Pierre Curie
około 1906 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
19 kwietnia 1906 |
Przyczyna śmierci |
wypadek drogowy |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
Pierre Curie (ur. 15 maja 1859 w Paryżu, zm. 19 kwietnia 1906 tamże)[1] – francuski fizyk, wykładowca na Uniwersytecie Paryskim, laureat Nagrody Nobla (1903). Mąż Marii Skłodowskiej-Curie, ojciec Eve Curie i Irène Joliot-Curie.
Życiorys
Był synem lekarza, Eugene Curie i Sophie-Claire z d. Depouilly. Miał starszego brata Jacques'a, obaj studiowali fizykę na Sorbonie. 25 lipca 1895 roku zawarł małżeństwo z Marią Skłodowską[2].
Zajmował się badaniem kryształów, rozwinął teorię promieniotwórczości. W roku 1880 (wraz z bratem Jacques'em) odkrył zjawisko piezoelektryczności i wynalazł elektrometr, wykorzystany później w badaniach nad radioaktywnością. W roku 1895 odkrył zjawisko zaniku właściwości magnetycznych przez ferromagnetyki pod wpływem wzrostu temperatury, określił na podstawie doświadczeń temperatury progowe dla różnych materiałów. W roku 1898 wspólnie z żoną odkrył pierwiastki rad i polon. Gdy zaczęto stosować rad do leczenia raka, Pierre Curie przeprowadził na sobie pierwsze doświadczenia[potrzebny przypis]. W roku 1903 otrzymał wraz z żoną Nagrodę Nobla z fizyki za badania nad zjawiskiem promieniotwórczości.
W roku akademickim 1904–1905, został profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Paryskiego na Wydziale Matematyczno-Fizycznym. W 1905 roku został członkiem Francuskiej Akademii Umiejętności[2].
Zginął śmiercią tragiczną, przejechany przez konny wóz ciężarowy, w czasie przebiegania przez ul. Dauphine w Paryżu[3].
Miał dwie córki: Ève i Irène. Irène odkryła wraz z mężem Frédérikiem Joliot-Curie sztuczną promieniotwórczość, za co dostała Nagrodę Nobla w 1935 roku.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Biografia na stronie Nobelprize.org. [dostęp 2011-04-14]. (ang.).
- ↑ a b Maria Skłodowska-Curie: Piotr Curie. Warszawa: 1953.
- ↑ Informacja prasowa o śmierci Piotra Curie. The New York Times. [dostęp 2011-04-14]. (ang.).
Bibliografia
- Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 79, ISBN 83-7183-240-0 .
- ISNI: 0000000121022362
- VIAF: 71443748
- LCCN: n85804237
- GND: 118677527
- NDL: 00620545
- LIBRIS: sq4682wb39fbk97
- BnF: 12233528w
- SUDOC: 031040470
- SBN: GEAV014283
- NLA: 35407566
- NKC: jn19990001573
- BNE: XX1242914
- NTA: 069592691
- Open Library: OL113442A
- PLWABN: 9810546457005606
- NUKAT: n99005211
- J9U: 987007279308105171
- CANTIC: a11232092
- LNB: 000072142
- NSK: 000128926
- CONOR: 86168931
- KRNLK: KAC201624429
- LIH: LNB:rOr;=CD
- WorldCat: lccn-n85804237