono zwłoki Chaima J, ofiary śmiertelnego postrzału. Była to pierwsza wrocławska ofiara seryjnego mordercy Władysława Baczyńskiego[46].
  • 1957 – przy ul. Pereca otwarto VII Liceum Ogólnokształcące, w 1984 roku przeniesiono je na ul. Kruczą[47].
    • W styczniu i w kwietniu seryjny morderca Władysław Baczyński dokonał kolejnych zbrodni we Wrocławiu. Jego ofiarami byli Józef S. i Józef W. Józef S. został zastrzelony w obecności swego 5-letniego syna[46].
    • W sierpniu zespół, CWKS Wrocław wrócił do nazwy WKS „Śląsk” Wrocław[36].
  • 1958 – Rozpoczęto prace budowlane poza ścisłym centrum miasta, dając początek kilku osiedlom, m.in. „Południe”[48].
  • 1959 – 13 września na lotnisku na Gądowie otwarto Wrocławski Salon Lotniczy, którego otwarcie przyciągnęło 200 tys. widzów[49].
  • 1960 – Liczba ludności Wrocławia wynosiła 432 tys[50].

Od 1961 do 1970[edytuj | edytuj kod]

Ubiór ochronny służby zdrowia w okresie epidemii ospy we Wrocławiu
Dworzec Wrocławskiej Kolei Dojazdowej na pl. Staszica
Wrocławski trzonolinowiec
  • 1961 – W zakładach Elwro przystąpiono po raz pierwszy w Polsce do przygotowania seryjnej produkcji maszyny cyfrowej UMC-1[25].
  • 1962 – Zakłady Elwro rozpoczęły produkcję komputera Odra 1002, dając początek serii komputerów tranzystorowych[25].
  • 1963 – 1 lipca zdiagnozowano pierwszy przypadek ospy prawdziwej. W wyniku epidemii zachorowało 99 osób a zmarło 7[54].
    • 8 lipca z powodu ospy zmarła pierwsza ofiara ospy, Leokadia Kowalow, pielęgniarka szpitala przy ul. Rydygiera[55].
    • 17 lipca w Słowie Polskim po raz pierwszy poinformowano mieszkańców Wrocławia o przypadkach ospy prawdziwej w mieście[55].
    • 22 lipca, mimo epidemii w mieście władze nie odwołały obchodów rocznicy Manifestu Lipcowego i Święta kwiatów[56].
    • 26 lipca liczba zachorowań na ospę prawdziwą w mieście wyniosła 31, w tym cztery ofiary śmiertelne[55].
    • 5 sierpnia zmarła ostatnia ofiara epidemii ospy we Wrocławiu, lekarz Stanisław Zawada[57].
    • 10 sierpnia w mieście zanotowano ostatni przypadek zachorowania na ospę prawdziwą[58].
    • 19 września Wrocław uznano za miasto wolne od epidemii ospy prawdziwej[59].
    • Wrocław był gospodarzem Mistrzostw Europy w koszykówce mężczyzn[60].
  • 1964 – 27 czerwca po meczu z GKS Katowice na Stadionie Olimpijskim, zakończonym remisem 1:1, drużyna Śląska Wrocław po raz pierwszy awansowała do I ligi piłki nożnej[61].
  • 1965 – Jerzy Grotowski przeniósł z Opola do Wrocławia teatr „Laboratorium 13 rzędów”[62].
  • 1966 – Nastąpiła inauguracja Muzyki Oratoryjno-Kantatowej „Wratislavia Cantans”[15].
  • 1967 – Oddano do użytku trzonolinowiec – eksperymentalny budynek modernistyczny, podwieszony na linach[64].
  • 1968 – Oddano do użytku budynek filharmonii wrocławskiej przy ul. Świerczewskiego[72].
    • 12 marca miał miejsce pierwszy wiec studencki, który po dwóch dniach przekształcił się w dwudniowy strajk okupacyjny, dzięki wstawiennictwu Alfreda Jahna u władz uznany został za legalny[73].
    • 14 marca miał miejsce wiec na pl. Grunwaldzkim, w którym wzięli udział studenci z uniwersytetu i politechniki. Wiec miał charakter spontaniczny a wzięło w nim udział ok. 500 osób. Manifestujący przeszli pod dworzec główny, gdzie doszło do starć z milicją[74].
    • 1 maja podczas pochodu z okazji Święta Pracy studenci politechniki nieśli hasła protestacyjne, np. „Aresztowani to jedni z nas” i wznosili okrzyki skierowane przeciw władzy[75].
    • W kwietniu nastąpiła fala aresztowań na wrocławskich uczelniach, związana z wydarzeniami marcowymi[76]
  • 1969 – Na ulice Wrocławia wyjechały dwa pierwsze tramwaje typu Konstal 102N, osiągające prędkość do 60 km/h[39].
