Jacek Kurczewski

	Jacek Kurczewski
	Jacek Kurczewski
Data i miejsce urodzenia	11 stycznia 1943 ; Edynburg
	Wicemarszałek Sejmu I kadencji
Okres	od 25 listopada 1991; do 14 października 1993
Przynależność polityczna	Polski Program Liberalny
	Odznaczenia

Jacek Maria Kurczewski (ur. 11 stycznia 1943 w Edynburgu) – polski socjolog, specjalizujący się w socjologii i antropologii prawa oraz obyczajów, w latach 1991–1993 poseł i wicemarszałek Sejmu I kadencji.

Spis treści

Syn oficera Mieczysława Kurczewskiego (1897–1989) i Marii (zm. 1953), córki Antoniego Jawornickiego, architekta i urbanisty, profesora Politechniki Warszawskiej^[1]. Ukończył w 1965 studia na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, obronił następnie doktorat i habilitację. W 1995 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Kontynuator polskiej szkoły socjologii prawa wywodzącej się od Leona Petrażyckiego, uczeń Adama Podgóreckiego. Zawodowo związany z Uniwersytetem Warszawskim, kieruje Katedrą Socjologii Obyczajów i Prawa w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW.

W czasach PRL działał w opozycji demokratycznej. W 1976 podpisał Memoriał 101, list protestacyjny do Sejmu PRL przeciwko zmianom w konstytucji^[2]. Był doradcą „Solidarności”, od 1987 był członkiem redakcji „Res Publiki”. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, w latach 1989–1991 zasiadał w Trybunale Stanu. Od 1991 do 1993 sprawował mandat posła I kadencji z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W Sejmie zajmował urząd wicemarszałka. Po porażce w wyborach parlamentarnych w 1993 wycofał się z działalności politycznej.

Został stałym współpracownikiem Fundacji im. Stefana Batorego oraz członkiem polskiego Komitetu Helsińskiego. Autor kodeksu etycznego służby cywilnej. Członek Collegium Invisibile^[3]. Zasiadł w Radzie Centrum Badania Opinii Społecznej^[4]. W latach 1997–1998 był dyrektorem naukowym Międzynarodowego Instytutu Socjologii Prawa w Oñati^[5]. Od 2014 do 2015 był doradcą sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów^[6].

W 2007 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[7]. Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015^[8]^[9].

Jako autor:

Prawo prymitywne: zjawiska prawne w społeczeństwach przedpaństwowych, 1973
O badaniu prawa w naukach społecznych, 1977
Spór i sądy, 1982
Posłowie a opinia publiczna: z badań nad przedstawicielstwem w Trzeciej Rzeczypospolitej, 1999
Przeciw-obyczaje, Wyd. TRIO, 2006

Jako redaktor prac zbiorowych:

Prawo w społeczeństwie, 1975
Demokracja po polsku, 1995
Korupcja w życiu społecznym (z Beatą Łaciak), 2000
Socjologia grzechu, z Wojciechem Pawlikiem, 1990
Dzieje grzechu. Obszary grzechu (z Wojciechem Pawlikiem), 1992
Umowa o kartki, Wyd. TRIO, 2004
Mazowsze bez granic. Przyczynek do antropologii kulturowej regionu, Wyd. TRIO i Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki, 2005
Wielka sieć. E-seje z socjologii Internetu, Wyd. TRIO, 2006
Praktyki cielesne, Wyd. TRIO, 2006
Antagonizm i pojednanie w środowiskach wielokulturowych (z Aleksandrą Herman), Wyd. słowo/obraz terytoria, 2012

↑ ^a ^b Magdalena Bajer: Kurczewscy. forumakademickie.pl. [dostęp 20 września 2019].
↑ Dalsze protesty w kraju. „Kultura”. Nr 3/342, s. 30, 1976. Paryż.
↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2 kwietnia 2011].
↑ Rada CBOS. cbos.pl. [dostęp 11 kwietnia 2014].
↑ Presentation (ang.). iisj.net, 2016-09-20. [dostęp 16 sierpnia 2018].
↑ Informacje na stronie KPRM. [dostęp 26 lutego 2015].
↑ M.P. z 2007 r. nr 52, poz. 596
↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 15 marca 2015].
↑ Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 15 marca 2015].

Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2 kwietnia 2011].
Jacek Kurczewski w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2 kwietnia 2011].