Przejdź do zawartości

Kevin De Bruyne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kevin De Bruyne
Ilustracja
Kevin De Bruyne (2018)
Data i miejsce urodzenia

28 czerwca 1991
Drongen

Wzrost

181 cm[1]

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Manchester City

Numer w klubie

17

Kariera juniorska
Lata Klub
1997–1999 KVV Drongen
1999–2005 KAA Gent
2005–2008 KRC Genk
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2008–2012 KRC Genk 84 (14)
2012–2014 Chelsea 3 (0)
2012 → KRC Genk (wyp.) 13 (2)
2012–2013 → Werder Brema (wyp.) 33 (10)
2014–2015 VfL Wolfsburg 52 (13)
2015– Manchester City 257 (68)
W sumie: 442 (107)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2008–2009  Belgia U-18 7 (1)
2009  Belgia U-19 10 (1)
2010  Belgia U-21 2 (0)
2010–  Belgia 103 (28)
W sumie: 122 (30)
  1. ↑ Aktualne na: 29 maja 2024. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. ↑ Aktualne na: 22 czerwca 2024.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
III miejsce Rosja 2018 piłka nożna
Multimedia w Wikimedia Commons

Kevin De Bruyne (wym. [ˈkɛvɪn də ˈbrœy̆nə], ur. 28 czerwca 1991 w Drongen) – belgijski piłkarz, występujący na pozycji pomocnika w angielskim klubie Manchester City. Uczestnik Mistrzostw Świata 2014, 2018 i 2022 oraz Mistrzostw Europy 2016, 2020 i 2024.

De Bruyne rozpoczął swoją karierę w Genk, gdzie był podstawowym graczem, gdy wygrali ligę belgijską. W 2012 dołączył do Chelsea, gdzie nie był często wykorzystywany, a następnie wypożyczony do Werderu Brema. W 2014 podpisał kontrakt z Wolfsburgiem za 18 milionów funtów. Stał się tam jednym z najlepszych graczy Bundesligi i to, że klub wygrał Puchar Niemiec w 2015 to w dużej mierze jego zasługa. Latem 2015 roku De Bruyne dołączył do Manchesteru City za rekordowe 54 miliony funtów. Od tego czasu zdobył cztery tytuły Premier League, pięć Pucharów Ligi i Puchar Anglii. W sezonie 2017/2018 odegrał znaczącą rolę w ustanowieniu rekordu Manchesteru City, który stał się jedyną drużyną Premier League, która zdobyła 100 punktów w jednym sezonie. W sezonie 2019/2020 De Bruyne ustanowił rekord największej liczby asyst w sezonie i został wybrany najlepszym piłkarzem Premier League.

De Bruyne zadebiutował na arenie międzynarodowej w 2010. Był członkiem reprezentacji Belgii, kiedy dotarła do ćwierćfinałów zarówno na Mistrzostwach Świata 2014 jak i na Mistrzostwach Europy 2016 i 2020. Reprezentował Belgię również gdy ta wygrała mecz o 3. miejsce z Anglią na Mistrzostwach Świata 2018 i został powołany do FIFA World Cup Dream Team.

De Bruyne został czterokrotnie wybrany do składu sezonu Ligi Mistrzów UEFA a do męskiej drużyny światowej IFFHS, drużyny roku UEFA i drużyny roku ESM po trzy razy. Oprócz tego został wybrany do France Football World XI i do drużyny roku Bundesligi. Dwukrotnie zdobył także nagrodę Premier League Playmaker of the Season, dwukrotnie Piłkarza Roku PFA, Pomocnika Sezonu Ligi Mistrzów UEFA, Piłkarza Roku Bundesligi, Belgijskiego Sportowca Roku i Najlepszego Rozgrywającego Świata IFFHS.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

KRC Genk

[edytuj | edytuj kod]

De Bruyne rozpoczął swoją karierę w klubie KVV Drongen w 1997 roku. Siedem lat później dołączył do Genk. De Bruyne pierwszy mecz w barwach KRC Genk rozegrał 9 maja 2009 w przegranym 0:3 meczu z Charleroi[2]. 7 lutego 2010 De Bruyne strzelił swojego pierwszego gola w barwach Genk. Wydarzyło się to w wygranym 1:0 meczu ze Standard Liège[3]. W tym sezonie 2010/2011 w 33 występach strzelił 5 goli i zaliczył 16 asyst, a Genk został mistrzem Belgii[4]. W sezonie 2011/2012 w 28 spotkaniach strzelił 8 goli i asystował przy 14[5]. Udział w rozgrywkach ligowych zakończył z 8 golami w 28 występach.

