Zamek Lubomirskich w Równem: Różnice pomiędzy wersjami

Zamek Lubomirskich w Równem
	; Pałac przed 1945 rokiem
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Równe
Typ budynku	zamek
Inwestor	Maria Nieświecka
Ukończenie budowy	XV w.
Zniszczono	1507
Pierwszy właściciel	Maria Nieświecka
Kolejni właściciele	Ostrogscy, Jerzy Aleksander Lubomirski, Stanisława Lubomirski, Józef Lubomirski
	Położenie na mapie obwodu rówieńskiego Zamek Lubomirskich w Równem
	Położenie na mapie Ukrainy Zamek Lubomirskich w Równem
	50°37′N 26°15′E/50,616667 26,250000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:16, 2 sty 2020

Zamek Lubomirskich w Równem – zbudowany w XV w. przez księżnę Marię Nieświecką^[1]. W XVIII wieku przebudowany na pałac przez ród Lubomirskich.

Historia

Księżna Maria Nieświecka, żona ks. Semena Wasilewicza Nieświeckiego, rozpoczęła w Równem budowę zamku. Po 1507 r. zamek się spalił i ks. Maria postanowiła postawić nowy. W lustracji zamków wołyńskich z 1545 r. Równe występuje jako własność królewska, którą dzierżawili ks. Kurcewicz i ks. Bułycha. Na początku XVIII w. po pożarach i najazdach Szwedów i Rosjan tylko zamek, dawnej fundacji ks. Nieświeckiej, utrzymywany przez ks. Ostrogskich był w dobrym stanie^[1].

Pałac

Jerzy Aleksander Lubomirski, hrabia na Wiśniczu i Jarosławiu przebudował dawny zamek w Równem, spalony w 1694 r., na pałac. Budowla wykończona została dopiero przez syna wojewody, ks. Stanisława, który dzieląc się majątkiem po ojcu z bratem Józefem, otrzymał w 1738 r. m.in. Równe. Ks. Józef, syn Stanisława, przerobił i ozdobił dawny zamek ostatecznie przekształcony na pałac i urządził wspaniałe ogrody. Pałac wznosił się na wyspie i flankowały go dwie boczne drewniane oficyny. Na wyspę prowadziły dwa mosty (w tym zwodzony). W przylegającym parku wznosiła się tzw. Świątynia Wspomnień, Świątynia Gotycka, Grota, Wzgórze Wezuwiusza, Strażnica Angielska, a także m.in. oranżeria, stajnie, maneż^[2]. Pod koniec 1792 r. przez parę dni w pałacu gościł Tadeusz Kościuszko. Za czasów Fryderyka Lubomirskiego – syna Józefa pałac podupadł, ponieważ książę w 1817 roku przeprowadził się do nieodległego pałacyku "Na Górce" i otoczył go ogrodem^[1].

Po 1835 roku na terenie dawnego ogrodu pałacowego wzniesiono budynek Gimnazjum Łuckiego, które przeniesiono do Równego z Klewania z inicjatywy Fryderyka Lubomirskiego. W 1844 roku Kazimierz Lubomirski przekazał pałac na potrzeby szkolnictwa^[3]. Wykonany w 1845 opis pałacu wskazywał, że obiekt był w złym stanie, np. nie było szyb w oknach i odpadał tynk ze ścian. Władze oświatowe nie mając pieniędzy na remont, w 1859 roku przekazały gmach z powrotem Kazimierzowi Lubomirskiemu. W latach 80. XIX wieku pałac był opisywany jako nadal zrujnowany^[4].

Pałac spłonął w roku 1927. Opisał go Roman Aftanazy w swoich Dziejach rezydencji, w tomie V oraz XI.