  • 1970 – Śląsk Wrocław został po raz drugi mistrzem Polski w koszykówce pod wodzą trenera Ryszarda Stasika[77].
    • Do miasta przyłączono osiedle Pawłowice[78].
    • Na ulice miasta wyjechał odrestaurowany tramwaj „Jaś”. wyprodukowany w roku 1905. Po dwóch latach dołączono do niego drugi wagon, który nazwano „Małgosia”. Nazwa nawiązuje do kamieniczek w rynku[79][80].
    • 27 kwietnia oddano do użytku hotel Orbisu „Panorama” przy placu Dzierżyńskiego na 220 miejsc, drugi po Monopolu luksusowy hotel w mieście[81].
    • Liczba ludności Wrocławia wynosiła 526 tys[82].

Od 1971 do 1980[edytuj | edytuj kod]

Trasa W-Z na wysokości pl. Dominikańskiego
Ulica Drukarska, zespół osiedli Anna – Barbara – Celina – Dorota
Hotel Wrocław
  • 1971 – 22 kwietnia miała miejsce premiera filmu Złote Koło, w całości zrealizowanego w plenerach Wrocławia[83].
  • 1972 Mocą bulli papieskiej papieża Pawła VI unormowano status terytorialny archidiecezji wrocławskiej[23].
  • 1973 – Do miasta przyłączono Strachowice, Osiniec, Jarnołtowo, Żar, Mokrą, Marszowice, Jerzmanowo, Rędzin, Świniary, Widawę, Polanowice, Pracze Widawskie, Lipę Piotrowską i Kłokoczyce[38][35].
    • Przywrócono stanowisko prezydenta Wrocławia[84].
    • Satyryczna audycja Radia Wrocław Studio 202 zadebiutowała na antenie ogólnopolskiej, gdzie była nadawana aż do stanu wojennego[85].
    • 18 grudnia prezydent Czuliński poinformował o planie przebudowy centrum miasta i wybudowaniu trasy wschód – zachód. Wyburzeniu miało ulec część zabytkowego centrum, położonego na południe od rynku[86].
  • 1974 – Zreorganizowano doraźną pomoc medyczną w mieście. Po połączeniu Miejskiej i Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego powstał Dolnośląski Zespół Stacji Pogotowia Ratunkowego z siedzibą przy ul. Traugutta 112[31].
    • Rozpoczęła się budowa nowego dworca autobusowego na południe od dworca głównego, w miejscu parku zwanego nieoficjalnie Małpim Gajem[87] .
    • Otwarto ozonownię wody przy ul. Ślężnej[88].
    • Obraz Matki Boskiej Pocieszenia został przewieziony do Wrocławia, intronizowany w 1977 roku. Znajduje się w kościele św. Klemensa Dworzaka[89].
    • Zakończono budowę zespołu osiedli Południe, zwanych Anna, Barbara, Celina i Dorota, usytuowanych po obu stronach ul. Powstańców Śląskich. Zamieszkało w nich ok. 30 tys. wrocławian[90].
    • 10 marca zmarł arcybiskup wrocławski, kardynał Bolesław Kominek[91].
    • 2 czerwca przy ul. Wyścigowej oddano do użytku hotel Novotel[92].
    • 22 lipca otwarto zachodni, półtorakilometrowy odcinek trasy W-Z, łączący wschód miasta z zachodem[93].
    • We wrześniu zostało otwarte XIV Liceum Ogólnokształcące im. Polonii Belgijskiej przy ul. Szczytnickiej, które w krótkim czasie osiągnęło pozycję jednej z najlepszych szkół średnich w Polsce[94]. W roku 2002 zostało przeniesione do budynku dawnego Technikum Żeglugi Śródlądowej na ul. Brücknera[95].
    • 1 grudnia we wrocławskich tramwajach zlikwidowano obsługę konduktorską w liniach 7, 11, 23. W następnym roku komunikacja miejska przeszła w całości na system samoobsługowy[96].
  • 1975 – Zmieniły się kompetencje Miejskiej Rady Narodowej, powołano wspólną radę narodową dla województwa wrocławskiego i miasta Wrocławia, a funkcję przewodniczącego oddano pierwszemu sekretarzowi PZPR[97].
    • Decyzją Mariana Czulińskiego wysadzono w powietrze w roku 1975 średniowieczne Młyny Świętej Klary, znajdujące się pomiędzy Wyspą Słodową a Wyspą Bielarską. Za tę decyzję Czuliński został odwołany ze stanowiska[98].