Chelsea

[edytuj | edytuj kod]

31 stycznia 2012 ogłoszono transfer De Bruyne'a do Chelsea za kwotę 8 mln €[6]. Podpisał pięcioipółroczny kontrakt, ale został w Genku do końca sezonu[7]. 18 lipca 2012 De Bruyne zadebiutował w Chelsea w wygranym 4:2 meczu z Seattle Sounders. Zagrał również w pierwszej połowie przeciwko gigantowi Ligue 1 Paris Saint-Germain na Yankee Stadium w Nowym Jorku.

Werder Brema (wypożyczenie)

[edytuj | edytuj kod]

2 sierpnia 2012 ogłoszono, że De Bruyne zostanie wypożyczony do Werderu Brema na cały sezon[8]. 15 września 2012 strzelił pierwszego gola w barwach Werderu w przegranym 2:3 meczu z Hannover 96[9]. Sezon zakończył z 33 występami, strzelił 10 bramek i asystował 9 razy.

Powrót do Chelsea

[edytuj | edytuj kod]

Po udanym wypożyczeniu do Werderu Brema wrócił do Chelsea. Jose Mourinho zapewniał, że De Bruyne jest w planach Chelsea[10]. Niestety w przygotowaniach do sezonu doznał kontuzji, ale wyzdrowiał i zadebiutował w meczu z Hull City, w którym Chelsea wygrała 2:0[11].

VfL Wolfsburg

[edytuj | edytuj kod]
Kevin de Bruyne jako zawodnik Wolfsburga
Kevin de Bruyne jako zawodnik Manchesteru City

18 stycznia 2014, VfL Wolfsburg ogłosił zakup De Bruyne'a za 22 mln €[12]. Tydzień później zadebiutował w barwach Wolfsburga w przegranym 1:3 meczu z Hannoverem 96[13]. 12 kwietnia De Bruyne wywalczył zwycięstwo 4:1 w meczu z 1. FC Nürnberg strzelając dwie bramki[14].

De Bruyne strzelił swojego pierwszego gola w sezonie 2014/2015, 2 października 2014 w zremisowanym 1:1 meczu Ligi Europejskiej z Lille OSC[15]. 30 stycznia 2015 strzelił dwie bramki w meczu z Bayernem Monachium. VfL Wolfsburg wygrał 4:1 i było to pierwsza porażka Bayernu w lidze od kwietnia 2014[16]. Kevin De Bruyne zakończył sezon 2014/2015 z 34 występami 10 golami i rekordową liczbą asyst w Bundeslidze; zaliczył ich aż 21[17]. Wolfsburg zakończył sezon na drugim miejscu w lidze i zakwalifikował się do Ligi Mistrzów, a De Bruyne został uznany piłkarzem sezonu w Niemczech[18].

Na początku sezonu 2015/2016 VfL Wolfsburg pokonał Bayern Monachium w rzutach karnych.

Manchester City

[edytuj | edytuj kod]

