Mariusz Bonaszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mariusz Bonaszewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 sierpnia 1964
Koszalin

Zawód

aktor

Współmałżonek

Dorota Landowska

Lata aktywności

od 1984

Zespół artystyczny
Teatr Narodowy
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Mariusz Bonaszewski (ur. 26 sierpnia 1964 w Koszalinie) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny, dubbingowy i radiowy.

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Krzywoustego w Słupsku i Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (1988).

Filmy i seriale[edytuj | edytuj kod]

Bonaszewski należy do aktorów, którzy skupiają się raczej na karierze teatralnej. W filmie zadebiutował w roku 1986 niewielką rolą w Maskaradzie Janusza Kijowskiego. Od czasu do czasu pojawia się jednak w filmach, serialach telewizyjnych oraz dubbingach. Współpracował m.in. z takimi reżyserami, jak Teresa Kotlarczyk, Władysław Pasikowski, Andrzej Trzos-Rastawiecki.

Do ważniejszych ról filmowych można zaliczyć Anda w Świetle odbitym, Świra w Zakładzie, Kostka w Gnojach i Jozuego w Metanoi. Popularność przyniosła mu rola profesora medycyny, nauczyciela akademickiego, Jana Sarapaty w serialu Na dobre i na złe. W Glinie Pasikowskiego również wcielił się w rolę lekarza Krzysztofa, tym razem jednak bohatera zdecydowanie negatywnego.

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

Filmy dokumentalne[edytuj | edytuj kod]

  • 1995: Roman Dmowski (reż. Marian Kubera)
  • 1997: Jest taka pieśń... (reż. Marian Kubera)
  • 1997: Nadwiślańskie Soplicowo (reż. L. Smolińska, M. Sroka) – lektor
  • 1999: Warszawska Niobe (reż. L. Smolińska) – recytacja wierszy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego
  • 2005: Józef Mehoffer. Witraże życia (reż. Stanisław Kubiak) – lektor
  • 2006: Stanisława Brzozowskiego życie wśród skorpionów (reż. L. Smolińska, M. Sroka)
  • 2008: Po latach niewoli wstaje Polska... 1914–1918 jako Józef Piłsudski (reż. L. Smolińska, M. Sroka)
  • 2013: Klamra. W przedsionku śmierci jako Adam Lazarowicz (reż. J. Lipski, P. Mielech)
  • 2019: Łukasiewicz: nafciarz, romantyk jako Ignacy Łukasiewicz (reż. M. Wójcik)

Seriale[edytuj | edytuj kod]

Teatr[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze kroki na scenie stawiał w Słupskim Teatrze Dramatycznym (1984), gdzie trafił zaraz po ukończeniu liceum[2]. W latach 1988–1997 był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, gdzie współpracował m.in. z reżyserem Maciejem Prusem. Jedną z najważniejszych ról zagranych w tym teatrze był Konstanty Trieplew w Mewie Czechowa. Bardzo dobrze ocenili ją krytycy. Rok później otrzymał możliwość zagrania Hamleta w dość kontrowersyjnej i prowokacyjnej inscenizacji Andrzeja Domalika[3]. Rolę tę szczególnie ciepło przyjęła publiczność, zwłaszcza nastoletnia[4].

Przez pewien czas Bonaszewski współpracował z wrocławskim Teatrem Polskim, gdzie miał możliwość grać w spektaklach reżyserowanych przez Jerzego Jarockiego. Współpraca ta okazała się dla aktora znacząca. Zagrał m.in. Fryderyka Wettera w Kasi z Heilbronnu w 1994 roku i tytułowego Płatonowa w r. 1996. Ta ostatnia rola jest określana przez krytyków jako karykatura Hamleta w rosyjskim wydaniu i została przez nich wysoko oceniona[3].