    • Otworzono pieszy szlak wokół Wrocławia (znaki żółte). W roku 1986 otrzymał on imię Bronisława Turonia[99].
    • Pierwszy pożar garnizonowego kościoła pw. św. Elżbiety umiejscowionego tuż przy wrocławskim rynku, następny miał miejsce rok później. Odbudowę – powoli ciągnącą się przez lata 80. – częściowo zakończono dopiero w roku 1997[100].
    • 30 kwietnia na ul. Świdnickiej otwarto podziemne przejście pod ul. Kazimierza Wielkiego zwane Przejściem świdnickim. Przebudowano je w roku 2015[101].
    • 28 maja, wskutek reformy administracyjnej, Wrocław wraz z Poznaniem utraciły status miasta wydzielonego[102].
    • 22 lipca na placu Wolności równolegle ze Świętem Kwiatów odbyła się publiczna impreza „Pafawag miastu”. Fabryka zatrudniała wtedy 7800 osób[103].
    • 8 grudnia z Wrocławia wyruszył specjalnie przygotowany pociąg „Odra 2”. który zawiózł do Warszawy wrocławskich uczestników VII Zjazdu PZPR. Pociąg następnie obsługiwał trasę Wrocław – Warszawa[103].
  • 1976 – Na początku roku nocne tramwaje zastąpiono autobusami[39].
  • 1977 – Śląsk Wrocław zdobył mistrzostwo Polski w piłce nożnej, koszykówce i piłce ręcznej[107].
    • Otwarto nowoczesne centrum diagnostyki medycznej Dolmed[108].
  • 1978 – W maju rozpoczęto eliminowanie tramwajów z wrocławskiego rynku[39].
  • 1979 – Wyjątkowo sroga zima na kilka dni sparaliżowała miasto, a temperatury spadły poniżej 20 stopni. Stanowisko wojewody stracił Zbigniew Nadratowski, którego obciążono odpowiedzialnością za wyłączenie z eksploatacji wrocławskiej elektrociepłowni, na co spowodowało brak dopływu prądu do wrocławskich szpitali, w tym położniczych[110].
    • Śląsk Wrocław został po raz czwarty mistrzem Polski w koszykówce pod wodzą trenera Mieczysława Łopatki[111].
  • 1980 – Śląsk Wrocław został po raz piąty mistrzem Polski w koszykówce pod wodzą trenera Mieczysława Łopatki[112].
    • Oddano do użytku Hotel Wrocław przy ul. Powstańców Śląskich, zaprojektowany i wybudowany przez przedsiębiorstwo fińskie, z 300 pokojami, basenem i sauną[113].
    • 26 sierpnia wrocławskie zakłady przyłączyły się do strajków[11]. W zajezdni autobusowej przy ul. Grabiszyńskiej powstała wrocławska „Solidarność”[11].
    • 21 października rozpoczął się strajk głodowy kolejarzy, domagających się podwyżek uposażenia. Strajk trwał 144 godziny[114].
    • Liczba ludności Wrocławia wynosiła 618 tys[82].

Lata 1981-1988[edytuj | edytuj kod]

Poltegor w perspektywie ul. Powstańców Śląskich
Wizyta papieska na Partynicach w 1983
Rotunda Panoramy Racławickiej
Plakat „Pomarańczowej Alternatywy” zapowiadający happening ku czci „Dnia Wojska” z 12.10.1987 przedstawiający uzbrojone krasnoludki.
  • 1981 – Oddano do użytku Poltegor Centre przy ul. Powstańców Śląskich, najwyższy wieżowiec w mieście, o wysokości 90 m., liczący 25 kondygnacji[115].
    • Od września do października zanotowano serie zamieszek w mieście, m.in. w okolicy Powszechnego Domu Towarowego wywrócono radiowóz[116].
    • Śląsk Wrocław został po raz szósty mistrzem Polski w koszykówce pod wodzą trenera Mieczysława Łopatki[117].
    • Na początku grudnia działacze Solidarności, m.in. Józef Pinior, podjęli z konta Solidarności 80 mln zł[118].
    • 14 grudnia, dzień po wprowadzeniu stanu wojennego rozpoczęły się strajki okupacyjne. Spacyfikowano kilka zakładów pracy, m.in. FAT, Polar i Fadromę[119], które ogłosiły strajk generalny[120][118].
    • 14 grudnia podczas akcji pacyfikacyjnej na Politechnice Wrocławskiej zmarł Tadeusz Kostecki, uznawany za pierwszą ofiarę stanu wojennego[118].
    • 14 grudnia w miejsce „Słowa Polskiego”. „Gazety Robotniczej” i „Wieczoru Wrocławia” ukazał się „Monitor Dolnośląski:, o nakładzie 300 tys. egzemplarzy. Redaktorem naczelnym został Julian Bartosz[121].
