Pałac Wiśniowieckich i Mniszchów w Wiśniowcu: Różnice pomiędzy wersjami

Pałac Wiśniowieckich i Mniszchów
	; Pałac Wiśniowieckich i Mniszchów
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Wiśniowiec
Typ budynku	pałac
Styl architektoniczny	barok, rokoko
Ukończenie budowy	1720 r.
Zniszczono	1920 r., 1944 r.
Odbudowano	lata 50. XX wieku
Pierwszy właściciel	Michał Serwacy Wiśniowiecki
Kolejni właściciele	Mniszchowie, Andrzej Mniszech
	Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:46, 7 gru 2016

Pałac, cerkiew, plan

Pałac Wiśniowieckich i Mniszchów – położony jest na wysokiej skarpie, nad jarem Horynia^[1] i otoczony systemem fortyfikacji bastionowych. Jest to jedno z najznakomitszych barokowych rezydencjalnych założeń magnackich na Wołyniu.

Historia

Zapewne w miejscu wznoszącej się obecnie budowli istniała wcześniejsza, być może w typie palazzo in fortezza. Przemawia za tym fakt eksponowania bardzo regularnych, bastionowych fortyfikacji. Najprawdopodobniej zastąpiła ją kolejna, pochodząca z przełomu XVII i XVIII wieku.

Budowla ta miała zostać następnie przekształcona za sprawą francuskiego architekta majora Jakuba Daprèsa Blangeya około roku 1720 z fundacji księcia Michała Serwacego Wiśniowieckiego. Rozbudowa skrzydeł pałacowych nastąpiła zapewne po 1728 r., po ślubie hetmana z Teklą Rożą z Radziwiłłów. Powstały ostatecznie układ założenia z dwustopniową gradacją dziedzińców avant-cour i cour d’honneur stanowi najbardziej klarowny przykład kompozycji przestrzennej o genezie francuskiej.

Za czasów Mniszchów pałac rozszerzono i przebudowano w stylu rokokowym. Został wykończony w 1781 r. Okres, kiedy Wiśniowiec należał do przedstawicieli tej rodziny, jest uznawany za czas największego rozkwitu rezydencji^[2]. W pałacu dwa razy gościł król Stanisław August Poniatowski^[1].

Pałac przetrwał I wojnę światową stosunkowo dobrze, a dopiero w 1920 r. w czasie wojny z ZSRR został doszczętnie zniszczony i obrabowany. Odnowiony został w okresie międzywojennym przez architekta Władysława Horodeckiego w roku 1924^[3]. Ponownie ucierpiał w 1944 r., w czasie II wojny światowej, po której w latach 50. XX wieku odbudowano go i zamieniono na szkołę^[4].

Architektura

Pałac zbudowany jest w kształcie podkowy z parterowymi, potężnymi skrzydłami, w środkowej części dwukondygnacyjny.

Fortyfikacje

Pałac był otoczony fortyfikacjami bastionowymi z trzema dużymi wysuniętymi bastionami i czwartym mniejszym w narożu od strony rzeki.

Zobacz też

Wiśniowiec

Bibliografia

Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, t. 5, Ziemie ruskie Korony: Województwo wołyńskie, Warszawa 1994
Alina Barczyk, Księgozbiór pałacowy w Wiśniowcu w świetle inwentarza z ok. 1760 roku, [w:] Trzeci Ogólnopolski Kongres Studentów i Doktorantów Historii Sztuki. Wybrane materiały, Łódź 2016, s. 5–17
Franciszek M. Eysymont, Na zamku wiśniowieckim, „Kłosy”, nr 632, 1877, s. 92–93; nr 634, 1877, s. 116, 118–119, 122.
Jerzy Kowalczyk, Rezydencje późnobarokowe na Wołyniu, „Przegląd Wschodni”, t. IV, z. 1 (13), 1997, s. 25–73 (artykuł powtórzony następnie w: „Zamojsko-Wołyńskie Zeszyty Muzealne”, t. 2, 2004, 91–137)
Józef Ignacy Kraszewski, Podróż króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do Kaniowa w 1787 roku: podług listów Kazimierza Konstantego hrabiego de Bröl Platera, starosty inflantskiego, Warszawa 1860.
M. Piotrowski, W sprawie biblioteki i archiwum zamku Wiśniowieckiego, „Miesięcznik Heraldyczny”, t. 9, 1930, s. 146-147.
Zbigniew Rewski, Rachunki budowy pałacu i kościoła w Wiśniowcu, „Biuletyn Historii Sztuki i Kultury”, t. 7, 1939, s. 69-75
Tomasz F. de Rosset, Obrazy z Wiśniowca w kolekcji Andrzeja Mniszcha, „Acta Universitatis Nicolai Copernici. Nauki Humanistyczno--Społeczne. Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo”, t. 25 (z. 280), 1994, s. 141-168
Władysław Tomkiewicz, Dzieje zbiorów zamku Wiśniowieckiego, „Rocznik Wołyński”, t. 3, 1934, s. 413-433.
Tokarski Jacek, Lwów i okolice, Bielsko-Biała : Wyd. Pascal 2007, ISBN 978-83-7304-776-1, s. 333-4.
Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu..., zespół red. A. Strojny, K. Bzowski, A. Grossman, Kraków : Wyd. Bezdroża 2005, ISBN 83-921981-6-6, s. 224-5

Linki zewnętrzne

Wiśniowiec.