Galeria
Pałac na rysunku Napoleona Ordy
Pałac na początku XX wieku
Pałac pomiędzy 1900 a 1919 rokiem
Zdjęcie pałacu z boku w 1927 roku
Makieta pałacu

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX. Warszawa: 1880-1902, s. 818-22.
↑ Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) [online], digi.ub.uni-heidelberg.de [dostęp 2020-01-02] (niem.).
↑ Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) [online], digi.ub.uni-heidelberg.de [dostęp 2020-01-02] (niem.).
↑ Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) [online], digi.ub.uni-heidelberg.de [dostęp 2020-01-02] (niem.).

Linki zewnętrzne

Równe, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 818 .

[Geo-1] Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX. Warszawa: 1880-1902, s. 818-22.

[2] Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) [online], digi.ub.uni-heidelberg.de [dostęp 2020-01-02] (niem.).

[3] Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) [online], digi.ub.uni-heidelberg.de [dostęp 2020-01-02] (niem.).

[4] Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) [online], digi.ub.uni-heidelberg.de [dostęp 2020-01-02] (niem.).

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 30: / Linia 30: @@
  |www                   =
 }}
-'''Zamek Lubomirskich w Równem''' – zbudowany w [[XV wiek|XV w.]] przez księżnę Marię Nieświecką<ref name=Geo>{{cytuj książkę|nazwisko=Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski|tytuł=Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX|miejsce=Warszawa| data=1880-1902| strony=818-22}}</ref>.
+'''Zamek Lubomirskich w Równem''' – zbudowany w [[XV wiek|XV w.]] przez księżnę Marię Nieświecką<ref name=Geo>{{cytuj książkę|nazwisko=Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski|tytuł=Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX|miejsce=Warszawa| data=1880-1902| strony=818-22}}</ref>. W XVIII wieku przebudowany na pałac przez ród Lubomirskich.
 == Historia ==
-Księżna [[Maria Nieświecka]], żona ks. Semena Wasilewicza Nieświeckiego, rozpoczęła w [[Równe|Równem]] budowę wielkiego zamku. Po 1507 r. zamek się spalił i ks. Maria postanowiła postawić nowy. W lustracji zamków wołyńskich z 1545 r. Równe występuje jako własność królewska, którą dzierżawili ks. Kurcewicz i ks. Bułycha. Na początku [[XVIII wiek|XVIII w.]] po pożarach i najazdach Szwedów i Rosjan tylko zamek, dawnej fundacji ks. Nieświeckiej, utrzymywany przez [[Ostrogscy herbu własnego|ks. Ostrogskich]] był w dobrym stanie<ref name=Geo/>.
+Księżna [[Maria Nieświecka]], żona ks. Semena Wasilewicza Nieświeckiego, rozpoczęła w [[Równe|Równem]] budowę zamku. Po 1507 r. zamek się spalił i ks. Maria postanowiła postawić nowy. W lustracji zamków wołyńskich z 1545 r. Równe występuje jako własność królewska, którą dzierżawili ks. Kurcewicz i ks. Bułycha. Na początku [[XVIII wiek|XVIII w.]] po pożarach i najazdach Szwedów i Rosjan tylko zamek, dawnej fundacji ks. Nieświeckiej, utrzymywany przez [[Ostrogscy herbu własnego|ks. Ostrogskich]] był w dobrym stanie<ref name=Geo/>.
-[[Plik:Двір Любомирських на Гірці.jpg|mały|lewo|160px|Dwór na Górce]]
+[[Plik:Двір Любомирських на Гірці.jpg|mały|lewo|205x205px|Dwór na Górce]]
 ==Pałac==