    • Od 18 grudnia na ulicach miasta wojsko prowadziło akcję propagandową: rozdawano ulotki wzywające do zachowania spokoju, przekazywano komunikaty przy pomocy 63 ruchomych rozgłośni. Akcja trwała przez kilkanaście dni[122].
    • 31 grudnia ukazał się ostatni numer „Monitora Dolnośląskiego”; od nowego roku powrócono do wydawania oddzielnych dzienników. Wydano w sumie 13 numerów[121].
  • 1982 – 2 stycznia przywrócono wydawanie trzech wrocławskich gazet. W „Wieczorze Wrocławia” zwolniono 30% redakcji, w „Słowie Polskim” zwolniono 3 osoby, a w „Gazecie Robotniczej” 7 dziennikarzy[122].
    • W styczniu w 8 zakładach pracy odbyły się kilkugodzinne strajki związane z podwyżkami cen[118].
    • 9 maja WKS Śląsk Wrocław przegrał na własnym stadionie z Wisłą Kraków 0:1 w obecności ok. 30 tys. widzów. Mecz miał zadecydować o mistrzostwie Polski. Przebieg spotkania oceniono jako najbardziej podejrzany w polskiej piłce nożnej. Mistrzem został Widzew Łódź[123].
    • 13 czerwca, pół roku od wprowadzenia stanu wojennego, doszło do pierwszej dużej demonstracji, głównie w okolicach ul. Grabiszyńskiej, trwające do późnych godzin nocnych. Zatrzymano 150 osób[124].
    • 30 sierpnia w nocy na transformatorze w dzielnicy Sępolno oraz na bloku na Biskupinie zostały namalowane pierwsze krasnale, a ich autorem był Waldemar „Major” Fydrych[125].
    • 31 sierpnia 1982 odbyła się największa (ok. 50 tys. uczestników) i najbardziej burzliwa manifestacja w kraju od czasu wprowadzenia stanu wojennego: atakowano oddziały ZOMO, zmuszając je kilka razy do odwrotu[126]. W demonstracji zginął postrzelony śmiertelnie Kazimierz Michalczyk. Milicja zatrzymała 645 osób[124].
  • 1983 – Otwarto nowy stadion lekkoatletyczny przy ul. Skarbowców, pierwszy w kraju o tartanowej nawierzchni, budowany z myślą o lekkoatletycznych mistrzostwach świata[127].
  • 1984 – W czerwcu przywrócono funkcję prezydenta miasta Wrocławia, a został nim Stanisław Apoznański[98].
    • Oddano do użytku nowy szpital specjalistyczny przy ul. Kamieńskiego[48].
    • 24 marca otwarto przejście podziemne na placu 1 Maja[130].
  • 1985 – Zakończył działalność teatr „Laboratorium”[131].
    • Oddano do użytku hotel pielęgniarek przy ul. Ślężnej, zespół trzech budynków o różnych wysokościach i atrakcyjnej architekturze[132].
    • W czerwcu oddano do użytku Wzgórze Gomułki, dawne wysypisko gruzów z okresu oblężenia miasta na obszarze między ulicami Borowską, Ślężną, Dyrekcyjną i Kamienną. Po roku 1990 wzgórze przemianowano na im. gen. Andersa[133].
    • Odsłonięto kopię pręgierza w rynku, zniszczonego w lutym 1945 roku[134].
    • 14 czerwca Udostępniono do zwiedzania Panoramę Racławicką, sprowadzoną do miasta w roku 1946, następnie wywiezioną poza Wrocław – sam jej gmach (rotundę) wzniesiono już w latach 60. i 70[135].
  • 1986 – 1 czerwca podczas koncertu zorganizowanego z okazji Dnia Dziecka doszło do gorszącego incydentu z udziałem członka Lady Pank Jana Borysewicza, który obnażył się przed widownią. Koncert przerwano, a artysta został aresztowany[136].
  • 1987 – Zawarto umowę partnerską z Wiesbaden, obejmującą współpracę kulturalną, sportową i szkolną, w tym również wymianę uczniów[98].
    • Ślęza Wrocław po raz pierwszy zdobyła tytuł mistrza Polski w koszykówce kobiet[138].
    • Śląsk Wrocław został po raz siódmy mistrzem Polski w koszykówce pod wodzą trenera Arkadiusza Konieckiego[139].
    • 24 czerwca na stadionie Odry Opole WKS Śląsk pokonał po konkursie rzutów karnych GKS Katowice 4:3 i zdobył po raz drugi puchar Polski w piłce nożnej[140].
