Przejdź do zawartości

Józef Sylwester Sosnowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez MalarzBOT (dyskusja | edycje) o 11:33, 27 wrz 2016. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Józef Sylwester Sosnowski
ilustracja
Herb
Nałęcz
Rodzina

Sosnowscy herbu Nałęcz

Data śmierci

1783

Ojciec

Marcin Sosnowski

Matka

Teofila Kruszyńska

Żona

Tekla Despot-Zenowicz, c. Janusza

Dzieci

Katarzyna Sosnowska
Ludwika Sosnowska

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Nominacja na urząd pisarza wielkiego litewskiego dla pułkownika Józefa Sosnowskiego. Rękopis królewski Augusta III Sasa, pieczęć wielka litewska, kanclerz Józef Dulęba, 12 lipiec 1754. Kolekcja prywatna Warszawa.

Józef Sylwester Sosnowski herbu Nałęcz (zm. 31 grudnia 1783 roku) – hetman polny litewski od 1775 do 1780, wojewoda smoleński od 1771, wojewoda połocki od 1781, pisarz polny litewski w latach 1764-1771, pisarz wielki litewski w 1754 roku[1], w latach marszałek sejmu elekcyjnego 1764 roku[2], konsyliarz Rady Nieustającej w 1775 roku[3].

Żonaty z Teklą Despot-Zenowicz, z którą miał dwie córki: Katarzynę i Ludwikę, do której bezskutecznie (z powodu sprzeciwu ojca) zalecał się w 1774 nieznany wtedy jeszcze absolwent Szkoły Rycerskiej Tadeusz Kościuszko. Jego oświadczyny zostały odrzucone przez hetmana słowami: „...synogarlice nie dla wróbla, a córki magnackie nie dla drobnych szlachetków...

Wybrany posłem chełmskim na sejm w 1754 roku[4]. W 1756 roku wybrany posłem litewskim na sejm z Inflant[5]. Był posłem na sejm konwokacyjny (1764)[6]. Poseł na sejm 1762 roku[7]. Był marszałkiem województwa brzeskolitewskiego w konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku i posłem tego województwa na sejm konwokacyjny 1764 roku[8]. Poseł z województwa brzeskolitewskiego na sejm koronacyjny 1764 roku[9]. Członek Komisji Wojskowej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku[10]. W 1766 roku był posłem na Sejm Czaplica z województwa brzeskolitewskiego[11]. Był członkiem konfederacji radomskiej 1767 roku[12]. Poseł z ziemi chełmskiej na Sejm Repninowski[13]. 23 października 1767 wszedł w skład delegacji sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej[14].

Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 został wybrany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do Rady Nieustającej[3]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[15].

Rodzinna siedziba Sosnowskich znajdowała się w Sosnowicy i obecnie z całego założenia dworskiego zachowała się jedynie jedna oficyna.

W 1762 odznaczony Orderem Orła Białego[2]. W 1765 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[16].

  1. Urzędnicy centralni i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII wieku spisy opracowali Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba, Kórnik 1994, s. 241, Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba mylnie przypisują Sosnowskiemu herb Godziemba.
  2. a b Marta Męclewska, Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, Zamek Królewski, Warszawa 2008, s. 202.
  3. a b Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 86.
  4. Wiesław Bondyra, Chronologia sejmików ziemi chełmskiej 1697-1762, w: Rocznik Chełmski, 1996, t. II, s. 367.
  5. Kuryer Polski nr CLXV, 1756, [b.n.s.]
  6. Zestawienie według województw, nazwisk, posłów zasiadających na sejmie convocationis 1764 r., Archiwum Państwowe Poznań, Zespół Akta braci czeskich rkps 2105, k. 6.
  7. Kuryer Warszawski 1762, nr 69, [b.n.s]
  8. Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
  9. Ludwik Zieliński, Pamiątki historyczne krajowe, Lwów 1841, s. 28.
  10. Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 170.
  11. Dyaryusz seymu walnego ordynaryinego odprawionego w Warszawie roku 1766 ..., brak paginacji
  12. Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 227.
  13. Aleksander Kraushar, Książę Repnin i Polska, Warszawa 1900 t. II, s. 319.
  14. Volumina Legum t. VII, Sankt Petersburg 1860, s. 244-248.
  15. Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.
  16. Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 177.