Od 1997 roku Mariusz Bonaszewski należy do zespołu Teatru Narodowego w Warszawie. Grywa tam w klasyce polskiej (m.in. Nos w Weselu i Piotr Wysocki w Nocy listopadowej w 2000, Leonard w Nie-Boskiej komedii w 2002) i obcej (Edgar w Królu Learze w 1998, Piotr Trofimow w Wiśniowym sadzie w 2000, Tomasz Mowbray w Ryszardzie II w 2004, Tezeusz w Fedrze i Mecenas Helmer w Norze w 2006).

W 2001 zagrał główną rolę, psychopatę Tinkera, w kontrowersyjnej sztuce Sarah Kane Oczyszczeni, zrealizowanej przez Wrocławski Teatr Współczesny, Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Rozmaitości w Warszawie, Hebbel-Theater w Berlinie i Theor-Europejski Komisji Kultury[5].

Współpracuje także z teatrem radiowym i z Teatrem Telewizji.

Spektakle teatralne[edytuj | edytuj kod]

Słupski Teatr Dramatyczny

PWST, Warszawa

  • 1987: Czyste szaleństwo (program składany) jako Don Juan, Hamlet, Ludomir (reż. Jan Englert)
  • 1987: Bezimienne dzieło jako Cynga (reż. J. Englert)

Teatr Dramatyczny, Warszawa

Teatr Polski, Wrocław

  • 1994: Kasia z Heilbronnu jako Fryderyk Wetter (reż. Jerzy Jarocki) – gościnnie
  • 1996: Płatonow – Akt pominięty jako Michał Płatonow (reż. J. Jarocki)
  • 1997: Pieśń o blasku wody (reż. Andrzej Wajda)
  • 1998: Historia PRL według Mrożka jako Superiusz; Internowany I (reż. J. Jarocki)

Teatr „Scena Prezentacje”, Warszawa

  • 1995: Ninoczka (reż. Romuald Szejd)

Teatr Narodowy, Warszawa

  • 1997: Noc listopadowa. Sceny dramatyczne jako Piotr Wysocki (reż. Jerzy Grzegorzewski)
  • 1998: Król Lear jako Edgar (reż. M. Prus)
  • 1999: Wybrałem dziś zaduszne święto jako Samuel (reż. Janusz Wiśniewski)
  • 1999: Nowe Bloomusalem jako Stefan Dedalus (reż. J. Grzegorzewski)
  • 2000: Wesele jako Nos (reż. J. Grzegorzewski)
  • 2000: Jestem przychodzień
  • 2000: Wiśniowy sad jako Piotr Trofimow (reż. M. Prus)
  • 2000: Noc listopadowa (nowa wersja) jako Piotr Wysocki (reż. J. Grzegorzewski)
  • 2001: Akropolis jako Konrad z Wyzwolenia; Hektor; Jakub; Harfiarz (reż. Ryszard Peryt)
  • 2002: Nie-Boska komedia jako Leonard (reż. J. Grzegorzewski)
  • 2002: Kurka Wodna jako ON – Edgar Wałpor (reż. J. Englert)
  • 2003: Ostatni (reż. Tadeusz Bradecki)
  • 2004: Błądzenie jako Józio, Książę Filip, Szarm, Witold II (reż. J. Jarocki)
  • 2004: Ryszard II jako Tomasz Mowbray (reż. Andrzej Seweryn)
  • 2005: Kosmos jako Ludwik (reż. J. Jarocki)
  • 2006: Fedra jako Tezeusz (reż. M. Prus)
  • 2006: Nora jako mecenas Helmer (reż. A. Olsten)
  • 2007: Miłość na Krymie jako Rudolf Rudolfowicz Wolf (reż. J. Jarocki)
  • 2007: Stara kobieta wysiaduje jako kelner (reż. Stanisław Różewicz)
  • 2007: Terminal 7 jako syn I (reż. A. Domalik)
  • 2008: Otello jako Iago (reż. A. Olsten)

Wrocławski Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego

  • 2001: Oczyszczeni jako Tinker (reż. K. Warlikowski)
  • 2005: Nie do pary jako Leon (reż. Agnieszka Olsten) – gościnnie

Teatr Śląski im. S. Wyspiańskiego, Katowice

Teatr Wybrzeże

  • 2009: Zmierzch bogów jako Friederich Bruckmann (reż. Grzegorz Wiśniewski)