    • 6 grudnia odbył się happening Pomarańczowej Alternatywy. Na ulicę wyszło 30 Świętych Mikołajów, których aresztowała milicja[141].
  • 1988 – 1 maja miała miejsce ostatnia nielegalna manifestacja okresu komunizmu – starcie sympatyków i członków NSZZ Solidarność z milicją[142].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 272.
  2. ↑ Okólska 2005 ↓, s. 9.
  3. ↑ Okólska 2005 ↓, s. 13.
  4. ↑ a b c d e f Wanda Szajkiewicz. Prasa wrocławska w roku 1945. „Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego 12/1,”. s. 57-84. 
  5. ↑ Wojciech Prastowski: Odkrywamy Wrocław: Powojenne kina. W: Tu Wrocław [on-line]. 2011-01-16. [dostęp 2017-11-21].
  6. ↑ Historia – początki. W: I KS Ślęza Wrocław [on-line]. [dostęp 2017-11-30].
  7. ↑ Mieczysław Markowski, DIARIUSZ FAKTÓW KULTURY ŚLĄ SK IEJ'1945—1940., „XVII.Przegląd Zachodni, n r 3-4,”, 1950, s. 273.
  8. ↑ a b c d Czerwiński 1993 ↓, s. 36.
  9. ↑ a b Okólska 2005 ↓, s. 36.
  10. ↑ Trójka obchodzi 70 lat – okrągły jubileusz słynnego ogólniaka. W: wrocław.pl [on-line]. 2016-10-06. [dostęp 2017-11-26].
  11. ↑ a b c d e Historia Wrocławia – kalendarium. W: wrocław.pl [on-line]. 2013-09-17. [dostęp 2017-11-16].
  12. ↑ a b c d e f Przemysław Dudek: Koncepcje odbudowy powojennego Wrocławia 1 945- 1956 – między miastem prowincjonalnym a drugą metropolią kraju. [dostęp 2017-11-16].
  13. ↑ a b c Okólska 2005 ↓, s. 40.
  14. ↑ Okólska 2005 ↓, s. 22.
  15. ↑ a b Historia Wrocławia. W: Visit Wroclaw [on-line]. [dostęp 2017-11-16].
  16. ↑ Dziś rocznica pierwszego wykładu w dziejach polskich uczelni powojennego Wrocławia. W: Tu Wrocław [on-line]. 2017-11-15. [dostęp 2017-11-24].
  17. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 164.
  18. ↑ Kubiczek 1994 ↓, s. 171.
  19. ↑ a b Śląsk Wrocław – historia. s. wrocław.pl. [dostęp 2017-11-30].
  20. ↑ Okólska 2005 ↓, s. 16.
  21. ↑ a b Okólska 2005 ↓, s. 32.
  22. ↑ Polskie Radio Wrocław nadaje od 1946 roku. W: Radio Wrocław [on-line]. [dostęp 2017-11-24].
  23. ↑ a b Kulak 1997 ↓, s. 277.
  24. ↑ a b c Kulak 1997 ↓, s. 278.
  25. ↑ a b c d Czerwiński 1993 ↓, s. 166.
  26. ↑ a b Okólska 2005 ↓, s. 34.
  27. ↑ a b c d Instytut Pamięci Narodowej: Polska pod reżimem komunistycznym – sprawozdanie z sytuacji w kraju. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-7629-991-4.
  28. ↑ Wystawa Ziem Odzyskanych – Wrocław 1948. W: Dzieje.pl [on-line]. 2009-06-16. [dostęp 2017-11-13].
  29. ↑ Zygmunt Woźniczka. Wrocławski Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju. „Kwartalnik Historyczny”. 2 (1987), s. 130–155, 1987. 
  30. ↑ Monopol we Wrocławiu. W: Bryła.pl [on-line]. 2009-12-10. [dostęp 2017-11-30].
  31. ↑ a b Historia Pogotowia Ratunkowego we Wrocławiu. W: NFZ [on-line]. [dostęp 2017-11-16].
  32. ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 130.
  33. ↑ Powojenny Teatr Żydowski we Wrocławiu. Za wsparcie budowy dawali sardynki i kalesony (www.tvn24.pl). W: tvn24 [on-line]. 2014-02-08. [dostęp 2017-11-19].
  34. ↑ Beata Maciejewska: Plon niesiemy, plon. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2003-03-06. [dostęp 2017-11-26].
  35. ↑ a b c Edward Czapiewski. Wokół podziałów administracyjnych Wrocławia i dyskusji nad reformą rad osiedlowy. „Pamięć i Przyszłość (kwartalnik)”, s. 33–52, 2016. 
  36. ↑ a b c 70 lat Śląska – Trudne początki. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. [dostęp 2017-12-02].
  37. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 289.
