Wołyń

Przybliżona lokalizacja Wołynia na mapie dzisiejszej Ukrainy

Pierwotny herb Wołynia

Herb Wołynia od 1569 r.

Wołyń (ukr. Волинь) – kraina historyczna w dorzeczu górnego Bugu oraz dopływów Dniepru: Prypeci, Styru, Horynia i Słuczy, obecnie część Ukrainy – obwody wołyński i rówieński, zachodnia część żytomierskiego oraz północne części tarnopolskiego i chmielnickiego.

Według Jana Długosza nazwa pochodzi od zamku Wołyń nad Bugiem (obecnie Gródek koło Hrubieszowa). Według Nestora nazwa wywodzi się od plemienia słowiańskiego Wołynian. Patronem Wołynia jest św. Jacek.

Główne miasta: Łuck, Kowel, Dubno, Równe, Krzemieniec, Nowogród Wołyński, Włodzimierz Wołyński, Ostróg, Owrucz, Zasław, Starokonstantynów.

Geografia

Klimat

Klimat kontynentalny, ze znaczną różnicą temperatur między upalnym latem a mroźną zimą. Wiosna i jesień bardzo krótkie. W ciągu roku często nagłe skoki temperatury zależne od kierunku wiatrów.

Krainy geograficzne

Góry Krzemienieckie – panorama Krzemieńca

W części północnej znajduje się Polesie Wołyńskie, natomiast w części południowej właściwy Wołyń. Granica przebiega wzdłuż linii Luboml-Kowel-Równe-Korzec.

Polesie Wołyńskie

Jest to równina płaska, niska, pokryta błotami, bagnami i lasami przecięta płynącymi równolegle ku północy dopływami Prypeci.

Wołyń właściwy

Jest to teren pagórkowaty, a w niektórych częściach górzysty. Gleby urodzajne.

Wzgórza wododziałowe o przebiegu północno-wschodnim (Bug / Stochód) ciągną się od rzeki Bug (Uściług) po Styr tworząc lewy, urwisty brzeg tej rzeki. Najwyższe wzniesienia dochodzą do 281 m.

Wzgórza Krzemienieckie (Awratyńskie) o przebiegu równoleżnikowym stanowią przedłużenie Woroniaków i ciągną się między Radziwiłłowem a Zdołbunowem. Najwyższe wzniesienie to Góra Bony pod Krzemieńcem 407 m.

Góry Pełczańskie

Góry Dermańskie

Rzeki

Większa część Wołynia leży w dorzeczu Morza Czarnego za pośrednictwem Prypeci. Niewielka część znajduje się w dorzeczu Morza Bałtyckiego za pośrednictwem Bugu, który stanowi zachodnią granicę Wołynia.

Bug

Bug na obszarze Wołynia ma brzeg płaski, miejscami bagnisty. Jedynym dopływem jest Ługa która wpływa do Bugu w rejonie Uściługa.

Prypeć

Wypływa na północ od Opalina. Ma płaskie, bagniste brzegi. Wszystkie rzeki Wołynia są jej dopływami lub dopływami dopływów.

Historia

Prehistoria i starożytność

W okresie Neolitu na terenie Wołynia pojawiła się kultura pucharów lejkowatych, a po niej kultura amfor kulistych. W epoce brązu – kultura strzyżowska. W epoce żelaza południe Wołynia znajdowało się w orbicie wpływów kultury celtyckiej promieniującej z obszaru łuku Karpat (Kotynowie, Peucyni). Rdzeń terytorialny tych ziem zamieszkany był przez Neurów budowniczych grodów na bagnach prypeckich. W czasach rzymskich południowe i zachodnie kresy Wołynia zasiedlili germańscy Goci i ich pobratymcy.

Średniowiecze

Plik:Congress of European monarchs in Lutsk (Ukraine). 1429.jpg

Zjazd łucki

We wczesnym średniowieczu zamieszkany przez słowiańskie plemiona Bużan i Dulebów. Po podziale dzielnicowym Rusi Kijowskiej od 1199 roku na ziemiach Wołynia istniało księstwo włodzimierskie ze stolicą we Włodzimierzu (ob. Włodzimierz Wołyński). Najwybitniejszym jego władcą, w latach 1201–1264, był Daniel Halicki (od roku 1253 król Rusi), który doprowadził do połączenia księstwa włodzimierskiego z księstwem halickim tworząc Ruś Halicko-Wołyńską.