Spektakle Teatru Telewizji[edytuj | edytuj kod]

  • 1988: Bezimienne dzieło jako Cynga (reż. J. Englert)
  • 1989: Przebudzenie wiosny jako Ernest (reż. P. Cieślak)
  • 1993: Książę Homburg jako Hr. Morner (reż. Krzysztof Lang)
  • 1994: Dzieci słońca jako Dymitr (reż. A. Domalik)
  • 1995: Mały Książę jako mężczyzna-Mały książę (reż. Natalia Koryncka-Gruz)
  • 1995: Aktor jako hrabia Jerzy (reż. M. Prus)
  • 1995: Kasia z Heilbronnu jako hrabia vom Strahl (reż. J. Jarocki)
  • 1996: Gra kłamstw jako Adrian (reż. N. Koryncka-Gruz)
  • 1996: Agata jako On (reż. A. Domalik)
  • 1996: Mąż, Żona, Dziewczyna i... jako mąż, Makbet, Otello (reż. Radosław Piwowarski)
  • 1996: Kość w gardle jako John (reż. Jerzy Zalewski)
  • 1997: Sonata petersburska jako Myszkin (reż. A. Domalik)
  • 1997: Śledztwo jako porucznik Gregory (reż. Waldemar Krzystek)
  • 1997: Katarzyna jako Koromysłow (reż. Barbara Sass)
  • 1997: Puszka Pandory jako Alwa (reż. S. Różewicz)
  • 1997: Matka Courage i jej dzieci jako Eilif (reż. Laco Adamik)
  • 1997: Śmierć w Tyflisie jako mężczyzna (reż. Maciej Dejczer)
  • 1998: Ksiądz Marek jako Starościc (reż. Krzysztof Nazar)
  • 1998: Płatonow. Akt pominięty jako Płatonow (reż. J. Jarocki)
  • 1998: Ściana Artura, czyli Co zrobimy z Henriettą jako Dino (reż. L. Adamik)
  • 1998: Cesarski szaleniec jako Tymoteusz von Bock (reż. W. Krzystek)
  • 1999: Don Kichot jako Samson (reż. A. Domalik)
  • 1999: Noce sióstr Bronte jako lord Byron (reż. M. Prus)
  • 1999: Bigda idzie! jako Tadeusz Mieniewski (reż. A. Wajda)
  • 1999: Historia PRL według Mrożka jako Superiusz, Internowany I, Anatol (reż. J. Jarocki)
  • 1999: Mania czy Ania jako Ludwik Palffy (reż. Jerzy Bielunas)
  • 2000: Miłość to takie proste jako Jonas (reż. Małgorzata Kopernik)
  • 2000: Dragon jako oficer (reż. S. Różewicz)
  • 2000: Grzechy starości jako Charles Baudelaire (reż. Maciej Wojtyszko)
  • 2001: Beatrix Cenci jako ksiądz Negri (reż. J. Englert)
  • 2001: Łzy jako On (reż. Filip Zylber)
  • 2003: Edward II jako Mortimer (reż. M. Prus)
  • 2003: Śmiech w ciemności jako Axel Rex (reż. F. Bajon)
  • 2003: Powtórka jako Stefan (reż. Feliks Falk)
  • 2004: Intryga i miłość jako Wurm (reż. M. Prus)
  • 2006: Tajny agent jako Michaelis (reż. Krzysztof Zaleski)
  • 2006: Juliusz Cezar jako Kasjusz (reż. J. Englert)
  • 2006: Techniki negocjacyjne jako Jacek Gott (reż. Magdalena Piekorz)
  • 2006: Dzikuska jako Bodzio (reż. Łukasz Wylężałek)
  • 2007: Pastorałka jako Archanioł Gabriel; Syn Gospodarza (reż. L. Adamik)
  • 2007: Chryje z Polską, czyli Rzecz o Stanisławie Wyspiańskim jako S. Wyspiański (reż. M. Wojtyszko)
  • 2007: Wyzwolenie jako Geniusz (reż. M. Prus)
  • 2008: Błądzenie jako Witold II, Józio, Szarm (reż. J. Jarocki)
  • 2008: Mord założycielski jako Bolesław Mołojec „Długi” (reż. Jacek Raginis, Maciej Pisuk)
  • 2017: Marszałek jako Piłsudski (reż. K. Lang)

