Anna Fotyga

Anna Fotyga
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1957 ; Lębork
	Szef Kancelarii Prezydenta RP
Okres	od 29 listopada 2007; do 20 sierpnia 2008
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Robert Draba (p.o.)
Następca	Piotr Kownacki (p.o.)
	Minister spraw zagranicznych
Okres	od 9 maja 2006; do 7 września 2007; i ponownie od 10 września 2007 do 16 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Stefan Meller
Następca	Radosław Sikorski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 20 lut 2018, była oparta na tej wersji.

Anna Elżbieta Fotyga z domu Kawecka (ur. 12 stycznia 1957 w Lęborku) – polska polityk i ekonomistka.

W latach 2006–2007 minister spraw zagranicznych w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, w latach 2007–2008 szefowa Kancelarii Prezydenta RP, posłanka na Sejm VII kadencji, deputowana do Parlamentu Europejskiego VI i VIII kadencji.

Życiorys

Wykształcenie

W 1976 została absolwentką III Liceum Ogólnokształcącego im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku^[1]. W 1981 ukończyła studia z zakresu handlu zagranicznego na Uniwersytecie Gdańskim.

Działalność zawodowa i polityczna

W 1981 pracowała w dziale zagranicznym Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ „Solidarność”. W latach 1987–1989 była członkinią zarządu spółki „Modem”. Od 1989 do 1991 pracowała, a następnie kierowała Biurem Spraw Zagranicznych Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Była bliskim współpracownikiem ówczesnego wiceprzewodniczącego Związku Lecha Kaczyńskiego.

W latach 1992–1994 pracowała w przedsiębiorstwie wydawniczym „Przekaz”, a w kolejnych latach jako ekspert w Międzynarodowej Organizacji Pracy oraz jako doradca przy projektach Banku Światowego. Od 1998 do 2002 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej rady nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od 1999 do 2001 była także doradcą prezesa Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych ds. integracji europejskiej, a w 2000 również doradcą Prezesa Rady Ministrów do spraw międzynarodowych w rządzie Jerzego Buzka. W 2001 pełniła obowiązki dyrektora Departamentu Spraw Zagranicznych Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

20 listopada 2002 została mianowana zastępcą prezydenta miasta Gdańska, gdzie była odpowiedzialna za politykę gospodarczą miasta oraz między innymi fundusze z Unii Europejskiej. Zrezygnowała z tej funkcji w dniu 12 stycznia 2004, formułując zarzuty o nepotyzm lub korupcję pod adresem prezydenta miasta Pawła Adamowicza z PO i jego otoczenia^[2].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 startowała z list Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 1 obejmującym województwo pomorskie. Uzyskała mandat poselski, otrzymując 25 994 głosów. Funkcję polskiej deputowanej VI kadencji PE sprawowała do 22 listopada 2005.

23 listopada 2005 została mianowana sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

9 maja 2006 po dymisji Stefana Mellera prezydent Lech Kaczyński mianował ją na stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Była pierwszą kobietą na tym stanowisku. Utrzymała je w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Formalnie pełniła tę funkcję dwukrotnie z parodniową przerwą we wrześniu 2007.

Od 7 września 2006 do 20 maja 2010 zasiadała w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego^[3]. 4 lipca 2007 Platforma Obywatelska złożyła do Sejmu wniosek o wotum nieufności dla wszystkich ministrów, w tym Anny Fotygi. 7 września 2007 – wraz z pozostałymi ministrami – została odwołana ze stanowiska ministra spraw zagranicznych w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, który równocześnie powołał ją na stanowisko sekretarza stanu w MSZ, a po kilku dniach ponownie na stanowisko ministra. Tym samym marszałek Sejmu uznał za bezprzedmiotowy wniosek PO o wotum nieufności^[4]^[5]. Funkcję ministra pełniła do 16 listopada 2007.

29 listopada 2007 została przez Lecha Kaczyńskiego powołana na stanowisko szefa Kancelarii Prezydenta RP. Pełniła tę funkcję do 20 sierpnia 2008.

W latach 2009–2010 kierowała misją Międzynarodowej Organizacji Pracy w Tbilisi. W sierpniu 2010 podała się do dymisji^[6].

W 2011 w wyborach parlamentarnych została kandydatką Prawa i Sprawiedliwości do Sejmu z okręgu gdańskiego i uzyskała mandat poselski liczbą 24 662 głosów^[7]. W 2014 z powodzeniem kandydowała z listy PiS w wyborach do Parlamentu Europejskiego, zdobywając 56 677 głosów i zostając eurodeputowaną VIII kadencji^[8]. Została wybrana na przewodniczącą parlamentarnej Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony (SEDE)^[9].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2009)^[10]

Życie prywatne

Córka Jerzego i Krystyny Kaweckich. Jest mężatką, ma dwoje dzieci.