Po najazdach mongolskich 1240–1241, Wołyń stał się terenem postępującej rywalizacji polsko-litewskiej. Ostatecznie został podzielony między Królestwo Polskie i Wielkim Księstwem Litewskim. Pod koniec lipca 1366 roku król Kazimierz Wielki rozpoczął zajmowanie terytorium Wołynia, gdzie w Bełzie poddał mu się Jerzy Narymuntowicz co przypieczętowano dokumentem pokojowym wystawionym w październiku tego samego roku, w wyniku którego Kazimierzowi przypadł stołeczny Włodzimierz Wołyński. Narymuntowicz stał się lennikiem króla z ziemi bełzkiej i chełmskiej, a ziemię włodzimierską jako polskie lenno otrzymał Aleksander Koriatowicz. Podział Wołynia sprecyzował też dodatkowy traktat sojuszniczy Kazimierza i księcia Lubarta. Po śmierci Kazimierza Wielkiego w 1370 roku ziemie te opanowali Litwini pod wodzą Kiejstuta. W 1377 roku wyruszyła odwetowa wyprawa oddziałów polsko-węgierskich, w wyniku której odzyskano Wołyń. W 1375 została powołana rzymskokatolicka diecezja włodzimierska, a ok. 1404 diecezja łucka. Obie diecezje połączono w roku 1425. W 1429 w Łucku odbył się zjazd monarchów europejskich.

XVI–XVIII wiek

     Województwo wołyńskie w granicach Polski w 1619

W 1566 zostało utworzone województwo wołyńskie ze stolicą w Łucku. Od 1569 na mocy unii lubelskiej Wołyń został przyłączony w całości przez króla Zygmunta II Augusta do Korony Królestwa Polskiego. Obejmował tereny województwa wołyńskiego oraz część kijowskiego prowincji małopolskiej. Ok. 1580 książę Konstanty Wasyl Ostrogski założył Akademię Ostrogską. Na Wołyniu zostały założone także ordynacje: Ołycka Radziwiłłów w 1586 i Ostrogska książąt Ostrogskich w 1609.

Z Wołynia wywodziły się polskie rody magnackie: Ostrogscy, Zasławscy, Zbarascy, Czartoryscy, Wiśniowieccy, Koreccy, Wielhorscy, Czetwertyńscy, Woronieccy, Sanguszkowie, Poryccy. Łuck, Kowel, Krzemieniec i Włodzimierz Wołyński były miastami królewskimi Korony Królestwa Polskiego, a prywatnymi miastami szlacheckimi były m.in. Równe, Ostróg, Zbaraż i Zwiahel.

W czasie powstania kozackiego Bohdana Chmielnickiego najdalej na zachód wysunięty teren penetracji kozackiej. W 1651 doszło tu do zwycięskiej dla wojsk Rzeczypospolitej bitwy pod Beresteczkiem.

W 1772 w wyniku I rozbioru Polski południowy fragment znalazł się w granicach Austrii. Po II rozbiorze podzielony nową granicą między Rzecząpospolitą a Cesarstwem Rosyjskim. Pozostała część w granicach Rosji po III rozbiorze w 1795, jako gubernia wołyńska ze stolicą w Żytomierzu.

1795–1918

W 1805 Tadeusz Czacki założył w Krzemieńcu na południowym Wołyniu Liceum Krzemienieckie – jedno z najsłynniejszych i najbardziej zasłużonych polskich liceów. W 1809 także w Krzemieńcu przyszedł na świat Juliusz Słowacki.

Teren działalności powstańczej w czasie powstania styczniowego.

Wielkim ciosem dla polskości Wołynia były represje jakie spadły na polską ludność po powstaniach: listopadowym i styczniowym. Rząd Rosji zamknął polskie szkoły, klasztory, parafie i zmuszał katolików do konwersji na prawosławie. Nastąpiło wynarodowienie dziesiątków tysięcy polskich rodzin. W 1839 roku rząd rosyjski zlikwidował Diecezję łucką ze strukturami Kościoła unickiego, którego wyznawcy i parafie zostali przejęci przez Rosyjski Kościół Prawosławny.