  38. ↑ a b Uchwała NR XXX/179/91 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 5 października 1991 roku. W: Rada Miejska Wrocławia [on-line]. 1991-10-05. [dostęp 2017-11-20].
  39. ↑ a b c d Mkną po szynach.... W: Spacer po Wrocławiu [on-line]. 2013-08-29. [dostęp 2017-11-24].
  40. ↑ Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa. 2015-05-09. s. Skarby kultury. [dostęp 2018-01-18].
  41. ↑ Historia Sparty Wrocław. W: WTS Sparta Wrocław [on-line]. [dostęp 2017-11-30].
  42. ↑ „Żółtek lepszy od Pendolino”. W: Gazeta Bankowa [on-line]. 2015-01-03. [dostęp 2017-11-26].
  43. ↑ Bolesław Kominek – biografia. [dostęp 2017-11-29].
  44. ↑ a b STUDIO 202. W: Radio Wrocław [on-line]. 016-07-11. [dostęp 2017-11-28].
  45. ↑ Wydarzenia Października 1956 we Wrocławiu. [dostęp 2017-11-25].
  46. ↑ a b c Cena śmierci. Zemsta na byłym szefie. W: Onet.pl [on-line]. 2012-02-08. [dostęp 2017-11-28].
  47. ↑ Jubileusz 50-lecia LO nr VII. [dostęp 2017-11-26].
  48. ↑ a b Czerwiński 1993 ↓, s. 37.
  49. ↑ 1959 – Wrocławski Salon Lotniczy. W: Wratislaviae Amici [on-line]. [dostęp 2017-11-28].
  50. ↑ Kubiczek 1994 ↓, s. 156.
  51. ↑ Hotel Monopol. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2015-09-18. [dostęp 2017-11-30].
  52. ↑ Hanna Wieczorek: 22 lipca: jak dawniej świętowano w Polsce i co zostało do dziś?. W: Nasze Miasto Wrocław [on-line]. 2013-07-22. [dostęp 2017-11-14].
  53. ↑ Historia ośrodka. W: Telewizja Wrocław [on-line]. 2010-04-06. [dostęp 2017-11-24].
  54. ↑ Julita Kamionkowska: Ostatnia wizyta Czarnej Pani – epidemia ospy prawdziwej we Wrocławiu. W: Histmag [on-line]. 2013-07-15. [dostęp 2017-09-17].
  55. ↑ a b c Trzaskowska 2008 ↓, s. 43.
  56. ↑ Trzaskowska 2008 ↓, s. 45.
  57. ↑ Trzaskowska 2008 ↓, s. 46.
  58. ↑ Trzaskowska 2008 ↓, s. 47.
  59. ↑ Trzaskowska 2008 ↓, s. 48.
  60. ↑ Wrocław – strefa zamknięta, strefa otwarta. W: Łukasz Cegliński, Marek Cegliński: Srebrni chłopcy Zagórskiego. Warszawa: Studio AWP, 2013, s. 12. ISBN 978-83-85740-25-4.
  61. ↑ Historia: Awans do ekstraklasy w 1964 roku. W: Śląsk Wrocław [on-line]. 2016-11-01. [dostęp 2017-11-25].
  62. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 294.
  63. ↑ Historia polskiej ligi. W: Polska Liga Koszykówki [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  64. ↑ Trzonolinowiec, zwany wisielcem. Jedyny taki budynek w Polsce. W: Bryła.pl [on-line]. 2015-05-20. [dostęp 2018-01-18].
  65. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 41.
  66. ↑ Tomasz Sikora: Mrówkowiec – wrocławska Superjednostka!. W: Radio Wrocław [on-line]. 2016-03-10. [dostęp 2017-11-15].
  67. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 169-169.
  68. ↑ Historia Dworca Głównego we Wrocławiu. W: PKP Wrocław [on-line]. [dostęp 2018-01-18].
  69. ↑ Magda Podsiadły, Małgorzata Matuszewska: Jak we Wrocławiu kręcono „Stawkę większą niż życie”. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2014-11-27. [dostęp 2017-11-25].
  70. ↑ Akta W. Tragedia podczas Żakinady na Wzgórzu Partyzantów. W: 2015-01-25 [on-line]. Gazeta Wyborcza. [dostęp 2017-10-04].
  71. ↑ Roland lecący do Trzebnicy. Historia wrocławskiej wąskotorówki (www.tvn24.pl). W: tvn24 [on-line]. 2013-04-27. [dostęp 2017-11-19].
  72. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 171.
  73. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 296.
  74. ↑ Suleja 2008 ↓, s. 70-85.
  75. ↑ Suleja 2008 ↓, s. 275.
  76. ↑ Suleja 2008 ↓, s. 271.