Dubbing[edytuj | edytuj kod]

Spektakle Teatru Polskiego Radia[edytuj | edytuj kod]

  • 1994: Dialog o Zmartwychwstaniu Pańskim (reż. Danuta Jagła)
  • 1994: Ład serca jako Seweryn Gejżanowski (reż. Waldemar Modestowicz)
  • 1999: Podróż sentymentalna jako Yorik (reż. W. Modestowicz)
  • 2001: Blaszany flet jako Nico (reż. Wojciech Markiewicz)
  • 2002: Pałac jako Jakub (reż. Jan Warenycia)
  • 2002: Han z Islandii jako narrator (reż. J. Warenycia)
  • 2002: Wiosna jako Józef (reż. J. Warenycia)
  • 2005: Szalona lokomotywa jako Mikołaj (reż. J. Warenycia)
  • 2008: Cała prawda jako Artur (reż. J. Warenycia)
  • 2008: Powroty jako Andrzej (reż. W. Modestowicz)
  • 2008: Ostatni akt jako Eugeniusz (reż. Janusz Kukuła)
  • 2009: Wyzwolenie jako Konrad (reż. W. Modestowicz)
  • 2009: Drzazga jako Srubow (reż. J. Warenycia)
  • 2009: Rozwiązanie honorowe jako pułkownik Różański (reż. W. Modestowicz)
  • 2009: W lochu Ferrary (reż. J. Warenycia)
  • 2010: Kiedy nie mogę uciec jako inżynier Jerzy (reż. Jacek Raginis)
  • 2011: Król Edyp jako Edyp (reż. Waldemar Modestowicz; na podst. dramatu Sofoklesa)
  • 2012: Fabula rasa, czyli rzecz o egoizmie (reż. Darek Błaszczyk)
  • 2013: Król Ryszard III: Gra o tron jako Ryszard III (reż. Waldemar Modestowicz; na podst. dramatu Williama Shakespeare’a