Przypisy

↑ Diamentowa lista absolwentów. topolowka.pl. [dostęp 2015-12-29].
↑ Zamieszanie we władzach Gdańska. wyborcza.pl, 12 stycznia 2004. [dostęp 2011-10-07].
↑ Członkowie RBN w latach 2005–2010 (w kolejności dat powołania). bbn.gov.pl. [dostęp 2011-10-07].
↑ Większość ministrów odwołanych, Fotyga znów powołana. gazeta.pl, 7 września 2007. [dostęp 2011-10-07].
↑ Premier: Niech prezes TK uważa co mówi. gazeta.pl, 10 września 2007. [dostęp 2011-10-07].
↑ Bartosz Węglarczyk: Fotyga protestuje i odchodzi. wyborcza.pl, 25 sierpnia 2010. [dostęp 2011-10-07].
↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2011-11-05].
↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-05-27].
↑ European parliament: Committee formations. theparliamentmagazine.eu, 7 lipca 2014. [dostęp 2014-12-05]. (ang.).
↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė. president.lt. [dostęp 2011-11-08]. (lit.).

Linki zewnętrzne

Anna Fotyga – strona prywatna. [dostęp 2014-12-05].

[1] Diamentowa lista absolwentów. topolowka.pl. [dostęp 2015-12-29].

[2] Zamieszanie we władzach Gdańska. wyborcza.pl, 12 stycznia 2004. [dostęp 2011-10-07].

[3] Członkowie RBN w latach 2005–2010 (w kolejności dat powołania). bbn.gov.pl. [dostęp 2011-10-07].

[4] Większość ministrów odwołanych, Fotyga znów powołana. gazeta.pl, 7 września 2007. [dostęp 2011-10-07].

[5] Premier: Niech prezes TK uważa co mówi. gazeta.pl, 10 września 2007. [dostęp 2011-10-07].

[6] Bartosz Węglarczyk: Fotyga protestuje i odchodzi. wyborcza.pl, 25 sierpnia 2010. [dostęp 2011-10-07].

[7] Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2011-11-05].

[8] Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-05-27].

[9] European parliament: Committee formations. theparliamentmagazine.eu, 7 lipca 2014. [dostęp 2014-12-05]. (ang.).

[10] Apdovanotų asmenų duomenų bazė. president.lt. [dostęp 2011-11-08]. (lit.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

II RP	Leon Wasilewski (1918–1919) Ignacy Jan Paderewski (1919) Władysław Wróblewski (p.o.,1919) Stanisław Patek (1919–1920) Eustachy Sapieha (1920–1921) Jan Dąbski (1921) Konstanty Skirmunt (1921–1922) Gabriel Narutowicz (1922) Aleksander Skrzyński (1922–1923) Marian Seyda (1923) Roman Dmowski (1923) Karol Bertoni (p.o., 1923–1924) Maurycy Zamoyski (1924) Aleksander Skrzyński (1924–1926) Kajetan Dzierżykraj-Morawski (p.o., 1926) August Zaleski (1926–1932) Józef Beck (1932–1939) August Zaleski (1942–1943) Edward Raczyński (1941–1943) Tadeusz Romer (1943–1944) Adam Tarnowski (1944–1949)
RP/PRL	Edward Osóbka-Morawski (1944–1945) Wincenty Rzymowski (1945–1947) Zygmunt Modzelewski (1947–1951) Stanisław Skrzeszewski (1951–1956) Adam Rapacki (1956–1968) Stefan Jędrychowski (1968–1971) Stefan Olszowski (1971–1976) Emil Wojtaszek (1976–1980) Józef Czyrek (1980–1982) Stefan Olszowski (1982–1985) Marian Orzechowski (1985–1988) Tadeusz Olechowski (1988–1989)
III RP	Krzysztof Skubiszewski (1989–1993) Andrzej Olechowski (1993–1995) Władysław Bartoszewski (1995) Dariusz Rosati (1995–1997) Bronisław Geremek (1997–2000) Władysław Bartoszewski (2000–2001) Włodzimierz Cimoszewicz (2001–2005) Adam Rotfeld (2005) Stefan Meller (2005–2006) Anna Fotyga (2006–2007) Radosław Sikorski (2007–2014) Grzegorz Schetyna (2014–2015) Witold Waszczykowski (2015–2018) Jacek Czaputowicz (2018–2020) Zbigniew Rau (2020–2023) Szymon Szynkowski vel Sęk (2023) Radosław Sikorski (od 2023)