  77. ↑ Historia polskiej ligi. W: Polska Liga Koszykówki [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  78. ↑ Marcin Torz: Mój Reporter: Czy Wrocław będzie większy?. W: Gazeta Wrocławska [on-line]. 2013-04-09. [dostęp 2018-01-18].
  79. ↑ Tramwaj turystyczny Jaś i Małgosia. W: Wratislaviaw Amici [on-line]. [dostęp 2017-11-28].
  80. ↑ Turystyczny tramwaj zabytkowy „Jaś i Malgosia”. [dostęp 2017-11-28].
  81. ↑ Hotel Panorama (dawny). W: Wratislaviae Amici [on-line]. [dostęp 2017-11-30].
  82. ↑ a b Kubiczek 1984 ↓, s. 156.
  83. ↑ Sylwia Kucharska: Wrocław i film.
  84. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 300.
  85. ↑ Mariusz Urbanek: Pero, pero-o-o..., bilans musi wyjść na zero. Historia kabaretu Elita. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2014-12-08. [dostęp 2017-11-28].
  86. ↑ Magda Nogaj: Autostrada przez centrum. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2017-11-29. [dostęp 2017-11-30].
  87. ↑ Wrocław: Hotel na miejscu starego dworca PKS. W: Nasze Miasto Wrocław [on-line]. 2012-05-14. [dostęp 2017-11-06].
  88. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 38.
  89. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 165.
  90. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 169-170.
  91. ↑ Kardynał Bolesław Kominek, Arcybiskup Metropolita Wrocławski.. W: Centrum Historii Zajezdnia [on-line]. [dostęp 2017-11-24].
  92. ↑ Hotel Novotel Wrocław City. W: Wratislaviae Amici [on-line]. [dostęp 2017-11-30].
  93. ↑ Najważniejsze państwowe święto w PRL-u. 2017-11-06. s. wrocław.pl. [dostęp 2017-11-15].
  94. ↑ Czternastka: kartki z życia szkoły. W: Portal edukacyjny Perspektywy [on-line]. [dostęp 2017-11-12].
  95. ↑ Miejsce 4. LO nr XIV im. Polonii Belgijskiej we Wrocławiu. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. [dostęp 2017-11-21].
  96. ↑ Wrocławska komunikacja miejska w PRL-u. W: wrocław.pl [on-line]. 2016-07-01. [dostęp 2017-11-23].
  97. ↑ a b Kulak 1997 ↓, s. 300-301.
  98. ↑ a b c Hanna Wieczorek: Od Drobnera do Dutkiewicza, czyli poczet prezydentów Wrocławia. W: Polska Times [on-line]. 2010-11-19. [dostęp 2017-11-15].
  99. ↑ Jerzy Maciejewski: Na spacerowym szlaku dookoła Wrocławia. Wrocław: Wydawnictwo Agencji Turystycznej „Akros”, 1991, s. 4.
  100. ↑ Nieznany Wrocław – dwieście schodów w górę. W: wrocław.pl [on-line]. 2015-02-23. [dostęp 2017-11-16].
  101. ↑ Przejście Świdnickie. Pamiątka po kultowym miejscu. W: wrocław.pl [on-line]. 2015-08-12. [dostęp 2017-11-28].
  102. ↑ 28 maja 1975 r. Nowy podział administracyjny. W: Interia.pl [on-line]. 2016-05-28. [dostęp 2017-11-16].
  103. ↑ a b Pafawag – przemysłowa wizytówka Wrocławia w czasach PRL-u. W: wrocław.pl [on-line]. 2016-11-28. [dostęp 2017-11-26].
  104. ↑ Historia polskiej ligi. W: Polska Liga Koszykówki [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  105. ↑ 70 lat Śląska – Puchar jest nasz!. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. [dostęp 2017-12-02].
  106. ↑ Beata Maciejewska: Dekady mojego Wrocławia. Lata 70.. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2005-05-24. [dostęp 2017-12-01].
  107. ↑ Jarosław Maliniak: 35 lat temu Śląsk Wrocław też był mistrzem. 2012-05-17. [dostęp 2017-11-17].
  108. ↑ Gierek i komputery. Technologiczny „ewenement bloku wschodniego” (www.tvn24.pl). W: tvn [on-line]. 2014-03-29. [dostęp 2017-11-19].
  109. ↑ Magda Nogaj: Opóźniona inwestycja. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2017-11-29. [dostęp 2017-11-30].
  110. ↑ Cezary Kaszewski: Życie zamarło w mieście i na wsi. 2009-01-09. [dostęp 2017-11-16].
  111. ↑ Historia polskiej ligi. W: Polska Liga Koszykówki [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  112. ↑ Historia polskiej ligi. W: Polska Liga Koszykówki [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  113. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 170.
