2 Pułk Wiernych Kozaków

2 Pułk Wiernych Kozaków
	Historia
Państwo	I Rzeczpospolita
Sformowanie	1792
	Tradycje
Kontynuacja	Pułk Lekki Kijowski Konfederacji Targowickiej
	Dowódcy
Pierwszy	Józef Poniatowski
	Działania zbrojne
	Konfederacja targowicka
	Organizacja
Rodzaj wojsk	Wojska lądowe

2 Pułk Wiernych Kozaków – oddział jazdy wojska I Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Sformowany 7 maja 1792 z nadwornych Kozaków w drodze ustawy sejmowej^[1]:

Dwa pułki kozackie, każdy z tysiąca koni złożony, z przyzwoitą liczbą właściwych takowemu gatunkowi żołnierza officyerów, sotników, attamanów w płacy do pułków przedniej straży porównanych ustanawiamy i niezwłoczny zaciąg nakazujemy.

Sformowano go z Kozaków berszadskich, korsuńskich, granowskich oraz nadwornych księcia Czartoryskiego. Pułk miał składać się ze sztabu i ośmiu chorągwi^[2].

W październiku 1792 2 Pułk Wiernych Kozaków został przez władze targowickie połączone z 1 pułkiem. W wyniku połączenia utworzono Kijowski pułk lekkokonny^[2]. Pułk walczył pod Dubienką (18 lipca 1792)^[3]. Pułk wziął udział w bitwach pod Montwiłówką i Zieleńcami^[4]

Wiosną 1793 roku pułk został wcielony do armii rosyjskiej i przemianowany na pułk bohski^[2].

Obsada personalna

Korpus oficerski składał się z komendanta w randze pułkownika, majora, adiutanta z rangą porucznika, kwatermistrza-audytora w randze porucznika, sztabschirurga, ośmiu sotników i ośmiu chorążych. Łącznie w pułku powinno być 21 oficerów^[4].

Szefowie^[3]:

Józef Poniatowski (26 V 1792 – 10 VIII 1792)^[a]
Zakrzewski (1 IX 1792 – )
Michał Chomętowski^[b] (26 VI 1792 –)

Uwagi

↑ Według Machyni i Srzednickiego Józef Poniatowski na znak protestu przeciw akcesowi króla do konfederacji targowickiej złożył dymisję → Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487 i 488
↑ Według Machyni i Srzednickiego Michał Chomętowski był majorem i na znak protestu przeciw akcesowi króla do konfederacji targowickiej złożył dymisję → Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487 i 488

Przypisy

↑ Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 482.
↑ ^a ^b ^c Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 483.
↑ ^a ^b Gembarzewski 1925 ↓, s. 13.
↑ ^a ^b Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487.

Bibliografia

Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Sztaby i kawaleria. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 2002. ISBN 83-71-88-500-8.

[5] Według Machyni i Srzednickiego Józef Poniatowski na znak protestu przeciw akcesowi króla do konfederacji targowickiej złożył dymisję → Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487 i 488

[6] Według Machyni i Srzednickiego Michał Chomętowski był majorem i na znak protestu przeciw akcesowi króla do konfederacji targowickiej złożył dymisję → Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487 i 488

[CITEREFMachyniaSrzednicki2002482-1] Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 482.

[CITEREFMachyniaSrzednicki2002483-2] Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 483.

[CITEREFGembarzewski192513-3] Gembarzewski 1925 ↓, s. 13.

[CITEREFMachyniaSrzednicki2002487-4] Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487.

[1]

[2]

[3]

[4]

[a]

[b]