-[[Jerzy Aleksander Lubomirski]], hrabia na [[Wiśnicz]]u i [[Jarosław (województwo podkarpackie)|Jarosławiu]] przebudował dawny zamek, spalony w 1694 r., na pałac. Budowla wykończona została dopiero przez syna wojewody, ks. [[Stanisław Lubomirski (wojewoda kijowski)|Stanisława]], który dzieląc się majątkiem po ojcu z bratem [[Józef Lubomirski (1704–1755)|Józefem]], otrzymał w 1738 r. m.in. Równe. Ks. [[Józef Lubomirski (1751-1817)|Józef]], syn Stanisława, przerobił i ozdobił dawny zamek ostatecznie przekształcony na pałac, i urządził wspaniałe ogrody. Pod koniec 1792 r. przez parę dni w pałacu gościł [[Tadeusz Kościuszko]]. Za czasów [[Fryderyk Lubomirski|Fryderyka Lubomirskiego]] – syna Józefa pałac podupadł, ponieważ książę zbudował sobie w 1840 r. domek-pałacyk za miastem na Górce i otoczył go ogrodem<ref name=Geo/>. Stary pałac spłonął w roku 1927. Opisał go [[Roman Aftanazy]] w swoich [[Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej|Dziejach rezydencji]], w tomie V oraz XI.
+[[Jerzy Aleksander Lubomirski]], hrabia na [[Wiśnicz]]u i [[Jarosław (województwo podkarpackie)|Jarosławiu]] przebudował dawny zamek w Równem, spalony w 1694 r., na pałac. Budowla wykończona została dopiero przez syna wojewody, ks. [[Stanisław Lubomirski (wojewoda kijowski)|Stanisława]], który dzieląc się majątkiem po ojcu z bratem [[Józef Lubomirski (1704–1755)|Józefem]], otrzymał w 1738 r. m.in. Równe. Ks. [[Józef Lubomirski (1751-1817)|Józef]], syn Stanisława, przerobił i ozdobił dawny zamek ostatecznie przekształcony na pałac i urządził wspaniałe ogrody. Pałac wznosił się na wyspie i flankowały go dwie boczne drewniane oficyny. Na wyspę prowadziły dwa mosty (w tym zwodzony). W przylegającym parku wznosiła się tzw. Świątynia Wspomnień, Świątynia Gotycka, Grota, Wzgórze Wezuwiusza, Strażnica Angielska, a także m.in. oranżeria, stajnie, maneż<ref>{{Cytuj |tytuł = Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) |data dostępu = 2020-01-02 |opublikowany = digi.ub.uni-heidelberg.de |url = https://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/bhs2010/0351/image |język = de}}</ref>. Pod koniec 1792 r. przez parę dni w pałacu gościł [[Tadeusz Kościuszko]]. Za czasów [[Fryderyk Lubomirski|Fryderyka Lubomirskiego]] – syna Józefa pałac podupadł, ponieważ książę w 1817 roku przeprowadził się do nieodległego pałacyku "Na Górce" i otoczył go ogrodem<ref name=Geo/>.
+Po 1835 roku na terenie dawnego ogrodu pałacowego wzniesiono budynek Gimnazjum Łuckiego, które przeniesiono do Równego z [[Klewań|Klewania]] z inicjatywy Fryderyka Lubomirskiego. W 1844 roku [[Kazimierz Lubomirski (kompozytor)|Kazimierz Lubomirski]] przekazał pałac na potrzeby szkolnictwa<ref>{{Cytuj |tytuł = Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) |data dostępu = 2020-01-02 |opublikowany = digi.ub.uni-heidelberg.de |url = https://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/bhs2010/0356/image |język = de}}</ref>. Wykonany w 1845 opis pałacu wskazywał, że obiekt był w złym stanie, np. nie było szyb w oknach i odpadał tynk ze ścian. Władze oświatowe nie mając pieniędzy na remont, w 1859 roku przekazały gmach z powrotem Kazimierzowi Lubomirskiemu. W latach 80. XIX wieku pałac był opisywany jako nadal zrujnowany<ref>{{Cytuj |tytuł = Państwowy Instytut Sztuki [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010) |data dostępu = 2020-01-02 |opublikowany = digi.ub.uni-heidelberg.de |url = https://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/bhs2010/0356/image |język = de}}</ref>.
+Pałac spłonął w roku 1927. Opisał go [[Roman Aftanazy]] w swoich [[Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej|Dziejach rezydencji]], w tomie V oraz XI.
 <gallery widths="170" heights="120" perrow="5" caption="Galeria">