Obrazy z pałacu Wiśniowieckich

koronacja Maryny Mniszchówny na carycę moskiewską

druga scena koronacji moskiewskiej (1605)

Plik:Wisniowiec4.JPG

Dymitr Wiśniowiecki Bajda

Obrazy z zamku^[5]

↑ ^a ^b Tokarski J.: Lwów i okolice. Bielsko-Biała: Pascal, 2007, s. 333-4. ISBN 978-83-7304-776-1.
↑ https://www.academia.edu/28864355/Pa%C5%82ac_w_Wi%C5%9Bniowcu_w_%C5%9Bwietle_inwentarzy_staropolskich_Krak%C3%B3w_2016
↑ Петро Гуцал, Городецький Владислав Владиславович w Tarnopolski Słownik encyklopedyczny, t. 1, s. 400. (ukr.)
↑ Aleksander Strojny, Krzysztof Bzowski, Artur Grossman: Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu.... Kraków: Wyd. Bezdroża, 2005, s. 224-5. ISBN 83-921981-6-6.
↑ Pierwotnie znajdowały się na zamku Mniszchów w Laszkach Murowanych, obecnie w Państwowym Muzeum Historycznym w Moskwie

[Tokarski-1] Tokarski J.: Lwów i okolice. Bielsko-Biała: Pascal, 2007, s. 333-4. ISBN 978-83-7304-776-1.

[2] ttps://www.academia.edu/28864355/Pa%C5%82ac_w_Wi%C5%9Bniowcu_w_%C5%9Bwietle_inwentarzy_staropolskich_Krak%C3%B3w_2016

[3] Петро Гуцал, Городецький Владислав Владиславович w Tarnopolski Słownik encyklopedyczny, t. 1, s. 400. (ukr.)

[Ukraina-4] Aleksander Strojny, Krzysztof Bzowski, Artur Grossman: Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu.... Kraków: Wyd. Bezdroża, 2005, s. 224-5. ISBN 83-921981-6-6.

[obrazy-5] Pierwotnie znajdowały się na zamku Mniszchów w Laszkach Murowanych, obecnie w Państwowym Muzeum Historycznym w Moskwie

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Linia 71: / Linia 71: @@
 == Bibliografia ==
+*
+* [[Roman Aftanazy]], ''Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej'', t. 5,  Ziemie ruskie Korony: Województwo wołyńskie, Warszawa 1994
+* Alina Barczyk, ''Księgozbiór pałacowy w Wiśniowcu w świetle inwentarza z ok. 1760 roku'', [w:] Trzeci Ogólnopolski Kongres Studentów i Doktorantów Historii Sztuki. Wybrane materiały, Łódź 2016, s. 5–17
+* Franciszek M. Eysymont, ''Na zamku wiśniowieckim'', „Kłosy”, nr 632, 1877, s. 92–93; nr 634, 1877, s. 116, 118–119, 122.
+* Jerzy Kowalczyk, ''Rezydencje późnobarokowe na Wołyniu'', „Przegląd Wschodni”, t. IV, z. 1 (13), 1997, s. 25–73 (artykuł powtórzony następnie w: „Zamojsko-Wołyńskie Zeszyty Muzealne”, t. 2, 2004, 91–137)
+* [[Józef Ignacy Kraszewski]], ''Podróż króla Stanisława Augusta  Poniatowskiego do Kaniowa w 1787 roku: podług listów Kazimierza Konstantego  hrabiego de Bröl Platera, starosty inflantskiego'', Warszawa 1860.
+* M. Piotrowski, ''W sprawie biblioteki i archiwum zamku Wiśniowieckiego'', „Miesięcznik Heraldyczny”, t. 9, 1930, s. 146-147.
+* Zbigniew Rewski, ''Rachunki budowy pałacu i kościoła w Wiśniowcu'', „Biuletyn Historii Sztuki i Kultury”, t. 7, 1939, s. 69-75
+* Tomasz F. de Rosset, ''Obrazy z Wiśniowca w kolekcji Andrzeja  Mniszcha'', „Acta Universitatis Nicolai Copernici. Nauki Humanistyczno--Społeczne. Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo”, t. 25 (z. 280), 1994, s. 141-168
+* Władysław Tomkiewicz, ''Dzieje zbiorów zamku Wiśniowieckiego'', „[[Rocznik Wołyński]]”, t. 3, 1934, s. 413-433.
 * Tokarski Jacek, ''Lwów i okolice'', Bielsko-Biała : Wyd. Pascal 2007, {{ISBN|978-83-7304-776-1}}, s. 333-4.
 * ''Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu...'', zespół red. A. Strojny, K. Bzowski, A. Grossman, Kraków : Wyd. Bezdroża 2005, {{ISBN|83-921981-6-6}}, s. 224-5