Wkroczenie I Brygady Legionów Polskich do Kowla w 1915 r.

W latach 1914–1918 obszar ten przechodził bardzo burzliwy okres: na początku I wojny światowej, w latach 1915–1916, zachodnia część Wołynia została zajęta przez Austriaków, ale w roku 1916 Rosjanie odbili te tereny. W okresie I wojny światowej w latach 1915–1916 na terenie Wołynia toczyły się ciężkie walki pozycyjne. Uczestniczyły w nich I, II i III Brygada Legionów Polskich, m.in. pod Kostiuchnówką. W 1917 r. wojska rosyjskie stacjonujące na obszarze Wołynia opowiedziały się najpierw za rewolucją lutową, a później październikową. W następnym roku, po podpisaniu traktatu brzeskiego doszło do niemieckiej interwencji na Ukrainie, wskutek czego cały ten kraj, podobnie jak i Wołyń, znalazł się pod kontrolą Niemców oraz marionetkowego wobec nich hetmanatu Pawło Skoropadśkiego. Z czasem jednak siły Niemców oraz hetmana - tu zostały wyparte z Kijowa przez wojska wierne atamanowi Semenowi Petlurze. Wojska te opanowały również środkową i wschodnią część kraju.

Początków polsko-ukraińskiego konfliktu o Wołyń można upatrywać w wydarzeniach listopada 1918 r., a więc w czasie, gdy trwały już polsko-ukraińskie walki we Lwowie. Pierwsze walki polsko-ukraińskie toczyły się o Włodzimierz Wołyński, który w okresie listopad 1918–styczeń 1919 parokrotnie przechodził z rąk do rąk, kolejnym ważnym etapem wojny były starcia mające na celu opanowanie Kowla, z którego ewakuowali się Niemcy. Po opanowaniu linii Włodzimierz Wołyński–Kowel strona polska ograniczała się głównie do utrzymania panowania nad tym obszarem, a zarazem do powstrzymywania działań wojsk ukraińskich, które miały na celu usunięcie Polaków z zajmowanych miejscowości. Latem 1919 r. na obszarze Wołynia doszło do otwarcia frontu kolejnej wojny tym razem polsko-bolszewickiej.

1918–1939

Krzyż Wołynia

Cmentarz żołnierzy polskich z 1920 w Równem

Po zakończeniu I wojny światowej zachodnia część Wołynia na mocy Traktatu Ryskiego z 18 marca 1921 została prawnie przyłączona do Polski, lecz faktycznie należał do RP od maja 1919. Administrowany był przez Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich do czasu utworzenia odrębnego województwa wołyńskiego ze stolicą w Łucku co nastąpiło w 1921. Powstałe wówczas województwo istniało do końca II RP. Wschodnia część Wołynia pozostała w ZSRR, gdzie w 1923 utworzono trzy wołyńskie okręgi: korosteński, nowogrodzki, szepetowski.

Dominującą ludnością w województwie byli Ukraińcy, stanowiący ponad 2/3 ludności. Wołyń w latach 20. i 30. XX wieku zamieszkiwany był w 70% przez Ukraińców. Byli oni przeważnie rolnikami, 87% ludności mieszkało na wsi. Województwo było jednak ogromnie zacofane cywilizacyjne, co wynikało z uprzedniej polityki rosyjskiej. Np. prawie 70% ludności stanowili analfabeci, rolnictwo można porównać jedynie z poleskim. W latach 20. istniała jeszcze trójpolówka. Brak było sieci szkolnej, drogowej, szpitali. Z wolna jednak sytuacja ulegała poprawie. Liczba analfabetów w 1931 r. spadła o 20%. Z punktu widzenia państwa Wołyń posiadał duże znaczenie strategiczne (z punktu widzenia militarnego, w tym możliwości mobilizacyjnych).