30 sierpnia 2015 Manchester City ogłosił transfer de Bruyne'a. Angielski klub zapłacił za niego 74 mln € i transfer De Bruyne'a stał się najdroższym w historii Premier League[19][20]. Zadebiutował 12 września 2015 roku w wygranym 1:0 meczu z Crystal Palace. zastąpił kontuzjowanego Sergio Agüero w 25. minucie[21]. 19 września 2015 w meczu z West Ham United zdobył swojego pierwszego gola w barwach City, ale West Ham wygrał 2:1[22]. 2 października został nominowany do Złotej Piłki FIFA. Nominowani zostali też jego dwaj koledzy z drużyny: Sergio Agüero i Yaya Touré[23]. 18 dni później pojawił się na zmniejszonej liście nominowanych do Złotej Piłki[24]. 21 października De Bruyne w doliczonym czasie gry zdobył zwycięskiego gola w meczu Ligi Mistrzów z Sevillą. City wygrało mecz 2:1[25]. 17 stycznia podczas ligowego meczu z Crystal Palace, De Bruyne zanotował swoją 100 asystę w barwach Manchesteru City. Była to jednocześnie 76. asysta belgijskiego zawodnika w rozgrywkach Premier League, dzięki czemu znalazł się w dziesiątce najlepszych asystentów w historii ligi, dzieląc 10. pozycję z Teddym Sheringhamem[26]. 7 kwietnia 2021 roku belgijski pomocnik parafował nową umowę z Manchesterem City, która obowiązywać będzie do 2025 roku[27]. 11 maja 2022 w meczu ligowym z Wolverhampton Wanderers F.C. strzelił cztery gole[28].

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Klubowe

[edytuj | edytuj kod]
(aktualne na 18 lutego 2023)
Klub Sezon Liga Puchar kraju Puchar ligi Europa Inne Razem
Liga Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki
KRC Genk 2008/2009 Jupiler Pro League 2 0 0 0 — — — 2 0
2009/2010 Jupiler Pro League 35 3 2 0 — 2 0 1 0 40 3
2010/2011 Jupiler Pro League 32 5 0 0 — 3 1 0 0 35 6
2011/2012 Jupiler Pro League 28 8 1 0 — 6 0 1 0 36 8
Razem 97 16 3 0 — 11 1 2 0 113 17
Chelsea 2012/2013 Premier League 0 0 0 0 0 0 0 0 — 0 0
2013/2014 Premier League 3 0 0 0 3 0 3 0 — 9 0
Razem 3 0 0 0 3 0 3 0 0 0 9 0
Werder Brema (wyp.) 2012/2013 Bundesliga 33 10 1 0 — — — 34 10
VfL Wolfsburg 2013/2014 Bundesliga 16 3 2 0 — — — 18 3
2014/2015 Bundesliga 34 10 6 1 — 11 5 — 51 16
2015/2016 Bundesliga 2 0 1 1 — — 1 0 4 1
Razem 52 13 9 2 — 11 5 1 0 73 20
Manchester City 2015/2016 Premier League 25 7 1 1 5 5 10 3 — 41 16
2016/2017 Premier League 36 6 5 0 1 0 7 1 — 49 7
2017/2018 Premier League 37 8 3 1 4 2 8 1 — 52 12
2018/2019 Premier League 19 2 4 2 5 2 4 0 0 0 32 6
2019/2020 Premier League 35 13 2 1 3 0 7 2 1 0 48 16
2020/2021 Premier League 25 6 3 1 4 0 8 3 — 40 10
2021/2022 Premier League 30 15 3 1 2 1 10 2 0 0 44 19
2022/2023 Premier League 23 4 1 0 2 0 4 0 1 0 31 4
Razem 230 61 22 7 26 10 58 12 2 0 338 90
Razem w karierze 415 100 35 9 29 10 83 18 5 0 567 137

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W barwach narodowych po raz pierwszy wystąpił 19 listopada 2008, kiedy to zagrał w reprezentacji do lat 18 w meczu z Holandią, w którym strzelił gola, przyczyniając się do zwycięstwa 3:0. W 2009 regularnie występował w kadrach U-18 i U-19 (jedyną bramkę zdobył w niej 13 listopada w wygranym 4:0 spotkaniu z Andorą). W reprezentacji seniorskiej zadebiutował 11 sierpnia 2010 w przegranym 0:1 pojedynku z Finlandią. Kevin De Bruyne był podstawowym zawodnikiem swojej reprezentacji na Mistrzostwach Świata rozgrywanych w Brazylii w 2014 oraz w Rosji w 2018, gdzie zdobył brązowy medal.