  114. ↑ Głodówka wrocławskich kolejarzy. W: Radio Wrocław [on-line]. [dostęp 2017-11-24].
  115. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 169.
  116. ↑ Jesień 1981: Zamieszki we Wrocławiu. W: Radio Wrocław [on-line]. [dostęp 2017-11-24].
  117. ↑ Historia polskiej ligi. W: Polska Liga Koszykówki [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  118. ↑ a b c d Historia dolnośląskiej “Solidarności”. W: Solidarność Wrocław [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  119. ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 143.
  120. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 302.
  121. ↑ a b Ligarski 2016 ↓, s. 131.
  122. ↑ a b Ligarski 2016 ↓, s. 156.
  123. ↑ Artur Brzozowski: Zobacz, jak Wisła Kraków kiedyś Śląsk Wrocław przekręciła. W: 2012-05-05 [on-line]. s. Sport.pl. [dostęp 2017-11-21].
  124. ↑ a b Beata Maciejewska: Dekady mojego Wrocławia. Lata 80.. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2005-06-12. [dostęp 2017-12-01].
  125. ↑ Skąd we Wrocławiu wzięły się krasnale?. W: Onet Podróże [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  126. ↑ 35 lat temu wprowadzono stan wojenny. Tak wyglądał Wrocław. W: Gazeta Wrocławska [on-line]. 2016-12-13. [dostęp 2017-11-15].
  127. ↑ „Tu trawa była zawsze zielona”. Dawniej centrum sportowych zmagań, dziś ruina (www.tvn24.pl). W: tvn24 [on-line]. 2014-06-21. [dostęp 2017-11-19].
  128. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 85.
  129. ↑ Halina Wieczorek: Wrocław odżył po wizycie papieża. W: Gazeta Wrocławska [on-line]. 2008-06-23. [dostęp 2017-11-15].
  130. ↑ Plac Jana Pawła II. W: Wratislaviae Amici [on-line]. [dostęp 2017-11-29].
  131. ↑ Czerwiński 1993 ↓, s. 40.
  132. ↑ Nietypowe budynki we Wrocławiu – hotel pielęgniarek. W: Nasze Miasto Wrocław [on-line]. [dostęp 2017-11-28].
  133. ↑ Wrocław w szczegółach: Wzgórze Andersa. W: Gazeta Wrocławska [on-line]. 2010-01-29. [dostęp 2017-11-16].
  134. ↑ Miejsce spotkań w cieniu egzekucji (www.tvn24.pl). W: tvn24 [on-line]. 2012-11-24. [dostęp 2017-11-19].
  135. ↑ Panorama Racławicka – co zwiedzamy?. W: Panorama Racławicka [on-line]. [dostęp 2017-11-25].
  136. ↑ Rafał Zieliński: Panasewicz o obnażaniu się we Wrocławiu. Ktoś to pamięta?. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. 2015-02-27. [dostęp 2017-11-26].
  137. ↑ Iron Maiden Setlist. W: Setlist [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  138. ↑ Czekały 30 lat. Ślęza Wrocław mistrzem Polski. W: sport.tvp.pl [on-line]. 2017-05-03. [dostęp 2017-11-23].
  139. ↑ Historia polskiej ligi. W: Polska Liga Koszykówki [on-line]. [dostęp 2017-11-26].
  140. ↑ 70 lat Śląska – Puchar Polski plus Superpuchar. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. [dostęp 2017-12-02].
  141. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 305.
  142. ↑ Kulak 1997 ↓, s. 307-308.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Halina Okólska: Władze miejskie Wrocławia w latach 1945–1948. Wrocław: Rada Miejska Wrocławia, 2005. ISBN 83-919528-4-3.
  • Grażyna Trzaskowska: Epidemia czarnej ospy we Wrocławiu w 1963 roku. Wrocław: Stowarzyszenie na rzecz Promocji Dolnego Śląska, 2008. ISBN 978-83-923255-9-8.
  • Janusz Czerwiński: Wrocław – przewodnik. Wrocław: Leopoldinum, 1993. ISBN 83-85220-14-3.
  • Teresa Kulak: Wrocław Przewodnik historyczny. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997.
  • Sebastian Ligarski: Środki masowego zaklamania – Gadzinówki w okresie stanu wojennego. Szczecin: Instytut Pamięci Narodowej, 2016.
  • Franciszek Kubiczek: Historia Polski w Liczbach – ludność, terytorium. Warszawa: GUS, 1994.
  • Włodzimierz Suleja: Dolnośląski marzec – anatomia protestu. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2008.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kalendarium_historii_Wrocławia_1945–1988&oldid=62044629”