Kwestia ukraińska na Wołyniu była bardzo mocno powiązana z sytuacją wewnętrzną w ZSRR i jego polityką ukraińską. W 1920 roku powołano w Pradze Ukraińską Organizację Wojskową, do której należało dokonywanie ataków o charakterze terrorystycznym na obszarze Polski i Związku Radzieckiego z głównym zamierzeniem odzyskania niepodległości. Najbardziej spektakularnymi akcjami UWO były próby zabicia Józefa Piłsudskiego w 1921 czy prezydenta Stanisława Wojciechowskiego w 1924. W 1929 roku UWO zostało formalnie przyłączone jako autonomiczne ramię zbrojne do nowo powstałej nielegalnie działającej Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, ukierunkowanej na utworzenie niepodległego państwa Ukraińskiego od Małopolski po Don. Przeciwnikiem politycznym OUN-u było Ukraińskie Zjednoczenie Narodowo-Demokratyczne, które było największym ukraińskim legalnie działającym ugrupowaniem politycznym w II Rzeczypospolitej i opowiadało się za współpracą z Polską.

Konieczne jest rozróżnienie podejścia władz polskich i podejścia samych Ukraińców do kwestii niepodległości w Galicji i na Wołyniu. Ukraińcy mieszkający na terenie Galicji byli w znacznej mierze grekokatolikami, a kościół greckokatolicki był jednym z podstawowych czynników kształtujących ich świadomość narodową. Możliwe tu było również powstawanie struktur narodowych, co zaowocowało w latach 1918–1919 powstaniem Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, która upadła po kilku miesiącach krwawych walk z państwem polskim, rozbudzając jednak wśród młodego pokolenia Ukraińców pragnienie niepodległości.

Województwo wołyńskie w granicach Polski międzywojennej

Urząd Wojewódzki w Łucku w 1930

II Rzeczpospolita, skład narodowościowy

Na Wołyniu stosunki między Polakami i Ukraińcami przynajmniej początkowo po I wojnie światowej nie były tak zantagonizowane, gdyż nacje te w równym stopniu były uciskane przez zaborcę, a władzom rosyjskim nie zależało na rozbudzaniu świadomości ukraińskiej. Realizowano politykę wynaradawiania czego przejawem jest wyniszczenie kościoła unickiego i krzewienie wiary prawosławnej. W okresie międzywojennym władze polskie starały się podtrzymywać i pogłębiać te wszystkie różnice, aby zapobiec przenikaniu idei narodowych z Małopolski (Galicji) na Wołyń i Polesie. Przejawiało się to istnieniem tzw. kordonu sokalskiego, przebiegającego wzdłuż dawnej granicy austriacko-rosyjskiej. Na północ od tej linii nie mogły działać istniejące na innych terenach Polski ukraińskie organizacje polityczne, kulturalno-oświatowe i gospodarcze. Dodatkowo w latach 1921–1923 na terenie Wołynia przeprowadzono kolonizację za pomocą osadników wojskowych (w całym okresie międzywojennym na Kresach powstało w ten sposób 7,9 tys. osad, do których należało 130 tysięcy ha ziemi). Nadziały ziemi dokonywane na rzecz Polaków nie spotkały się rzecz jasna z aprobatą ludności ukraińskiej.