13 maja 2014 De Bruyne znalazł się w kadrze Belgii na Mistrzostwa Świata 2014 w Brazylii[29]. 17 czerwca 2014 w pierwszym meczu grupowym przeciwko Algierii De Bruyne asystował przy golu wyrównującym Marouane’a Fellainiego, gdzie Dries Mertens strzelił drugiego gola na wagę zwycięstwa 2:1[30] i został wybrany zawodnikiem meczu przez FIFA[31]. 1 lipca w meczu 1/8 finału strzelił pierwszego gola dla Belgii w trzeciej minucie dogrywki pokonując Stany Zjednoczone 2:1[32]. 5 lipca w ćwierćfinale Belgia została wyeliminowana z turnieju po przegranej 0:1 z Argentyną[33].

10 października 2014 strzelił dwa gole wygranym 6:0 meczu z Andorą w kwalifikacjach do Mistrzostw Europy 2016, co równa się rekordowemu zwycięstwu zespołu w europejskich kwalifikacjach rozgrywanych w 1986 roku[34][35]. 10 października 2015 strzelił gola w wygranym 4:1 meczu z Andorą, co zapewniło Belgii zakwalifikowanie się do Mistrzostw Europy we Francji[36][37]. Trzy dni później strzelił gola w wygranym 3:1 meczu z Izraelem zapewniając Belgii pierwsze miejsce w grupie eliminacyjnej do Euro 2016[38]. 31 maja 2016 został wybrany do 23-osobowego składu Belgii na Mistrzostwa Europy 2016 we Francji[39]. 18 czerwca w drugim meczu grupowym wygranym 3:0 z Irlandią został dobrze oceniony za występ w spotkaniu[40]. 26 czerwca został wybrany zawodnikiem meczu przez stację BBC za swój występ w wygranym 4:0 meczu z Węgrami w 1/8 finału, gdzie zaliczył dwie asysty[41]. 1 lipca w ćwierćfinale przegranym 1:3 z Walią rozegrał całe spotkanie[42].

Został powołany do składu Belgii na Mistrzostwa Świata 2018 w Rosji[43]. 18 czerwca w pierwszym meczu grupowym z debiutującą Panamą asystował przy pierwszym golu Romelu Lukaku a spotkanie Belgia wygrała 3:0[44]. 6 lipca strzelił gola dla Belgii w meczu ćwierćfinałowym wygranym 2:1 z Brazylią i został wybrany zawodnikiem meczu[45]. 10 lipca w półfinale z Francją rozegrał cały mecz gdzie Belgia przegrała z przyszłymi mistrzami świata 0:1[46]. 14 lipca rozegrał całe spotkanie gdzie Belgia pokonała 2:0 Anglię w meczu o trzecie miejsce i był to pierwszy medal dla Belgii na mistrzostwach świata[47].

17 maja 2021 został powołany na Mistrzostwa Europy 2020[48]. 17 czerwca strzelił swojego pierwszego i zwycięskiego gola w drugim meczu grupowym wygrywając 2:1 z Danią[49], gdzie wcześniej asystował przy zdobyciu pierwszego gola przez swój zespół[50]. W meczu 1/8 finału wygranym 1:0 z Portugalią doznał kontuzji kostki w wyniku wślizgu od tyłu przez Portugalczyka Joao Palhinhy[51]. 2 lipca w meczu ćwierćfinałowym przegranym 1:2 z Włochami wyszedł na boisko w podstawowym składzie i zagrał całe 90 minut[52].

10 listopada 2022 został powołany na Mistrzostwa Świata 2022 w Katarze[53]. De Bruyne rozegrał wszystkie trzy mecze grupowe na turnieju, gdzie Belgia odpadła w fazie grupowej po wygranej 1:0 z Kanadą porażce z Marokiem 0:2 i remisem 0:0 z Chorwacją zajmując trzecie miejsce z czterema punktami[54].

21 marca 2023 De Bruyne został ogłoszony nowym kapitanem Belgii po przejściu Edena Hazarda na piłkarską emeryturę[55]. Tydzień później znacznie przyczynił się do zwycięstwa Belgii nad reprezentacją Niemiec w towarzyskim meczu po raz pierwszy od 1954 roku, strzelając gola i zaliczając dwie asysty wygranym 3:2 wyjazdowym meczu[56].

