Giuseppe Farina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giuseppe Farina
Ilustracja
Imię i nazwisko

Emilio Giuseppe Farina

Państwo

 Włochy

Data i miejsce urodzenia

30 października 1906
Turyn

Data i miejsce śmierci

30 czerwca 1966
Aiguebelle

Sukcesy

1950: złoto Formuła 1
1952: srebro Formuła 1
1953: brąz Formuła 1

Emilio Giuseppe „Nino” Farina (ur. 30 października 1906 w Turynie, zm. 30 czerwca 1966 w Aiguebelle) – włoski kierowca wyścigowy, pierwszy w historii mistrz świata Formuły 1.

Farina przeszedł do historii Formuły 1 jako zwycięzca inauguracyjnego sezonu mistrzostw świata w 1950 roku[1].

Jest bratankiem Battisty Pininfarina.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Farina swój pierwszy samochód dostał w wieku 9 lat, był to mały 2-cylindrowy Temperino.

Pierwsze zwycięstwo w Grand Prix odniósł w 1950 roku. Dalsze dwa pierwsze miejsca w pozostałych sześciu wyścigach sezonu przyniosły mu tytuł mistrzowski. Ostatni raz wygrał w 1953 roku. Farina rozpoczął sezon 1954 od drugiego miejsca w GP Argenytny, ale podczas wyścigu Mille Miglia złamał rękę. Potem doznał poparzeń w trakcie wyścigu samochodów sportowych na Monza. Musiał zrobić sobie wolne. Powrócił na tor dopiero w 1955 roku, jednak nie na długo. Nie był w stanie znieść bólu podczas jazdy i dlatego musiał aplikować sobie morfinę. Wreszcie zdecydował się odejść z Formuły 1 w połowie sezonu. W 1966 r. jadąc swym prywatnym Fordem Cortina-Lotus na wyścig o GP Francji wpadł w poślizg i uderzył w słup telegraficzny. Farina, który wychodził cało z najbardziej nieprawdopodobnych sytuacji na wyścigowych torach, zginął w wypadku samochodowym w drodze na Grand Prix Francji.

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Podsumowanie startów w Formule 1[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Samochód Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt.[a] Msc.
1950 Alfa Romeo Alfa Romeo 158
Alfa Romeo 159
Wielka Brytania
GBR
Monako
MCO
Stany Zjednoczone
USA
Szwajcaria
SUI
Belgia
BEL
Francja
FRA
Włochy
ITA
30 1
1 NU 1 4 7 1
1951 Alfa Romeo Alfa Romeo 159 Szwajcaria
SUI
Stany Zjednoczone
USA
Belgia
BEL
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Włochy
ITA
Hiszpania
ESP
19 (22) 4
3 1 5 NU NU 3[b] 3
1952 Scuderia Ferrari Ferrari 500 Szwajcaria
SUI
Stany Zjednoczone
USA
Belgia
BEL
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Holandia
NED
Włochy
ITA
24 (27) 2
NU 2 2 6 2 2 4
1953 Scuderia Ferrari Ferrari 500 Argentyna
ARG
Stany Zjednoczone
USA
Holandia
NED
Belgia
BEL
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Szwajcaria
SUI
Włochy
ITA
26 (32) 3
NU 2 NU 5 3 1 2 2
1954 Scuderia Ferrari Ferrari 625
Ferrari 553 F1
Argentyna
ARG
Stany Zjednoczone
USA
Belgia
BEL
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Szwajcaria
SUI
Włochy
ITA
Hiszpania
ESP
6 8
2 NU NP
1955 Scuderia Ferrari Ferrari 625
Ferrari 555
Lancia D50
Argentyna
ARG
Monako
MCO
Stany Zjednoczone
USA
Belgia
BEL
Holandia
NED
Wielka Brytania
GBR
Włochy
ITA
10⅓ 5
2+3[c] 4 3 NW
1956 Bardahl-Ferrari Kurtis Kraft 500D Argentyna
ARG
Monako
MCO
Stany Zjednoczone
USA
Belgia
BEL
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Włochy
ITA
0 NS
NZ
Uwagi
  1. Do 1990 roku nie wszystkie wyścigi były liczone do klasyfikacji generalnej (zobacz Lista systemów punktacji Formuły 1). Numer w nawiasach to łączna liczba wszystkich zdobytych punktów.
  2. Bolid współdzielony z Felice Bonetto. Obaj kierowcy otrzymali połowę punktów za ten wyścig.
  3. Bolid współdzielony z José Froilán Gonzálezem i Maurice Trintignantem (2 miejsce) oraz Maurice Trintignantem i Umberto Magliolim (3 miejsce). Kierowcy otrzymali jedną trzecią punktów za każdą z zajętych pozycji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gerald Donaldson: Nino Farina. formula1.com. [dostęp 2010-02-23]. (ang.).