Bardzo istotną postacią w kreowaniu polskiej polityki względem Ukraińców był dwukrotny wojewoda wołyński Henryk Józewski. Od końca sierpnia 1927 r. szef Gabinetu Prezesa Rady Ministrów Józefa Piłsudskiego, w grudniu 1928 roku został mianowany wojewodą wołyńskim. W grudniu 1929 r. został ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Kazimierza Bartla, a następnie Walerego Sławka. W 1930 r. objął po raz drugi stanowisko wojewody wołyńskiego. Na Wołyniu prowadził politykę doprowadzenia do zgodnego współżycia Polaków i Ukraińców. Uważał, że ośrodkiem porozumienia powinien stać się właśnie Wołyń. Twierdził, że ukraiński ruch narodowy musi stanąć przed alternatywą wyboru między Polską a ZSRR. Był zwolennikiem rozwoju samorządu lokalnego w oparciu o urzędników ukraińskich i koncentrował się na zwiększeniu ukraińskich uprawnień w dziedzinie samorządu. W oświacie, w szkołach dwujęzycznych (tzw. utrakwistycznych) wprowadzono jako obowiązkowy język ukraiński. Popierał również rozbudowywanie ukraińskich i polsko-ukraińskich organizacji społecznych, takich jak Wołyńskie Zjednoczenie Ukraińskie, ukraińska partia polityczna, założona w 1931 na Wołyniu. Ukraińcy zrzeszeni w tej organizacji wierzyli, że dzięki dobrym układom z rządem sanacyjnym mogą uzyskać znaczną autonomię lub też w przyszłości niepodległość Ukrainy. Wpływ tej partii był jednak niewielki, ograniczał się do terytorium Wołynia, partia ta funkcjonowała praktycznie tylko dzięki rządowemu poparciu. Wśród współpracowników Józewskiego znaleźli się liczni działacze państwowi URL (m.in. były adiutant Petlury, Stepan Skrypnyk). Jednocześnie był przy tym przeciwny rozszerzaniu wpływów i działalności niektórych ukraińskich organizacji politycznych i społecznych (np. Proswity) z Galicji na Wołyń. Po śmierci Piłsudskiego pozycja Józewskiego na Wołyniu zaczęła słabnąć. Jego przeciwnicy zarzucali mu, że zbytnio faworyzuje Ukraińców. W kwietniu 1938 został odwołany ze stanowiska wojewody wołyńskiego. Eksperyment wołyński Józewskiego był największą, najbardziej konsekwentną i kompleksową próbą rozwiązania kwestii ukraińskiej w II Rzeczypospolitej.

Na jego miejsce mianowano 13 kwietnia 1938 roku Aleksandra Hauke-Nowaka, byłego wojewodę łódzkiego, który był protegowanym marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza. Jego nominacja związana była ze zmianą polityki wobec Ukraińców dokonaną przez obóz sanacyjny (utworzenie Obozu Zjednoczenia Narodowego i próba zbliżenia do środowisk i haseł endecji). W kwietniu 1938, na Wołyniu rozpoczęły się represje skierowane przeciw ludności ukraińskiej (m.in. przymusowa akcja konwersji na rzymski katolicyzm), wielu ukraińskich działaczy było więzionych w obozie w Berezie Kartuskiej. Nowak wojewodą był do czasu wybuchu II wojny światowej, a po jej wybuchu sytuacja na Wołyniu zmieniła się diametralnie.

Łuck był ważnym ośrodkiem kulturalnym i oświatowym: istniały tam dwa zawodowe teatry: polski i ukraiński, dwa gimnazja, muzeum, biblioteka. W 1937 r. powstało Wołyńskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk. W Krzemieńcu od 1920 istniało znane Liceum Krzemienieckie z osobnym statutem i osobowością prawną (założone w 1805 i zlikwidowane przez władze rosyjskie po powstaniu listopadowym).

Największymi miastami Wołynia w granicach II RP w 1931 były kolejno Równe, Łuck, Kowel, Włodzimierz, Krzemieniec, Ostróg i Dubno.

1939–1945

Ośrodki polskiej samoobrony na Wołyniu w 1943

Po agresji wojsk ZSRR z 17 września 1939 Wołyń włączono do Ukraińskiej SRR (utworzono obwody: łucki i rówieński). W lutym, kwietniu i czerwcu 1940 miały miejsce masowe wywózki ludności polskiej i uznawanej przez komunistów za niebezpieczną klasowo na Syberię. Na mocy umów między III Rzeszą a ZSRR ludność niemiecką wysiedlono do Rzeszy.

Po ataku III Rzeszy na ZSRR w roku 1941 Wołyń został zajęty przez wojska niemieckie. Niemcy wraz z kolaborantami ukraińskimi wymordowali ok. 150 tysięcy Żydów. W Równem ustanowiono stolicę Komisariatu Rzeszy „Ukraina”. Region stał się terenem aktywnej działalności OUN i UPA, dążących do utworzenia państwa ukraińskiego pod protektoratem Niemiec. Dążenia te były bezskuteczne, gdyż Niemcy kwestię ukraińską traktowali instrumentalnie. Dążąc do utworzenia jednolitego etnicznie regionu nacjonaliści ukraińscy przy bierności Niemców przystąpili do eksterminacji ludności polskiej. Od lutego 1943 do stycznia 1944 – ze szczególnym nasileniem w lecie 1943 – dochodziło do czystek etnicznych, czyli zorganizowanego ludobójstwa na ludności polskiej – wymordowano ok. 50–60 tys. Polaków (zob. rzeź wołyńska).