28 maja 2024 został powołany do kadry Belgii na Mistrzostwa Europy 2024 w Niemczech[57]. 5 czerwca rozegrał setny występ w reprezentacji, w którym strzelił gola w towarzyskim meczu wygranym 2:0 nad Czarnogórą[58]. Na Mistrzostwach Europy w Niemczech rozegrał wszystkie trzy spotkania grupowe przegranym 0:1 ze Słowacją[59], wygranym meczu z Rumunią gdzie strzelił gola na 2:0[60] i remisie 0:0 z Ukrainą[61]. W 1/8 finału zmierzyli się z Francją gdzie Belgowie przegrali 0:1 po samobójczym golu Jana Vertonghena i odpadli z turnieju[62].

(aktualne na 1 grudnia 2022)

Reprezentacja Rok Mecze Gole
Belgia 2010 1 0
2011 1 0
2012 6 1
2013 11 3
2014 11 4
2015 8 4
2016 12 1
2017 8 0
2018 10 2
2019 6 4
2020 4 1
2021 10 3
2022 9 2
Łącznie 97 25

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

KRC Genk

[edytuj | edytuj kod]

VfL Wolfsburg

[edytuj | edytuj kod]

Manchester City

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kevin De Bruyne. premierleague.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
  2. ↑ Sporting Charleroi 3 – 0 Genk Team line-ups 09/05/2009 – Pro League – Goal.com [online], goal.com [dostęp 2016-01-23].
  3. ↑ KRC Genk vs. Standard de Liège 1 - 0, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2016-01-23].
  4. ↑ Genk clinch third Belgian title with Liege draw [online], Reuters UK [dostęp 2016-01-23] (ang.).
  5. ↑ Benjamin Strack-Zimmermann, Kevin De Bruyne [online], national-football-teams.com [dostęp 2016-01-23] (ang.).
  6. ↑ Genk confirm De Bruyne sale [online], Sky Sports [dostęp 2016-01-23].
  7. ↑ Chelsea capture Genk's De Bruyne [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
  8. ↑ Chelsea send £7m youngster De Bruyne to Werder Bremen on season-long loan [online], Mail Online [dostęp 2016-01-23].
  9. ↑ Huszti is hero and villain [online], Sky Sports [dostęp 2016-01-23].
  10. ↑ De Bruyne to fight for Chelsea place [online], ESPNFC.com [dostęp 2016-01-23].
  11. ↑ Daniel Taylor at Stamford Bridge, José Mourinho enjoys stylish return as Chelsea cruise against Hull, „The Guardian”, 18 sierpnia 2013, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-01-23] (ang.).
  12. ↑ Press Association, Chelsea sell Kevin De Bruyne to Wolfsburg, „The Guardian”, 18 stycznia 2014, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-01-23] (ang.).
  13. ↑ Team News: De Bruyne straight in for Wolfsburg [online], Sports Mole [dostęp 2016-01-23].
  14. ↑ Wolfsburg-Nurnberg [online], www.whoscored.com [dostęp 2016-01-23].
  15. ↑ m, UEFA Europa League 2014/15 – History – Wolfsburg-LOSC – UEFA.com [online], Uefa.com [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-03].
  16. ↑ Wolfsburg 4-1 Bayern Munich [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
  17. ↑ 'Kevin De Bruyne is off to Man City' says Wolfsburg director Klaus Allofs [online], ESPNFC.com [dostęp 2016-01-23].
  18. ↑ De Bruyne is Speler van het Jaar volgens de Duitse journalisten [online], sporza [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-16].
  19. ↑ Kevin De Bruyne signs for City [online], Manchester City FC [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-31].
  20. ↑ Man City sign De Bruyne for £55m [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