Słuchowiska[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • 1989: nagroda zespołowa za role w spektaklu Kubuś fatalista Teatru Dramatycznego w Warszawie na XV Opolskich Konfrontacjach Teatralnych
  • 1996: nagroda indywidualna za rolę Płatonowa w spektaklu Płatonow – akt pominięty Czechowa w Teatrze Polskim we Wrocławiu na XXXVI Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
  • 2004: Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza dla najlepszego aktora sezonu 2003/04 za role Józia, Księcia Filipa, Szarma, Witolda II w przedstawieniu Błądzenie według Witolda Gombrowicza w Teatrze Narodowym w Warszawie
  • 2004: nominacja do nagrody Warszawskiego Feliksa w kategorii „najlepsza rola męska” za role Józia, Księcia Filipa, Szarma, Witolda II w Błądzeniu według Witolda Gombrowicza w Teatrze Narodowym w Warszawie
  • 2005: nagroda za rolę Leona w słuchowisku Matka Witkacego na V Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru TVP Dwa teatry w Sopocie
  • 2005: Srebrny Krzyż Zasługi
  • 2008: Nagroda aktorska za rolę Stanisława Wyspiańskiego w przedstawieniu Chryje z Polską w reżyserii Macieja Wojtyszki na VIII Festiwalu Teatru Telewizji Polskiej i Polskiego Radia Dwa Teatry w Sopocie
  • 2011: Jantar 2011 za główną rolę męską na 30 Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film”. Rola Kleina w filmie Daas Adriana Panka
  • 2011: Nagroda za rolę męską (Le Prix d'Interpretation Masculine) na 14 Brussels Short Film Festival. Rola Ojca w filmie Moja Biedna Głowa reż. Adrian Panek.
  • 2011: Nagroda za rolę męską w kategorii słuchowisk na 11 Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej. Rola Edypa w słuchowisku Król Edyp reż. Waldemar Modestowicz oraz rola Jerzego w słuchowisku Kiedy nie mogę uciec reż. Jacek Raginis
  • 2012: Grand Prix za rolę Otto Fallona w spektaklu telewizyjnym Getsemani reż. Waldemara Krzystka, na 12 Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej Dwa Teatry w Sopocie 2012
  • 2012: Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza dla najlepszego aktora sezonu 2011/2012 za role Lucyfera i Bukarego w przedstawieniu Sprawa według Juliusza Słowackiego. Reż. Jerzy Jarocki. Teatr Narodowy w Warszawie
  • 2012: Nagroda Feliksa Warszawskiego w kategorii „najlepsza pierwszoplanowa rola męska” za role Lucyfera i Bukarego w przedstawieniu Sprawa według Juliusza Słowackiego. Teatr Narodowy w Warszawie
  • 2013: Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis[6]
  • 2013: Nagroda Teatru Polskiego Radia Wielki Splendor 2013[7]
  • 10 grudnia 2015: Złoty Mikrofon za „wielki talent aktorski i stworzenie niezwykłych ról w Teatrze Polskiego Radia[8][9]
  • 2015 Nagroda dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego na festiwalu Boska Komedia w Krakowie za „wyśmienite wykonanie roli Charlesa Swanna „w spektaklu „Francuzi” w reż. Krzysztofa Warlikowskiego[10].
  • 2017 Złoty Krzyż Zasługi
  • 2018 Nagroda aktorska na Festiwalu Dwa Teatry Sopot 2018 za rolę "Piłsudskiego" w spektaklu Marszałek, reż. K. Lang i rolę Necator w spektaklu "Spiskowcy " reż. J. Englert.
  • 2018  Polish Television Theatres Festival in New York Nagroda dla najlepszego aktora za rolę 'Piłsudskiego' w spektaklu Marszałek reż. Krzysztof Lang.

Audiobooki[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest związany z aktorką, Dorotą Landowską. Para ma dwoje dzieci, Marię i Stanisława[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Powidoki w bazie filmpolski.pl [dostęp: 2016-10-10]
  2. Witold Filler, Lech Piotrowski: Poczet aktorów polskich. Od Solskiego do Lindy. Warszawa: Philip Wilson, 1998, s. 32. ISBN 83-87571-54-7.
  3. a b Witold Filler, Lech Piotrowski: Poczet aktorów polskich. Od Solskiego do Lindy. Warszawa: Philip Wilson, 1998, s. 33. ISBN 83-87571-54-7.
  4. Kultura polska. [dostęp 2009-02-27].
  5. „Oczyszczeni” w e-teatr-pl. [dostęp 2009-02-27].
  6. Gloria Artis dla Piotra Fronczewskiego i Mariusza Bonaszewskiego. [w:] Aktualności [on-line]. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2013-12-03. [dostęp 2013-12-04].
  7. Znamy laureatów „Splendorów” – nagród Teatru Polskiego Radia. Polskie Radio SA, 2013-12-02. [dostęp 2013-12-04].
  8. polskieradio/fc: Złote Mikrofony: najlepsi radiowcy wyróżnieni najważniejszą nagrodą. [w:] PolskieRadio.pl [on-line]. Polskie Radio S.A., 11 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-11].
  9. Polskie Radio: Marusz Bonaszewski wśród laureatów Złotych Mikrofonów. [w:] GazetaPrawna.pl [on-line]. Infor PL S.A., 10/11 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-11].
  10. Wyborcza.pl, m.wyborcza.pl [dostęp 2016-01-08].
  11. Magda Rozmarynowska, Związek wielokrotnie złożony, „Pani” nr 12, grudzień 2011

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Witold Filler, Lech Piotrowski: Poczet aktorów polskich. Od Solskiego do Lindy. Warszawa: Philip Wilson, 1998, s. 32-34. ISBN 83-87571-54-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]