Na Wołyniu istniały zorganizowane struktury Polskiego Państwa Podziemnego: Okręgowa Delegatura Rządu RP na Kraj, i Armia Krajowa (SZP-ZWZ-AK). Najsilniejszym związkiem taktycznym AK była 27 Wołyńska Dywizja Piechoty, która wspierała samoobronę organizowaną przez ludność polskich miejscowości broniącą się przed terrorem UPA. Wiosną 1944 r. 27 WDP wystąpiła jako zwarta jednostka (ok. 8 tys. żołnierzy) i walcząc z Niemcami i nacjonalistami ukraińskimi dotarła na Lubelszczyznę. Działała również radziecka partyzantka.

1945–1991

Rówieńska Elektrownia Jądrowa w Waraszu

Od 1945 Wołyń znajdował się w granicach Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej – części składowej ZSRR. Po II wojnie światowej ocaleni Polacy (ok. 200 tysięcy) zostali wysiedleni przez sowieckie władze ukraińskie, głównie na Śląsk i Ziemie Odzyskane. Na ich miejsce osadzano ludność ukraińską wysiedlaną z terenów wschodnich województw RP: rzeszowskiego i lubelskiego, a także ze wschodniej i centralnej Ukrainy. Czesi natomiast w większości repatriowali się do Czechosłowacji. Ukraińcy mieli nadzieję na administracyjne przyłączenie do Wołynia południowych rejonów dawnego województwa poleskiego z Brześciem, co jednak nie nastąpiło.

W latach 80-tych uruchomiono na Wołyniu dwie elektrownie atomowe: Rówieńską w Waraszu i Chmielnicką w Niecieszynie.

od 1991

Od 1991 w niepodległej Ukrainie. Obszar przedwojennego województwa wołyńskiego obejmuje obecnie dwa obwody: wołyński ze stolicą w Łucku i rówieński ze stolicą w Równem, oraz część tarnopolskiego (Krzemieniec). Z geograficznego punktu widzenia, oprócz Wołynia właściwego obejmują one również południowy skraj Polesia. Wschodnia część Wołynia (przed II wojną światową w granicach ZSRR) należy natomiast do obwodów żytomierskiego i chmielnickiego. Tam też dotrwała do dzisiejszych czasów znaczna mniejszość polska.

Architektura

Zamki

Charakterystycznym elementem krajobrazu Wołynia są zamki (część w ruinie), które pełniły istotne funkcje obronne (głównie przed najazdami ze wschodu) oraz administracyjne i rezydencjonalne (rzadziej jako ośrodki lokalnych władz, częściej jako siedziby wołyńskich rodów magnackich, a z czasem także rodów, wywodzących się z innych regionów Polski). Przykładowe zachowane zamki:

• 
  Zamek w Łucku
• 
  Ruiny zamku królewskiego w Krzemieńcu
• 
  Zamek Ostrogskich w Starokonstantynowie
• 
  Zamek Ostrogskich w Ostrogu
• 
  Zamek Zbaraskich w Zbarażu
• 
  Zamek Ostrogskich w Międzyrzeczu Ostrogskim
• 
  Zamek Ostrogskich w Dubnie
• 
  Ruiny zamku Czartoryskich w Klewaniu
• 
  Ruiny zamku Malińskich w Nowomalinie
• 
  Ruiny zamku Zbaraskich w Tokach
• 
  Ruiny zamku Koreckich w Korcu

Pałace

• 
  Pałac Lubomirskich w Dubnie
• 
  Pałac Wiśniowieckich i Mniszchów w Wiśniowcu
• 
  Pałac Steckich w Międzyrzeczu
• 
  Pałac Sanguszków w Zasławiu
• 
  Pałac Chodkiewiczów w Młynowie
• 
  Pałac w Samczykach
• 
  Pałac w Białokrynicy
• 
  Pałac w Maciejowie