  21. ↑ Crystal Palace 0-1 Manchester City [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
  22. ↑ Manchester City vs West Ham United: as it happened [online], Telegraph.co.uk [dostęp 2016-01-23].
  23. ↑ Anthony Jepson, Ballon d'Or shortlist: Eight Manchester-based players in running for award [online], men [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-23].
  24. ↑ Ballon d'Or 23-man shortlist named [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
  25. ↑ Daniel Taylor at the Etihad Stadium, Kevin De Bruyne’s late strike earns Manchester City victory over Sevilla, „The Guardian”, 21 października 2015, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-01-23] (ang.).
  26. ↑ MCFC89, Kevin De Bruyne z 100 asystą w barwach Manchesteru City [online] [dostęp 2021-01-18] (pol.).
  27. ↑ MCFC89, OFICJALNIE: Kevin De Bruyne w Manchesterze City do 2025 roku [online], Manchester City – polska strona fanów The Citizens – ManchesterCity.pl, 7 kwietnia 2021 [dostęp 2021-04-07] (pol.).
  28. ↑ Wolverhampton - Manchester City: wynik i relacja - Premier League - Eurosport [online], tvn24.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
  29. ↑ [1]
  30. ↑ [2]
  31. ↑ [3]
  32. ↑ [4]
  33. ↑ [5]
  34. ↑ [6]
  35. ↑ [7]
  36. ↑ [8]
  37. ↑ [9]
  38. ↑ [10]
  39. ↑ [11]
  40. ↑ [12]
  41. ↑ [13]
  42. ↑ [14]
  43. ↑ [15]
  44. ↑ [16]
  45. ↑ [17]
  46. ↑ [18]
  47. ↑ [19]
  48. ↑ [20]
  49. ↑ [21]
  50. ↑ [22]
  51. ↑ [23]
  52. ↑ [24]
  53. ↑ [25]
  54. ↑ [26]
  55. ↑ [27]
  56. ↑ [28]
  57. ↑ [29]
  58. ↑ [30]
  59. ↑ [31]
  60. ↑ [32]
  61. ↑ [33]
  62. ↑ [34]
  63. ↑ Radosław Przybysz: Drużyna roku IFFHS. Są w niej Lewandowski, Messi i Ronaldo. sport.tvp.pl, 2021-12-07. [dostęp 2021-12-08]. (pol.).
  64. ↑ IFFHS MEN’S WORLD TEAM OF THE YEAR 2021. iffhs.com, 2021-12-07. [dostęp 2021-12-08]. (ang.).
  65. ↑ IFFHS MEN’S UEFA TEAM OF THE YEAR 2021. iffhs.com, 2021-12-22. [dostęp 2021-12-22]. (ang.).
  66. ↑ Piotr Jawor: Ale wyróżnienie Lewandowskiego! Trafił do elitarnego grona. sport.interia.pl. [dostęp 2022-05-25]. (pol.).
  67. ↑ Sebastian Kowalski: XI roku FIFA jest... dziwna. Lewandowski w doborowym towarzystwie. sport.pl, 2022-01-17. [dostęp 2022-01-17]. (pol.).
  68. ↑ Jakub Kłyszejko: Robert Lewandowski znalazł się w najlepszej jedenastce 2021 roku francuskiego dziennika "L'Equipe". sport.tvp.pl, 2022-01-04. [dostęp 2022-01-04]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
skład Manchester City F.C.
  • Aktualny na dzień 20 lipca 2024
Składy reprezentacji Belgii
Skład reprezentacji Belgii na Mundialu 2014

Belgia

Skład reprezentacji Belgii na Euro 2016

Belgia

Skład reprezentacji Belgii na Mundialu 2018

Belgia

Skład reprezentacji Belgii na Euro 2020

Belgia

Skład reprezentacji Belgii na finałach Ligi Narodów UEFA 2021

Belgia

Skład reprezentacji Belgii na Mundialu 2022

Belgia

Skład reprezentacji Belgii na Euro 2024

Belgia

Piłkarz roku Premier League
Najlepszy piłkarz roku w Anglii (PFA)
Jedenastka gwiazd Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018
Sportowcy roku Belgii
Mężczyźni
Kobiety
Zespoły
Talenty
Paraolimpijczycy
Trenerzy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kevin_De_Bruyne&oldid=74753268”