Kościoły i klasztory

Przykładowe kościoły i klasztory z okresu I Rzeczypospolitej:

• 
  Katedra Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Łucku
• 
  Kolegiata Świętej Trójcy w Ołyce
• 
  Kolegium Jezuitów w Krzemieńcu
• 
  Kościół św. Józefa w Zasławiu
• 
  Kościół bernardynów pw. śś. Antoniego i Jerzego w Zbarażu

Inne zabytki z czasów I Rzeczypospolitej

Wybrane zabytki z czasów I Rzeczypospolitej, z pominięciem zamków, pałaców oraz kościołów katolickich:

• 
  Brama Łucka w Dubnie
• 
  Brama Łucka w Ostrogu
• 
  Brama Łucka w Ołyce
• 
  Synagoga w Dubnie
• 
  Sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Poczajowie

Zabytki z czasów zaborów

Wybrane zabytki z okresu, gdy Wołyń znajdował się pod zaborami rosyjskim i austriackim, z wyłączeniem pałaców:

• 
  Kościół św. Doroty w Sławucie
• 
  Kościół św. Stanisława w Krzemieńcu
• 
  Kamieniczki w Dubnie
• 
  Sobór Zmartwychwstania Pańskiego w Równem
• 
  Kościół ewangelicko-augsburski w Łucku

Największe miasta

Równe

Łuck

Najludniejsze miasta Wołynia i ich przynależność administracyjna:

	miasto	populacja (2016)	obwód
1.	Równe	248 307	rówieński
2.	Łuck	217 450	wołyński
3.	Kowel	69 235	wołyński
4.	Nowogród Wołyński	56 155	żytomierski
5.	Nowowołyńsk	52 970	wołyński
6.	Szepetówka	42 858	chmielnicki
7.	Warasz	41 849	rówieński
8.	Włodzimierz Wołyński	39 306	wołyński
9.	Dubno	38 023	rówieński
10.	Niecieszyn	37 014	chmielnicki
11.	Sławuta	36 054	chmielnicki
12.	Starokonstantynów	35 288	chmielnicki
13.	Kostopol	31 681	rówieński

Ludzie związani z Wołyniem

• Słynny Polacy urodzeni na Wołyniu
• 
  Hugo Kołłątaj
• 
  Tadeusz Czacki
• 
  Henryk Rzewuski
• 
  Juliusz Słowacki
• 
  Gabriela Zapolska
• 
  Mirosław Hermaszewski

Zobacz też

• Szlachta polska na Wołyniu
• Województwo wołyńskie (1793)
• Diecezja łucka
• Biskupi łuccy
• Neounia na Wołyniu
• Polski Rejon Narodowy im. Juliana Marchlewskiego
• Rzeź wołyńska

Bibliografia

• Daniel Beauvois Trójkąt ukraiński. Szlachta, carat i lud na Wołyniu, Podolu i Kijowszczyźnie 1793-1914, Wydawnictwo: UMCS, Lublin 2005 ISBN 83-227-2377-6.
• Fortunat Nowicki, Wołyń i jego mieszkańce w r. 1863: krótkie opisanie gubernii Wołyńskiej pod względem geograficznym i statystycznym, Drezno 1870
• Jan Potocki Histoire anciènne du gouvernement de Volhynie: pour servir de suite à l’histoire primitive des peuples de la Russie, Sankt Petersbourg 1805
• Kazimierz Pułaski, Kronika polskich rodów szlacheckich Podola, Wołynia i Ukrainy: monografie i wzmianki T.1, Brody 1911

Linki zewnętrzne

• Klub Miłośników Wołynia
• Wołyń naszych przodków... (www.nawolyniu.pl) – serwis historyczny
• Strona pokolenia Wołyniaków i żołnierzy 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK
• Strony o Wołyniu
• Współczesne zdjęcia zabytków Wołynia
• Wołyń, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 915 .
• Stecki Tadeusz Jerzy, Wołyń pod względem statystycznym, Lwów 1864